Μίμης Φωτόπουλος: Μέχρι τα 33 μου, η ζωή μου δεν ήταν σπαρμένη με βάγια αλλά με αγκάθια...

Γεννήθηκα ανήμερα της Κυριακής των Βαίων, σημαδιακή μέρα,
στη Ζάτουνα Αρκαδίας.

Μέχρι τα 33 μου,
η ζωή μου δεν ήταν σπαρμένη με βάγια αλλά με αγκάθια.
Και σε μια στιγμή,
στο απόγειο της κινηματογραφικής μου καριέρας,
μπήκα σαν Μεσσίας στη Λάρισα.

Βέβαια, δεν μπήκα ''επί πώλου όνου'' .
Οι θαυμαστές μου
σήκωσαν στα χέρια ένα μικρό ''Οστενάκι'' που είχα.

Αυτό ήταν το πρώτο γλυκό ποτήρι που ήπια
ύστερα από τόσα και τόσα πικρά.

Αν υπάρχουν μοιραίες μικρές αγγελίες
τότε η μικρή αγγελία που διάβασα, ήταν η μοιραία της ζωής μου.
''Εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου''.

Έχουν περάσει από τότε 50 χρόνια και ακόμα δε μπορώ να εξηγήσω,
πως μου 'ρθε έτσι στα καλά καθούμενα,
να δώσω εξετάσεις στη Δραματική.

Ως εκείνη τη στιγμή δεν είχα πατήσει σε θέατρο
παρά μόνο δυο φορές.
Τη μία να δω τον Βασίλη Αργυρόπουλο και την άλλη τα Καλουτάκια.

Πιστεύω πως εκείνο που με θάμπωσε ήταν οι δύο τίτλοι:
Φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών,
και Σπουδαστής της Δραματικής Σχολής του Βασιλικού Θεάτρου.
Μεγάλη υπόθεση.

Ο πρώτος μου ρόλος ήταν στη ''Λοκαντιέρα'' του Κάρλο Γκολντόνι,
στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

''Από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις'' είπα στον εαυτό μου.
''Παίξε λοιπόν τον υπηρέτη και μη μιλάς.
Υπηρέτης σήμερα, Άρχοντας αύριο''.

Η παράσταση τελείωσε χωρίς να με προσέξει κανένας.
Δε στεναχωρήθηκα και πολύ.

Κι επειδή από τότε με διέκρινε μια απέραντη μεγαλοθυμία,
συγχώρησα το κοινό,
μιας και ήμουν βέβαιος πως κάποτε θα με πρόσεχε.

Πρώτη μου ταινία: ''Οι Γερμανοί ξανάρχονται''.
Αυτό το ρολάκι, φίλε μου,
θα μου άνοιγε το δρόμο της μεγάλης επιτυχίας στον κινηματογράφο.

Αυτό το ρολάκι,
θα ήταν το προσάναμα για να ανάψει η κινηματογραφική φωτιά
που θα μ' έκανε δημοφιλή ως τα πιο απίθανα χωριά της Ελλάδας,
που θα μ' έκανε γνωστό
στους δρόμους της Αλεξάνδρειας, του Μπόστον. του Σίδνει,
κι όπου αλλού φτάνουν οι ελληνικές ταινίες.

Και κάποια βραδιά,
οι Ρώσοι θα μουρμούριζαν στους δρόμους της Μόσχας
''Σλιπόγια'', δηλαδή, Αόοοοματος.

Όταν σκέφτομαι πως πέρασαν 50 χρόνια
πάνω στο σανίδι ή μπρος από τη μηχανή και με πιάνει θλίψη,
βρίσκω καταφύγιο στην ''Ιθάκη'' του Καβάφη.

Έτσι κι εγώ,
μπήκα σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
κι απέκτησα καλές πραμάτειες κι ήταν μακρύς ο δρόμος.
Γεμάτος περιπέτειες. Γεμάτος γνώσεις.

Κι έτσι πρέπει να είναι ο δρόμος και η ζωή του κάθε ηθοποιού.

Μίμης Φωτόπουλος

Πηγή: Πρόσωπα