Ποτέ δεν υπήρξα το ξένοιαστο κορίτσι. Ήμουν το κορίτσι που 6 ετών
του έβαλαν μαύρες κορδέλες γιατί του σκότωσαν τον πατέρα.
Ύστερα πέρασα μια ζωή μελαγχολική και στερημένη συναισθηματικά.
Αν είχα την δικιά του αγκαλιά, την αγκαλιά του πατέρα,
δε θα είχα την ανάγκη να γίνω ηθοποιός, να κάνω όσα κάνω.
Θα 'χα ζήσει τελείως αλλιώς.
Το νυχτικό της μαμάς, ήταν το πρώτο μου θεατρικό κουστούμι.
Έλεγα στα δυο μου αδέρφια, που ήταν οι ηθοποιοί μου,
ένα θέμα απλό, να το παίξουμε.
''Παίρνουν τον άντρα μου και τον σκοτώνουν'' έλεγα.
Κι έτσι γινόμουν η μάνα μου και ο άντρας μου ήταν ο πατέρας μου.
Στο τέλος τελείωνα με αισιοδοξία, με δύναμη:
''Εγώ θα αγωνιστώ για τα παιδιά μου και θα τα καταφέρω!''
Σιγά σιγά, το πίστεψα.
Η ζωή προχωράει, κι έπρεπε να προχωρήσει και η δικιά μου ζωή.
12 ετών, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω μόνο μία προσωπικότητα.
Μέσα στην Αλίκη υπήρχαν πολλά κορίτσια,
που το καθένα ήθελε να ζήσει τη δική του ζωή.
Μια έμφυτη χάρη, ήταν το μόνο εφόδιο στο ξεκίνημά μου.
Τίποτα άλλο.
Ούτε ψηλή ήμουν,
ούτε τελείως καλλίγραμμη, ούτε μάτια μαγευτικά είχα.
Κι όμως.
Χωρίς τίποτα απ' όλα αυτά, μπορούσα να είμαι εκθαμβωτική.
Και αυτό ήταν το καθρέφτισμα της ψυχής μου
που ήθελε να υπερβεί το μέτριο και το λίγο.
Μπήκα σαν εξαιρετικό ταλέντο στο Εθνικό Θέατρο.
Η καριέρα μου, λοιπόν,
είχε ένα ξεκίνημα που μπορείτε να το χαρακτηρίσετε σοβαρό.
Συνεπώς, δεν αρμόζει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη μόνο ο χλευασμός,
γιατί υποτίθεται ότι κάνει ταινίες που δεν αρέσουν στην κουλτούρα,
αλλά αρμόζει ένα ανθρώπινο βλέμμα και μια κριτική με ενδελέχεια,
για να δημιουργήσει ένα πλέγμα δικαιοσύνης
που μέσα του θα με τοποθετήσετε.
Στο θέατρο Μουσούρη και με την επιτυχία του ''Ωραία μου Κυρία'',
έχω βρει το δικό μου μονοπάτι εξέλιξης
και ενώ φανερώνονται σιγά - σιγά τα καλλιτεχνικά μου όνειρα,
έρχεται ο Κινηματογράφος.
Σβήνει την καλλιτέχνιδα και με πετάει πάνω σε ένα λευκό πανί.
Μου καθορίζει τον τρόπο που μιλάω, διαμορφώνει τον χαρακτήρα μου.
Η σχέση μου με τον Κινηματογράφο έγινε σχέση εραστή και ερωμένης.
Αυτός όλο ζητούσε κι εγώ όλο έδινα.
Η μάχη για τα πρωτεία είναι τρομακτική.
Όταν κρατάς τα ηνία στο χέρι, μεθάς από τον καλπασμό.
Θέλεις να είσαι μόνο πρώτος.
Είμαι διάσημη από 18 ετών.
Ποτέ δε μπόρεσα να πάρω ένα αγόρι από το χέρι
και να περπατήσουμε μαζί χωρίς να μας ενοχλήσουν.
Χωρίς να μου ζητήσουν ένα αυτόγραφο ή ένα χαμόγελο.
Έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι ένα καράβι με άγκυρες.
Στο τέλος, θα μείνω αγκυροβολημένη στο λιμάνι της δουλειάς,
στο λιμάνι του καθήκοντος,
στο λιμάνι της ευθύνης,
στο λιμάνι της επιτυχίας,
στο λιμάνι του τίποτα.
Είμαι ένα τραγικό πρόσωπο,
αν σκεφτείς πως
παίρνω υπνωτικά χάπια για να κοιμάμαι.
Αλίκη Βουγιουκλάκη
..............................................................................................................
Πηγές:
Εκπομπή ''Παρασκήνιο'' - ΕΡΤ (1976)
Περιοδικό STATUS
iefimerida. gr - peoplegreece. com
