Γεννήθηκα στους Παξούς το 1950.
Φύγαμε το 1962 γιατί η επαρχία δεν είχε ψωμί,
ενώ οι μεγάλες πόλεις πρόσφεραν δουλειά.
Στο νησί δεν είχαμε ρεύμα, αλλά λάμπα με λάδι.
Όταν ήρθαμε στην Αθήνα και πάτησα το διακόπτη,
τρόμαξα.
Στον Πειραιά
γνώρισα τον Αντώνη Τουρκογιώργη
- γίναμε πολύ φίλοι -
και τα άλλα παιδιά από το γκρουπ Persons.
Τότε,
δεν ήξερα ούτε τη λέξη Beatles,
ούτε τη λέξη Rolling Stones.
''Ξέρεις να παίζεις κιθάρα;'' με ρώτησαν.
Επειδή δεν ήθελα να πω όχι, τους είπα ότι ήξερα.
Μου έδωσαν λοιπόν την κιθάρα,
τρίκι - τρίκι και σιγά - σιγά,
έβγαλα ένα τραγούδι της εποχής.
Αυτοί τρελαθήκανε.
Έπαιξα το Satisfaction
και από τον ενθουσιασμό τους με αγκάλιαζαν
και φώναζαν να γίνω μέλος της μπάντας τους.
Μου πήρε ο πατέρας μου μια κιθάρα
και άρχισα να μελετάω.
Όσο προχωρούσα, τόσο βελτιωνόμουν.
Στο σπίτι έπαιζα Χέντριξ.
Η γιαγιά μου δεν άντεξε. Έπαθε νευρική κρίση.
Μια μέρα τελείωσαν οι μπαταρίες στο πικάπ
και ο δίσκος άρχισε να ''κλαίει'',
αλλά αυτό με βοήθησε να κατανοήσω
πως έκανε βιμπράτο ο Τζίμι Χέντριξ.
Το 1969 ο Τουρκογιώργης,
είχε μια ιδέα να γράψουμε ένα τραγούδι με τίτλο
''Socrates Drunk The Conium''
και του λέω εγώ: ''Όχι.
Αυτό είναι καλό για όνομα του συγκροτήματος.''
Τότε δημιουργήθηκαν
οι Socrates Drunk The Conium.
Αργότερα ο κόσμος,
βαριόταν να το λέει και να το γράφει ολόκληρο
και έμεινε το Socrates,
όμως το κανονικό μας όνομα είναι ολόκληρο.
Εκείνη την εποχή υπήρχαν τα Μουσικά Πρωινά.
Ερχόντουσαν στον κινηματογράφο τα σχολεία
στις 10 το πρωί. Κάναμε συναυλίες.
Μια μέρα, μας λέει ο Γιάννης Πετρίδης
να πάμε να παίξουμε
με τους MGC στη Λάρισα
ως support του Δημήτρη Πουλικάκου.
Μετά τη συναυλία ήρθε ο Δημήτρης και μου λέει:
''Θα πάμε στο Κύτταρο παρέα. Εμείς κι εσείς.''
Ο Πουλικάκος με το συγκρότημα Εξαδάχτυλος
κι εμείς, ξεκινήσαμε στο club Κύτταρο.
Είχαμε πολύ κόσμο.
Κάθε μέρα δύο παραστάσεις.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος
ήταν τότε ο πατέρας του ελληνικού ροκ.
Πήγαμε στο Παρίσι και ηχογραφήσαμε
μαζί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου
τον δίσκο ''Phos''.
Ύστερα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο
και κατόπιν με τη Μαρία Φαραντούρη,
κάναμε συναυλίες σε διάφορες χώρες.
Μετά ήρθε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Με τον Μάνο Χατζιδάκι
κάναμε τον δίσκο ''Σκοτεινή Μητέρα''.
Αργότερα
συνεργάστηκα με την Ελένη Καραίνδρου,
τον Δημήτρη Παπαδημητρίου,
τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Μάνο Λοίζο,
τη Χαρούλα Αλεξίου, τη Μαρία Φαραντούρη,
την Ελένη Βιτάλη, τον Γιώργο Νταλάρα,
τον Μανώλη Λιδάκη και τον Βασίλη Λέκκα.
Έμαθα πολλά απ' όλους
και έζησα πολλά μαζί τους.
Ωραίες στιγμές.
Το 1973 έγινε ο δίσκος ''On the Wings'',
στη συνέχεια το Lp ''Waiting for Something''
και συνεχίσαμε
με το ''Breaking Trough'' και το ''Plaza''.
Κάποια στιγμή,
αγοράζω το περιοδικό Επίκαιρα και διαβάζω:
''Δίσκος ελληνικού συγκροτήματος
ψηφίστηκε δίσκος της εβδομάδας
στην πολιτεία Τζόρτζια των Η.Π.Α.''
Η μπάντα αυτή,
ήταν οι Socrates Drunk The Conium.
Οι UFO μας ζήτησαν να πάμε
να παίξουμε μαζί τους σε περιοδεία
σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία.
Έτσι κι έγινε. Είκοσι τρεις συναυλίες,
οι δύο τελευταίες στο Hammersmith Odeon.
Εκεί μας είδε ο Lemmy,
από τους Motorhead και ενθουσιάστηκε.
Τότε ήταν
που ο παραγωγός μας Vic Coppersmith,
έστειλε δείγμα της δουλειάς μας
στην Warner Bros.
Του έστειλαν έτοιμο συμβόλαιο να υπογράψουμε.
Μας άνοιξαν τις πόρτες διάπλατα.
Ο Vic,
μας άφησε όλο το απόγευμα να το σκεφτούμε
και να του ανακοινώναμε την απόφασή μας.
Σκεφτόμουν τον πατέρα μου. Τη μάνα μου.
Αγαπούσα και αγαπώ τον τόπο αυτό,
και αποφάσισα να μην πάω.
Δεν το μετάνιωσα.
Γιάννης Σπάθας
(6/7/2019), έφυγε από τη ζωή.
...............................................................
Πηγές:
diablog. eu
Συνέντευξη στην Μιχαέλα Πρίντσιγκερ
rockrooster. gr
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
rockoverdose. gr
Συνέντευξη στους
Παύλο Γιαννακόπουλο - Ζήση Πετκανά
