Η μουσική κι εγώ: Ο Φοίβος Δεληβοριάς και η ιστορία της ζωής του με τη μουσική

Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι ένας από τα εκατομμύρια νέους που έζησαν σαν παιδιά και έφηβοι, στην περίοδο μεταξύ 1950-1989 έχοντας πάντα σαν προτεραιότητα στην ζωή τους την μουσική.

Για τα παιδιά που ακολούθησαν η ιδιωτική ραδιοφωνία έπαιξε τον ρόλο της και σε κάποιο ποσοστό χάθηκε αυτή η μαγεία γιατί το ενδιαφέρον πέρασε στα μπαρ, τα κλαμπ, τα καφέ που αγωνιούσαν να βρουν διαφορετική μουσική και έπαιζαν συνήθως διασκευές σε γνωστά τραγούδια για να εντυπωσιάσουν, κάτι που άρεσε και ακολούθησαν και αρκετά ραδιόφωνα, δημιουργώντας την μουσική χαλί.

Οι εμπειρίες του από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια αποτελούν συχνά αντικείμενο δημιουργίας των τραγουδιών του.

Πραγματικά τον νιώθω σαν 'ένα δικό μας άνθρωπο' γιατί είναι ταγμένος και αφοσιωμένος στην μουσική την οποία, όπως όλοι εμείς συχνά τοποθετούμε πάνω και από την οικογένεια μας.

Ο Φοίβος είναι από τους λίγους καλλιτέχνες μας που πάντα περιμένουμε με ενδιαφέρον κάθε νέα του δουλειά γιατί ξέρουμε ότι βάζει όλο του το είναι σε κάθε άλμπουμ του και μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις του.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο μιας από τις εξαιρετικές τηλεοπτικές εκπομπές του που πραγματικά με καθήλωναν στην τηλεόραση με την ευρυματικότητα τους και την συνολική παρουσία του cast θυμίζοντας μου τις καλές Αμερικάνικες εκπομπές του είδους, όλοι οι συμμετέχοντες και συντελεστές ήταν πραγματικά εξαιρετικοί σε μία τόσο φτωχή τηλεοπτική παραγωγή που βλέπουμε συνήθως.

Αυτοί οι άνθρωποι καταλαβαίνουν και πάντα εκτιμούν  τον ρόλο που έχει παίξει η μουσική στην ζωή μας, γι' αυτό και συμμετείχαν στην ιδέα γι' αυτή την έρευνα.

Ίσως δεν βρήκαν όλοι ακόμα την ευκαιρία οι υπόλοιποι, αφού στην ουσία χρειάζεται να ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς και των αναμνήσεων στο κοινό και να μοιρασθείς μαζί του τις πιο τρυφερές αναμνήσεις σου.

Νταλάρας, Μποφίλιου, Τουρνάς, Στόκας, Μιτζέλος, Γ Ανδρέου, Θοδωρής Γκόνης, Κατερίνα Κυρμιζή, Δ. Τσακνής, είναι μερικοί από αυτούς που ήδη το έκαναν και έρχονται στο μυαλό μου, ο Νότης Μαυρουδής θα έγραφε το κείμενο του, όπως με είχε ενημερώσει σε μήνυμα του στις επόμενες μέρες που ακολούθησαν τον θάνατο του, δεν πρόλαβε, τους ευχαριστούμε όλους κι εγώ και ο Πετρίδης και πάντα θα περιμένουμε τους υπόλοιπους, ποτέ δεν είναι αργά.

Κώστας Ζουγρής

Η μουσική -στη δική μου περίπτωση- ήρθε κυριολεκτικά κατακέφαλα. Ένα σύνθετο με κασέτες των γονιών μου έπεσε στο κεφάλι μου όταν ήμουν 3-4. Φαίνεται πως ήταν αρκετό για να αποκτήσω ένα γενεσιουργό τραύμα.

Μεγάλωσα σε μια περίοδο που οι άνθρωποι επαίρονταν για τις δισκοθήκες τους. Οι γονείς μου ήταν παιδιά των Platters, αλλά και του «Άξιον Εστί». Είχαν μια μεγάλη δισκοθήκη που προμηθεύονταν απ’το δισκάδικο της Ρηνιώς Παπανικόλα, το άλλο της συζύγου του Νίκου Ξυλούρη, το Ποπ 11 του Φαληρέα και τη «Λέσχη του δίσκου». Κάθε Κυριακή ακούγαμε τον Τροβατόρε, ή κάποια ανακάλυψη της μάνας μου (στις αρχές ων 80ς είχε τρέλα με τη Νίνα Χάγκεν), τον καινούργιο Σαββόπουλο ή κάποιον παιδικό από τους σπουδαίους της εποχής.

