Γιώργος Παπαστεφάνου, Το πένθος μου μεγάλο, με τον θάνατο του Γιάννη Σπανού ένα ακόμη κεφάλαιο τής ζωής μου κλείνει οριστικά και αμετάκλητα.
Το πένθος μου μεγάλο. Ένα ακόμη κεφάλαιο τής ζωής μου κλείνει οριστικά και αμετάκλητα. Πρώτα η Καίτη Χωματά και η Αρλέτα, ο Μάνος Ελευθερίου και ο Κώστας Κωτούλας ύστερα, τώρα η σειρά τού Γιάννη.
Ο ένας μετά τον άλλο, φεύγουνε οι φίλοι μου, που μοιραστήκαμε μαζί τόσα και τόσα. Mε τον Γιάννη Σπανό είμαστε αχώριστοι από το 1962. Πριν από λίγες μέρες μού έλεγε στο τηλέφωνο τα χειμωνιάτικά του σχέδια. Ήταν πανευτυχής που θα εμφανιζότανε στο «Γιάλινο», με δυο καλούς μας φίλους, τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιώργο Κατσαρό.
Η επαφή με το κοινό ήταν πάντα το μεράκι του. Και δίχως τέλος ήταν τα ξενύχτια του. Άλλο τόσο ακούραστη και η έμπνευση. Ένα μελωδικό ποτάμι ήταν ο Γιάννης. Σεμνός, διακριτικός κι ανασφαλής, μάς χάρισε χωρίς να το παίρνει απάνω του, αληθινά διαμάντια. Κι όταν έπαιζε πιάνο, κελαηδούσε. Ένα-ένα τώρα μού έρχονται στο νου όλα αυτά που ζήσαμε μαζί, κοντά 60 χρόνια. Το Παρίσι τής γνωριμίας μας, εκείνος είκοσι οκτώ, εγώ είκοσι ενός. Τα γαλλικά δισκάκια του και οι πρώτες εκπομπές που τού είχα αφιερώσει στο ραδιόφωνο. Το Νέο Κύμα και ο Αλέκος Πατσιφάς.
Τα πλακιώτικα τσιμπούσια και οι βόλτες σε μπαρ και σε μπουάτ. «Η κουκουβάγια» και η «Κατακόμβη», αλλά και στέκια λαϊκά, ο Τσαλαπατάρας στο Μοσχάτο και ο Γλάρος τού Μαργωμένου στις Τζιτζιφιές. Το Κιάτο, η Ερέτρια, η οδός Μοσχονησίων. Η μαμά Κασσάνδρα, ο μπαμπάς Νίκος, η Μαρία, η Βάνα, ο Αντώνης και η Γιόλα. Αλλά και ο Μαρσέλ Ροτέλ, η Ξένια Καλογεροπούλου, ο Γιάννης Φέρτης, η Μαρία Δουράκη, η Αλέκα Μαβίλη, η Ελένη Ανουσάκη. Κι εμείς γύρω απ’ το πιάνο να τραγουδάμε τα καινούρια τραγούδια τού Σπανού.
Κάποια απ’ αυτά είχαν δικούς μου στίχους. Πως να χωρέσουν μέσα σε λίγες γραμμές σχεδόν 60 χρόνια. Όμως εγώ τώρα εδώ θα ήθελα να ακούσουμε ένα από τα γαλλικά τραγούδια τού Σπανού. Yani Spanos έγραφε η ετικέτα τού δίσκου, η Mισέλ Αρνώ ήταν η πρώτη που το τραγούδησε. Στη δική μας ηχογράφηση που έγινε στους Ραδιοθαλάμους τού Ζαππείου στα μέσα τής δεκαετίας του ‘60, ερμηνεύτρια είναι η Πία Κολόμπο (1934-1986), που εκείνη την εποχή ήταν πολύ δημοφιλής και στην Ελλάδα χάρη στο τραγούδι La vie s’en va. Ο Γιάννης Σπανός είχε μεσολαβήσει για να έρθει η Πία στην Αθήνα για να ενισχύσει την παράσταση τής μουσικής κωμωδίας τού Ακροπόλ «Τον άρτον ημών τον επιούσιον», που έπαιζε ο θίασος Γιώργου Κωνσταντίνου-Σωτήρη Μουστάκα. Ευκαιρία για μένα να προτείνω στον Γιάννη και την Πία να ηχογραφήσουν οι δυο τους μια μικρή εκπομπή για το ραδιόφωνο τού ΕΙΡ, βεβαίως δίχως αμοιβή. Λοιπόν, Pia Colombo τραγούδι, Γιάννης Σπανός στο πιάνο. Η ηχοληψία τού Χρήστου Μουραμπά, δική μου η φωνή που εκφωνεί. Και ο τίτλος C’est que je t´appartiens.
