Σπούδασε στην Πάντειο,, πέρασε και από δραματική Σχολή, δούλεψε σαν δημοσιογράφος, αλλά εκεί που τα έδωσε όλα, ήτανε το τραγούδι. Μετά την Ευτυχία Παπαγιαννοπουλου, η Σώτια Τσώτου (1942-2011) ήταν η πρώτη γυναικεία πένα που ξεχώρισε με στίχους κοφτερούς σαν το μαχαίρι, σε μια εποχή που το πολιτικοκοινωνικό τραγούδι και στον τόπο μας ανθούσε.
Όχι πως δεν τής άρεσε να γράφει και στίχο ερωτικό ή και λαϊκό κάποιες φορές, αλλά ο προβληματισμός και η κριτική ματιά για όσα γίνονταν γύρω μας, έδιναν ιδιαίτερο βάρος στα τραγούδια της. Συνεργάστηκε με αρκετούς γνωστούς συνθέτες, σίγουρα όμως στον Κώστα Χατζή έδωσε πολλούς από τους καλύτερους, τους πιο δυνατούς στίχους της.
Στο βίντεο που θα δείτε μέσα από τη Μουσική βραδιά που είχαμε αφιερώσει το 1978 στον Κώστα Χατζή, ο στίχος τής Σώτιας Τσώτου μιλά για τους ταπεινούς αυτού τού κόσμου, που δεν τους γράφει η Ιστορία, είναι όμως το σκαλί για να πατούνε οι μεγάλοι. «Για μάς δεν νοιάζεται κανείς. Είμαστε το άγραφο το χιόνι. Μάς ξέρουν πέντε συγγενείς, η μάνα μας και οι γειτόνοι. Αρνήσου το αν μπορείς, από την ίδια λάσπη πλαστήκαμε κι εμείς.
Μη μάς περιφρονάς, γράψε βρε Ιστορία δυο λόγια και για μάς». Ο χώρος είναι η μπουάτ «Σκορπιός» στην οδό Κυδαθηναίων στην Πλάκα, όπου εμφανιζόταν εκείνο το χειμώνα ο Χατζής. Οπερατέρ ο Λάκης Καλύβας, ηχολήπτης Τάσης Παλατσιώλης, στην οργάνωση τής παραγωγής η Κατερίνα Κατωτάκη, σκηνοθεσία Δάφνη Τζαφέρη
Γιώργος Παπαστεφάνου
