Καθώς το άγαλμά του στο Αργοστόλι αγνάντευε τη θάλασσα, θυμόμουνα την Ελένη Χαλκούση κι αυτά μού είχε πει σε μια τηλεοπτική μου εκπομπή, για τον Μαραμπού τών νεανικών της χρόνων. «Ποτέ δεν τον είπαμε Κόλια, ούτε Νίκο.

Από το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα, τού είχε κολλήσει αυτό το παρατσούκλι, Μαραμπού, και έτσι τον φωνάζαμε». Και συμπλήρωσε: «Τα χαρακτηριστικά του ήταν δύο. Το πάθος του για τη θάλασσα, που το κληρονόμησε από την οικογένειά του, οικογένεια ναυτικών και η έμμονη ιδέα τού θανάτου. Μεγάλος κι ο καημός του που έμεινε ασυρματιστής και δεν μπόρεσε να γίνει καπετάνιος». Τον Νίκο Καββαδία (1910-1975) τον ανακάλυψα στις αρχές τής δεκαετίας τού ‘60, όταν οι ποιητικές του συλλογές κυκλοφόρησαν πια και σε βιβλία τσέπης από τις Εκδόσεις Γαλαξίας.

Τότε δεν φανταζόμουν πως θα τον τραγουδούσα κιόλας. Αλλά μετά την «Φάτα Μοργκάνα» τής Μαρίζας Κωχ και τον «Ιδανικό και ανάξιο εραστή» από την Τρίτη Ανθολογία τού Γιάννη Σπανού, ο ποιητής έγινε μόδα. Και τότε ήρθε και «Ο Σταυρός τού Νότου» τού Θάνου Μικρούτσικου, που με τη φωνή μου τον διαφήμιζα για μήνες μέσα από τα ραδιοφωνικά προγράμματα τής ΛΥΡΑ. Ήταν πολλά τα τραγούδια τού κύκλου που ξεχώρισαν, ανάμεσά τους και το Kuro siwo.

Τότε το παρουσίαζα με ερμηνευτή τον Γιάννη Κούτρα. Δύο χρόνια αργότερα, το 1981, κυκλοφόρησε από την CBS και με τη φωνή τής Μαρίας Δημητριάδη, στο δίσκο Συναυλίες ‘81 που είχαν μοιραστεί ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Χρήστος Λεοντής, μετά την επιτυχημένη περιοδεία τους σε μικρές και μεγάλες πόλεις τής Ελλάδας, με συναυλίες που παρακολούθησαν πάνω από 175.000 άτομα, όπως μάς πληροφορούσε στο εξώφυλλο η παραγωγή τού Μίλτου Καρατζά.