Το θυμήθηκα με την Χαρούλα Λαμπράκη, δεν το θυμόμουν ότι ήταν του Καζαντζίδη, αφορμή αυτού του συνειρμού η έλευση τόσων ονομάτων από το μακρινό παρελθόν στις καλοκαιρινές συναυλίες. Άδικη βέβαια σκέψη γιατί οι περισσότεροι κάνουν ακόμα εντυπωσιακές και αξιοπρόσεκτες εμφανίσεις, αλλά βέβαια άλλη γοητεία είχαν τότε.
Δε ζωντανεύουν οι νεκροί,
όσο κι αν κλαις, δεν ωφελεί.
Την τόση αγάπη που `χα για σένα
εσύ την έθαψες, μην το ξεχνάς,
εσύ την πρόδωσες, εσύ την σκότωσες,
εσύ είσαι ο δράστης κι ο φονιάς.
Δε ζωντανεύουν οι νεκροί,
όσο κι αν κλαις, δεν ωφελεί.
Δε σε λυπάμαι κι αν πονάς,
φύγε λοιπόν, τι με κοιτάς.
Είσαι για μένα τώρα μια ξένη
κι αν ξαναγύρισες είναι αργά,
εσύ πληγώθηκες, εσύ ζημιώθηκες,
εσένα παίρνει η συμφορά.
Δε ζωντανεύουν οι νεκροί,
όσο κι αν κλαις, δεν ωφελεί.
