Ποίηση Ελύτη
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες την άμμο
Στην καρδιά μου έχει μείνει
ένα κόκκινο κοχύλι
από τ’ άσπρο καλοκαίρι
ποιος θεός σε έχει φέρει
στη ζωή μου για να μείνεις
σαν ανάμνηση μια δίνης
Ποίηση Ελύτη
Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο Έρωτας.
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος δίνει στον ορίζοντα.
Κύματα φεύγουν έρχονται,
αφρισμένη απόκριση στ’ αυτιά των κοχυλιών.
Φιλί με το φιλί
κοχύλι μου κλειστό
θα σε ανοίξω
θα σε ανοίξω.
Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες το κοχύλι
κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά
θα σβήσει κάποτε στο σπίτι το καντήλι
και μήτε πόρτα θα `βρεις μήτε κλειδαριά
Ελαφρώνει το σώμα
ο ύπνος ο αμέριμνος
Και κοχύλια γεμίζει
τώρα η έρημος
Ποίηση Νίκου Καββαδία
Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.
Αθήνα Αθήνα
Χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο
Κάποια βραδιά στην αμμουδιά
κοχύλι σου θα μείνω
Ποίηση Νίκου Καββαδία
Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι
τον τρόμου που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι
το μπούσουλα, τη βάρδια μου και την πορεία στο χάρτη,
για ένα δυσεύρετο μικρό θαλασσινό κοχύλι.
Ο καβαλάρης τ’ άλογο το `χε μες στην καρδιά του.
Που να `βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Πάρε ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο
να `χεις στο ταξίδι συντροφιά
Κι από το φιλί το τελευταίο
κράτησε στα χείλη τη δροσιά
Περιμπανού την έλεγα κι εγώ, Περιμπανού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
Έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του αυγερινού
προτού καρδιά μου πέτρα γενείς
Αν πιστεύεις ότι αξίζουμε την συνεισφορά σου, και έχεις την δυνατότητα, είναι εύκολο να το κάνεις. Με αποκλειστικές ενημερώσεις θα είσαι 'πιο κοντά στην μουσική'
