Με μια κιθάρα, μια παρέα, σε μια ταβέρνα
Δύο χρόνια πριν 23 Αυγούστου, αγαπητοί, έφυγε από την ζωή στα 79 του χρόνια ο Γιάννης Πουλόπουλος. Ο ερμηνευτής του «Δρόμου» του Μίμη Πλέσσα (μαζί με την Ρένα Κουμιώτου), του δίσκου ο οποίος πουλήθηκε (στην Ελλάδα) σε περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα (βινύλια)...
Μια από τις αιτίες για τις οποίες ο Πουλόπουλος και άλλοι σπουδαίοι ερμηνευτές του (πραγματικού) λαϊκού τραγουδιού πέρασε (σε μια πολύ γόνιμη ηλικία) στο περιθώριο, είναι η διασκέδαση αυτής της μορφής, ήτοι τα «Πολιτισκά κέντρα» που κατέκλυσαν την χώρα μετά τα μέσα του'80 και έθεσαν εκτός μάχης (αφού η τότε «άρχουσα τάξη» και τα ΜΜΕ εκεί εσύχναζαν αγεληδόν) όποιες «μεγάλες πίστες» επιχειρούσαν να προσφέρουν πρόγραμμα ποιότητος στο κοινό του τάλανος Λεκανοπεδίου.
Μέχρι να ενσκήψει η «κουλτούρα» της χαμηλής ποιότητος και της «μέχρι τελικής πτώσεως» νυχτερινής κραιπάλης, με την μουσική να παίζει τον μικρότερο ρόλο και την ένταση των μεγαφώνων (η λεγόμενη «βαβούρα») να έχει τον πρώτο λόγο, η νυχτερινή διασκέδαση είχε άλλους κανόνες.
Υπήρχε ένας αξιοπρεπής και καταρτισμένος «μαέστρος», ο οποίος συνέθετε το πρόγραμμα. Τα όργανα είχαν το καθένα τον δικό του ρόλο και ο ήχος έπρεπε να είναι ενιαίος μεν, αλλά να διακρίνεται η «φωνή» κάθε οργάνου και όχι ένας συνεχής θόρυβος και ένας μονότονος ρυθμός.
Ο τραγουδιστής είχε λόγο και η φωνή του έπρεπε «να βγαίνει» μπροστά, διότι τα κέντρα «πουλούσαν» φωνές και όχι «ποτάκια».
Θυμάμαι τις πρόβες μας (όταν εργαζόμουν ως μουσικός, αρχές του '70) στα νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως όπου εργάσθηκα, να είναι εξαντλητικές, τα κομμάτια να ερμηνεύονται με ακρίβεια και συναίσθημα.
Δεν μπορούσες να παρακούσεις τον Μίμη Πλέσσα, όταν σου έδινε τις οδηγίες γραμμένες στο χαρτί ούτε να μην σεβαστείς την φωνή του Πουλόπουλου, της Κουμιώτη, του Διονυσίου, του Βοσκόπουλου, της Μοσχολιού.
Αυτή την διασκέδαση αναπολώ και αυτή την διασκέδαση «υπηρέτησε» με συνέπεια και αυταπάρνηση ο Πουλόπουλος και όλοι όσοι προανέφερα.
Δεν θα μπορούσε ποτέ να τραγουδήσει ο Γιάννης τον «Παλιό φωνόγραφο» ή το «Έπεσε βαθειά σιωπή», στους «ναούς» της παραλίας, που «αναστέλλουν την λειτουργία τους».
Η απώλεια του Γιάννη Πουλόπουλου, μας θυμίζει την εποχή που το τραγούδι είχε στίχο, μελωδία και, κυρίως, νόημα.
Και ο κόσμος μπορούσε να το τραγουδήσει σε μια ταβέρνα, με μια κιθάρα!
Εποχή που, δυστυχώς, παραμερίστηκε από την βαρβαρότητα και τον θόρυβο!