Όταν άκουσα τα «Τραπεζάκια έξω» τρελάθηκα. Δεν υπήρχε ο πλούτος του ήχου, των λέξεων, της ποιητικής διείσδυσης στην εποχή, που έτυχε να είναι τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Ήμουν μικρός, αλλά αισθανόμουν ότι τον καταλάβαινα απολύτως. Έτσι κάπως σκέφτηκα ότι τα τραγούδια ήταν μια μορφή λογοτεχνίας, ένα άλλο θέατρο, ένα άλλο σινεμά-και ότι ακόμη κι ένας τύπος σαν κι εμένα -που η μουσική άγγιζε μέσα μου όλα τα ανεξήγητα και τα άλυτα- θα μπορούσε να τα υπηρετήσει. Κι άρχισα κιθάρα.

Ήμουν τυχερός. Δάσκαλός μου ήταν ο Ορφέας Περίδης. Που για να την αγαπήσω μου έδωσε να ακούσω το «Ommadawn» και το White Album. Ακόμη ένα ηλεκτροσόκ. Παράλληλα με τους Ντουράν, τους Dire Straits και τον Σπρίνγκστιν που ακούγαμε με τους συμμαθητές μου, άρχισα να βουτάω στα 60ς και στα 70ς. Και όπως όλοι οι Φρόντο, έψαχνα κι εγώ τους Γκάνταλφ μου. Ο πρώτος ήταν ο Πετρίδης. Με έκανε να καταλάβω γιατί το ελαφρύ και το σπουδαίο δεν αλληλοαναιρούνται. Έπαιζε Ντίλαν και Στρέιζαντ, Ντόνα Σάμερ και Λούτσιο Μπατίστι. Μιλούσε για μπάλα και για τον Κιούμπρικ. Στα 13 του τηλεφωνούσα σε όλους τους διαγωνισμούς τπυ, λίγο πριν του μιλήσω πανικοβαλόμουν και το έκλεινα. Έγινε πάντως αόρατος συνομιλητής μου.

Μέχρι τα 15 είχα ακούσει αυτούς που θεωρούσα πιο δικούς μου -τον Κοέν, τον Γουέιτς, τον Ράντι Νιούμαν, τον Τιμ Μπάκλεϊ. Το LA του 70 με μάγευε-κι ακόμη με μαγεύει. Έβλεπα το «Πίτσα Γλυκόριζα» του PTA πρόπερσι στο σινεμά κι ήθελα να μπω στην οθόνη.

Και ξαφνικά άνοιξα τ’αυτιά μου και στον Χατζιδάκι. Δεν πίστευα πόσο με αφορούσε, πόσο τολμηρός, αληθινός και σύγχρονος ήταν. Τον αντιπαθούσαν πολλοί εκείνη την περίοδο, δεν έβρισκα ούτε έναν να μοιραστώ το πόσο σπουδαίο τον έβρισκα. Μόνη λύση ήταν να βρω τον...ίδιο! Πήγα στο «Σείριο» στην Πλάκα και του έδωσα μια κασέτα. Ένα «σημάδι» που δεν ξεχνάω ήταν πως μπροστά μου -δυο τραπέζια- καθόταν ο Πετρίδης. Εννοείται κόλωσα ξανά και δεν του μίλησα.

Το τι ακολούθησε έχει να κάνει με μιαν υστερική αφοσίωση στη μουσική ως γιατρειά, ως πνευματικό αποκούμπι. Δεν εμποδίστηκα από τα «σύνορα» των ειδών, της «ποιότητας», του «εμπορικού», της πολιτικής σκέψης του κάθε δημιουργού, των μελανών σημείων της ζωής του, των πτώσεών του. Αν κάποιος έστω και μια φορά πέταξε ψηλά και κάηκαν τα φτερά του, εγώ θα τον αγαπάω και θα τον σέβομαι για πάντα. Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον -και η τεχνητή νοημοσύνη- στη μουσική. Ξέρω πως για τον δικό μου πεπερασμένο χρόνο θα εξακολουθήσει να είναι το κλειδί του παραδείσου. 

Φοίβος Δεληβοριάς