Από τον Κώστα Ζουγρή
Κάθε χρόνο συνηθίζουμε εδώ και χρόνια να επιλέγουμε τα καλύτερα άλμπουμ και συνήθως μέσα σ' αυτές τις λίστες υπάρχουν καλλιτέχνες που γράφουν την μελλοντική πορεία της μουσικής.
Ήδη έχουμε στείλει σε όσους στηρίζουν την προσπάθεια μας τα καλύτερα τραγούδια και άλμπουμ από τον χώρο της ξένης μουσικής.
Στην Ελλάδα η μουσική πέρασε μία δύσκολη χρονιά και αυτά που ξεχώρισαν ήταν στην πλειοψηφία τους από τον χώρο του χιπ χοπ, χωρίς όμως να έχουν τις προϋποθέσεις για να μπουν στις ετήσιες προτιμήσεις μας.
Κυκλοφόρησαν αρκετά Αγγλόφωνα άλμπουμ τα οποία προτείνουν διάφοροι οι οποίοι αρθρογραφούν σε διάφορες σελίδες, όμως κανένα από αυτά δεν μας προκάλεσε την προσοχή, όχι βέβαια ότι τα ακούσαμε και όλα, μην λέμε ψέματα, όμως εδώ έχει πρόβλημα όλη η διεθνής δισκογραφία, περιμένουμε να καταφέρουν κάτι στο εξωτερικό τα Ελληνικά ονόματα από της γειτονιές της Αθήνας και της υπόλοιπης χώρας;
Κατά την γνώμη μου είναι λάθος όλων αυτών που ενθαρρύνουν αυτά τα παιδιά να τραγουδούν Αγγλικά, οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν την κατάλληλη προφορά, όπως ας πούμε έχουν οι Σκανδιναβοί ή οι Γερμανοί και με το που ασχολούνται με τραγούδια στα Αγγλικά στερούν από την Ελληνική μουσική την προοπτική ανάκαμψης.
Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι μουσικοί που γράφουν τραγούδια στην γλώσσα μας, όμως περνούν απαρατήρητα γιατί κανείς δεν τα παίζει, ούτε προβάλλονται από πουθενά.
Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο τώρα, είναι συμβατό με την υπόλοιπη κοινωνική ζωή της χώρας, αν δεν έχεις άκρη, ή όπως λένε διάφοροι δεν πληρώσεις, προβολή δεν υπάρχει.
Εμάς μας στέλνουν διαδικτυακά νέα παιδιά τις δουλειές τους, όμως είναι πολλά, μερικά τα προβάλλουμε και αν τα βάλλουμε όλα θα αλλοιώσουμε την μορφή της σελίδας μας που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επιβιώσει γιατί μπορεί να έχει επισκέπτες, δεν έχει όμως έσοδα.
Μέσα στην χρονιά ξεχώρισαν κάπως τα νέα τραγούδια της Κατερίνας Κυρμιζή στον Κάκτο ΙΙ, και το νέο άλμπουμ του Κώστα Λειβαδά, αλλά η Κατερίνα χωρίς στήριξη δεν μπορεί να προχωρήσει, βέβαια υπάρχει και το γενικότερο πρόβλημα της καραντίνας.
Αυτή που έκανε εντύπωση μέσα στο 2020 ήταν η Ιουλία Καραπατάκη, κυρίως με τις διασκευές της με την συνοδεία του Σωκράτη Μάλαμα του οποίου οι διασκευές είναι μάλλον τα καλύτερα τραγούδια μέσα στα 2020, το άλμπουμ το οποίο συμμετέχει η Καραπατάκη δεν είχε το ανάλογο γκελ.
Καλύτερο από ότι περιμέναμε ήταν το άλμπουμ του Σταμάτη Κραουνάκη και στο γνωστό επίπεδο ο δίσκος της Μποφίλιου.
Δηλαδή στην ουσία μου άρεσαν τραγούδια που δεν κυκλοφόρησαν καν σε δίσκους, άσε που οι περισσότερες εταιρείες δεν μας στέλνουν υλικό και δεν υπάρχει χρήμα να αγοράσουμε διαδικτυακά τις νέες δουλειές, αφού υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Γενικά από την δισκογραφία δεν έχουμε πάρει ούτε 1 ευρώ, όπως και από τις εταιρείες που διοργανώνουν συναυλίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν ακούγαμε κάτι καλό δεν θα το προβάλλαμε, όπως κάνουμε πχ με την Καραπατάκη που η εταιρεία της δεν μας έστειλε καν το άλμπουμ στο οποίο συμμετέχει, προφανώς δεν την ενδιαφέρουν οι επισκέπτες μας και ο σημαντικά υψηλός αριθμός τους.
Ακούει κανείς ραδιόφωνο σήμερα; όλοι ειδικά στα Ελληνικά παίζουν τα ίδια τραγούδια εδώ και δεκαετίες, το υπουργείο πολιτισμού σε μόνιμη χειμερία νάρκη δεν δίνει δεκάρα για την Ελληνική μουσική, οι δισκογραφικές μέσα στην τρελή χαρά τρώνε που λέμε το ψωμί του αύριο χωρίς να δημιουργούν ή να επενδύουν σε κάτι καινούργιο και κάθε χρόνο μαθαίνουμε και όχι πάντα τους νικητές στους τηλεοπτικούς μουσικούς διαγωνισμούς με τα ονόματα να παραμένουν στην επικαιρότητα για μία ημέρα.
