Γιά τον κο Παπαστεφάνου είναι πλέον περιττή η άποψη μου , έχει επανειλημμένα διατυπωθεί ο θαυμασμός μου . Επειδή η ώρα είναι περασμένη, ή κούραση τής μέρας φέρνει αποτέλεσμα , όπως και το περιεχόμενο τού ποτηριού μου , παίρνω τήν ελευθερία να λέω ότι μού κατέβει , έτσι κι αλλιώς είμαστε ένας μάλλον κλειστός και περιορισμένος κύκλος φίλων με το εξαιρετικό καί σπάνιο προτέρημα να μάς διαβάζουμε και όχι να μάς ακούμε .
Οπότε μετά τόν σύντομο ( λέμε τώρα ) πρόλογο , έχω δύο παρατηρήσεις .Η πρώτη , δείτε τήν φωτό τού Κραουνάκη , δείχνει ενας ευαίσθητος promising νέος , οι υποσχέσεις τηρήθηκαν , η διαδρομή έγινε , .ομως η διαχείριση τού χρόνου και κυρίως η διαχείριση τής "μεγαλειότητας" πού νιώθει ο καθένας για τον εαυτό του είναι δύσκολο πράγμα .
Δεύτερο θέμα με στόχο τήν καταπολέμηση τών ιδεοληψιών . Πρίν 7-8 χρόνια , καλοκαίρι , καταλήγω στίς 10 το βράδυ να βρίσκομαι στον πευκώνα τών Αγίων Θεοδώρων ( στη Κινέτα 55 χλμ από το κέντρο ) σέ ένα παραλιακό κεντράκι κυριολεκτικά 20 μέτρα απο τήν πσραλία , μέσα στα πεύκα , μιά λαική κομπανία παίζει συμπαθητικά . Κάποια στιγμή εμφανίζεται μιά χοντρή ( το λέω έτσι σαν υπογράμμιση τής ιδεοληψίας ) να κυκλοφορεί μεσα στούς θαμώνες , όλοι τήν χαιρετάνε , το φτωχό μου μυαλό σκέφτεται , αυτη είναι μάλλον κάποιο τοπικό σημαίνον πρόσωπο , ίσως η σύζυγος τού ιδιοκτήτη , να χέ τήν υποκρισία .
Λίγο μετά ενοχλούμαι από το κοινό πού τής ζητάει να τραγουδήσει , και κοντεύω να πάθω ταπηροκρανίωση ,αυτή ναζιάρικα αποδέχεται τήν πάνδημη πρόκληση και παίρνει το μικρόφωνο , καί μόλις αφήνει την φωνή της ελεύθερη ο μικρός γελοίος ιδεοληπτικός εαυτός μου μικραίνει ακόμα περισσότερο , καί η υπομένουσα ψυχή μου πετάει ελεύθερη ,μού φάνηκε οτι τα τζιτζίκια σώπασαν , τό κύμα ειρήνεψε ,ό άνεμος κοντοστάθηκε , ότι το φεγγάρι σταμάτησε , ενιωσα όπως στο " Τελευταία έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ " ' στήν σκηνή τής όπερας από τόν δίσκο πού άκουγαν οι φυλακισμένοι .
Τό τραγούδι ήταν το παρακάτω τού Κραουνάκη , και η αίσθηση ήταν επί 100
neverwill
