Δεν μου αρέσει μόνο να την ακούω να τραγουδάει.

Χαίρομαι κι όταν την ακούω να μιλάει, στην τηλεόραση ή μαζί μου στο τηλέφωνο. Κατασταλαγμένη, ήπια, σοβαρή, σοφή μέσα από τις εμπειρίες που έχει ζήσει. Στη λέξη «σύμβολο», που την ακολουθεί εδώ και χρόνια, θα προσθέσω με κεφαλαία γράμματα, μια ακόμη λέξη που αρχίζει από σίγμα: «συνεπής».

Η Μαρία ποτέ δεν πρόδωσε τις αρχές και τις ποιότητες που επέλεξε, όταν ακόμα ξεκινούσε με τον Σύλλογο των φίλων τής Ελληνικής μουσικής στα πρώτα χρόνια τής δεκαετίας τού ‘60. Τότε γνώρισε τον Μίκη Θεοδωράκη και έγινε μούσα δική του πρώτα, ύστερα και τού Μάνου Χατζιδάκι.

Σε εκείνο το γεμάτο σφρίγος νεανικό Σύλλογο των φίλων, μέλη ήταν αρκετοί ακόμη ταλαντούχοι, που θα άφηναν αποτύπωμα στο ελληνικό τραγούδι. Ανάμεσά τους και ο Μάνος Λοΐζος. Το 1967, λίγο πριν από την 21η Απριλίου, Λοΐζος και Φαραντούρη παρουσίασαν «Τα νέγρικα» σε στίχους τού Γιάννη Νεγρεπόντη. Κοντά τους είχαν δύο ακόμα μέλη τού Συλλόγου, τον Γιώργο Ζωγράφο και τον Διονύση Σαββόπουλο.

Η δικτατορία όμως φρενάρισε το έργο και τα «Νέγρικα» κυκλοφόρησαν πια σε δίσκο από την ΜΙΝΩΣ το 1975. Τον Απρίλιο τού 1976, με τον Δημήτρη Μαυρίκιο και τον Γιώργο Μίχο σκηνοθέτες, ετοίμασα για την ΕΡΤ το πρώτο τηλεοπτικό πορτρέτο τής Μαρίας, που είχε πια επιστρέψει στην Ελλάδα μετά από πολύχρονη απουσία. Σε εκείνη την ασπρόμαυρη Μουσική βραδιά, η Μαρία Φαραντούρη είχε τραγουδήσει με πλέι-μπακ δύο τραγούδια από τα «Νέγρικα». 

Γιώργος Παπαστεφάνου