Παρασκευάς Καρασούλος: «Η κουλτούρα του ναρκισσισμού είναι η αρρώστια της εποχής μας»
Η επιβίωση μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας στην παρούσα οικονομική συγκυρία, και μάλιστα με κύριο όχημά της τους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες, είναι ένα μικρό κατόρθωμα. Ο Παρασκευάς Καρασούλος ως δημιουργός της Μικρής Αρκτου επιμένει είκοσι δύο χρόνια να προσπαθεί για ν' αποδείξει το αντίθετο. Στιγμές απ' αυτή την ενδιαφέρουσα διαδρομή στα νερά της ελληνικής μουσικής - ως δημιουργός και ως παραγωγός - παρουσιάζει αύριο και μεθαύριο στο Half Note υπό τον τίτλο «Μικρή πατρίδα».
Η ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΗΜΕΡΑ. «Η κατάσταση στη δισκογραφία είναι χειρότερη από ποτέ. Κι αυτό γιατί αφήσαμε την αγορά μόνη της να λειτουργήσει χαοτικά και άμετρα και να πού κατέληξε: να βγάλει τα μάτια της με τα χέρια της. Κι όλο αυτό ξεχνώντας πως το ελληνικό τραγούδι κυρίως αποτελεί βασικό όχημα αναπαραγωγής της γλώσσας μας, άρα δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορη την πολιτεία η καταστροφή της ελληνικής δισκογραφικής παραγωγής, υιοθετώντας τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που διατηρεί ζωντανό το τραγούδι της, αλλά να μην υπάρχει καμία δημόσια πολιτική υπεράσπισής του. Μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία με κυρίως πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες επιβιώνει εξαντλώντας το πείσμα, την υπομονή, την επιμονή και το χιούμορ της ομάδας της. Αν το κριτήριο ήταν μόνο και αποκλειστικά εμπορικό, έπρεπε να έχουμε παραιτηθεί από κάθε δισκογραφική δραστηριότητα. Το καλλιτεχνικό μας αίτημα και η δημιουργική μας ανάγκη μας κάνουν να επιμένουμε».
ΧΡΩΜΑΤΑ, ΛΟΓΙΑ, ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. «Η δική μου "Μικρή πατρίδα" είναι η ανθρωπογεωγραφία που όλα αυτά τα χρόνια δημιούργησαν οι επιλογές της ζωής μου. Οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους που συγκατοίκησα στα χρόνια και όσα ανταλλάξαμε, βαρύτιμα και καθοριστικά. Ξέρετε, εγώ πιστεύω πως οι άνθρωποι είμαστε χώρες. Με σύνορα και ρίζες. Το στοίχημά μας στη ζωή είναι να εξασφαλίζουμε με τις γείτονες χώρες, τους άλλους ανθρώπους δηλαδή που είναι και αυτοί χώρες αυθύπαρκτες, σχέσεις συνύπαρξης, χωρίς ιμπεριαλισμούς και άνευ όρων παραδόσεις. Μαζί με τους άλλους, όχι μέσω των άλλων. Το τραγούδι έχει το μοναδικό πλεονέκτημα ως τέχνη να δημιουργεί συλλογικούς μύθους με μεγάλες αντοχές και εντάσεις. Συνοδεύει τις ζωές μας και τις στιγματίζει με χρώματα, λόγια και αισθήματα. Είναι υπέρτατη τιμή για έναν δημιουργό να γίνεται έστω και μια στιγμή κομμάτι αυτής της διαδρομής. Ακουγα από το ραδιόφωνο να τραγουδούν 70.000 άνθρωποι στο Καλλιμάρμαρο τη "Μικρή πατρίδα" και δεν το πίστευα. Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που έζησε τέτοιες στιγμές. Ενα τραγούδι είναι πάντα ένα γράμμα από τον δημιουργό του στους άλλους κι έχει σημασία να παραλαμβάνεται και να «διαβάζεται» από τους αποδέκτες του. Να μην μένει ανεπίδοτο».
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ. «Η ζωή που φτάνει στα όρια ενός τριγώνου που δημιούργησαν οι καλλιτεχνικές μου εμμονές είναι ένα κομμάτι από έμπνευση: Το πρόσωπο και ο διάλογός του με τον τόπο και τον χρόνο που ζει. Αυτή η γεωμετρία, αυτές οι τρεις τελείες και το τρίγωνο που ορίζουν, διατρέχει όλες μου τις εργασίες, είτε στο τραγούδι, είτε στη γραπτή ποίηση, είτε στο θέατρο. Ο,τι φτάνει και εισχωρεί σ' αυτό το τρίγωνο, ό,τι γίνεται μέρος του εσωτερικού του χώρου, με «τρώει» και με απασχολεί. Δεν εκτιμώ καθόλου την αυτοαναφορικότητα στην ποίηση. Ελάχιστες φορές καταφέρνει να ξεπερνά το όριο του ναρκισσισμού και να αφορά τους άλλους. Ενας δημιουργός οφείλει να ορίζει τα σύνορα του κόσμου του και της καλλιτεχνικής του ταυτότητας, την ιδιοπροσωπία του, αλλά έργο παράγει διαπιστεύοντας ακριβώς αυτή την οντότητα στους άλλους. Οι Ελληνες γράφουμε, αλλά δεν παρακολουθούμε ούτε και διαβάζουμε τι γράφουν οι συνάδελφο΅ί μας. Φανταστείτε πως την τελευταία δεκαετία εκδόθηκαν στη χώρα μας σχεδόν 6.000 ποιητικά βιβλία, αλλά απειροελάχιστο ποσοστό από αυτά κατάφερε να επανεκδοθεί. Προσπαθώ να αποφεύγω την αυτοαναφορικότητα σε ότι γράφω. Η κουλτούρα του ναρκισσισμού είναι η αρρώστια της εποχής μας.
ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΗΣ. «Η ποίηση είναι στοιχείο ταυτότητας της χώρας μας. Εχει παράδοση, μια τράπεζα γεμάτη ποιητικά κείμενα που έρχονται από το παρελθόν, έχει το ελληνικό μας τραγούδι, τη δημοτική μας ποίηση, έχει τα μοναδικά μας Νομπέλ στην παγκόσμια λογοτεχνία. Η σύγχρονη ποιητική δημιουργία περνά μια περίοδο αναστοχασμού και εσωστρέφειας. Δεν πειράζει. Θα βρει τον δρόμο της και πάλι. Είναι σημαντικό να ξέρουμε πως αυτό το έθνος αγαπά τους μύθους και τα σύμβολα, τις μεταφορές και τα αισθήματα και άρα δεν μπορεί παρά να προστρέχει στα δύσκολα, πού αλλού; Στην ποίησή του.
Πηγή: ΤΑΝΕΑ , από την Ζωή Λιάκα
