Τα μεσημέρια που πήγαινα να την συναντήσω στο σπίτι τής Κυψέλης, πάνω στην πλατεία, ήμουν συνήθως μόνος. Αυτή τη φορά όμως είχα μαζί μου και ένα φίλο που ήθελε πολύ να τη γνωρίσει. Τής Αρλέτας, τής άρεσε να συναντά νέους με ποιότητα και αισθητική και πολύ γρήγορα οι δυο τους, κουβέντιαζαν σαν να ήταν φίλοι από παλιά. Στο κασετόφωνο ακούγαμε ανέκδοτες ηχογραφήσεις τής Αρλέτας και μια απ’ αυτές ήταν τα «Άνθη τής πέτρας», που η ίδια μάς έδωσε να πάρουμε μαζί μας όταν φεύγαμε.
Κάποιες ωραίες, νεανικές φωτογραφίες της, τις είχα από παλιά. Και καθώς τώρα την ακούω να τραγουδά Γιώργο Σεφέρη από τα «Επιφάνια» τού Μίκη Θεοδωράκη, το μυαλό μου νοσταλγώντας, ξαναφέρνει πίσω, το μαγικό εκείνο σκηνικό. Μια χειμωνιάτικη, συννεφιασμένη και άδεια Ύδρα και δίπλα στην γκρίζα θάλασσα, κάτω απ’ τον Μύλο τής Σοφίας Λόρεν, ένα κορίτσι με κιθάρα να τραγουδά για την παρέα του «Με το λύχνο τού άστρου». Ήτοι, Θεοδωράκη και Ελύτη από το «Άξιον εστί». Κι αμέσως μετά, τον «Σωκράτη», δηλαδή Χατζιδάκι και Βασίλη Ρώτα από τους «Όρνιθες».
Έτσι ρομαντικά και ποιητικά είχαν όλα ξεκινήσει. Και το ημερολόγιο έγραφε 21 Φεβρουαρίου τού 1966. Αυτά όμως σας τα έχω διηγηθεί πολλές φορές. Σήμερα, στα «Άνθη τής πέτρας» θέλω να σταθούμε. Ήταν λοιπόν και πάλι Φεβρουάριος, αλλά τού 1962, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης άρχιζε να ηχογραφεί τα «Επιφάνια» στην Κολούμπια, με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ερμηνευτή και με τον Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι. Τουλάχιστον τον Χιώτη αναφέρει ο Θεοδωράκης στο βιβλίο του «Μελοποιημένη ποίηση».
Αλλά το σωστό είναι μού γράφουν, Καρνέζης - Παπαδόπουλος. Ο ίδιος ο Μίκης εξηγεί: «Ήθελα τα Επιφάνια, ακριβώς γιατί ο στίχος ήταν τόσο διανοουμενίστικος. Ήθελα να τα περάσω σε όσο το δυνατόν πιο πλατύ κοινό, με λαϊκό μουσικό ένδυμα. Άλλωστε αυτή ήταν η πρώτη φορά που ελεύθερος στίχος φιλοδοξούσε να γίνει απλό λαϊκό τραγούδι. Να συντροφεύει τον κοσμάκη παντού. Στο γιαπί, στην ταβέρνα, στην παρέα, στην εκδρομή...». Να λοιπόν, που κι αυτό το τραγούδι, θα μπορούσε να το είχε πει σ’ εκείνη την Καθαροδευτεριάτικη εκδρομή στην Ύδρα η Αρλέτα. Όμως η ηχογράφηση που έχουμε εδώ, έγινε πολλά χρόνια αργότερα. Βεβαίως, η ίδια συνοδεύει στην κιθάρα, δικό της και το σφύριγμα
