Όσο ζούσε η γυναίκα του, η Γαρυφαλλιά, δεν είχα την άδεια να τού κάνω το τηλεοπτικό αφιέρωμα που ήθελα.
Μπόρεσα πια να τού αφιερώσω εκπομπή στην τηλεόραση μόλις το 1992-93. Κι αυτό χάρις στις κόρες του, την Ευαγγελία και την Καλλιόπη Χατζηχρήστου, όταν πια δεν ζούσε η μαμά. Ήταν και οι δύο γλυκύτατες και μού σκιαγράφησαν πολύ ωραία τον Απόστολο.
Ο Απόστολος Χατζηχρήστος, το Σμυρνιωτάκι, όπως ήταν το παρατσούκλι του, είχε γεννηθεί στο Κοκάριαλι της Σμύρνης το 1904 και έμαθε από νωρίς ακορντεόν και πιάνο. Μετά την Καταστροφή του ‘22, έμεινε πίσω, αιχμάλωτος των Τούρκων. Κατάφερε ωστόσο μετά από τρία χρόνια να γλυτώσει πατώντας στην πλάτη ενός θείου του, και βρήκε την οικογένεια στη Τζια να τού ετοιμάζει το μνημόσυνο. Μέχρι το 1941, ο Απόστολος ζούσε στον Πειραιά.
Μετά, για χρόνια στο Θησείο. Ο πατέρας μας, θυμόντουσαν οι κόρες του, ήταν φιλότιμος, με τρυφερή καρδιά, αλλά ήταν και σκληρός. Στις παρέες τον λέγανε «ο νταής». Όμως, τα κορίτσια ξύλο δεν είχαν φάει ποτέ απ’ τον μπαμπά. Ξύλο ήτανε, λέει, η ματιά του. Στην Δραπετσώνα δούλεψε στα λιπάσματα. Ένα μαντολίνο που πήρε απ’ τα παλιατζίδικα, τον οδήγησε κατόπιν στο χώρο του τραγουδιού και στο μπουζούκι. Στην αρχή συνεργάστηκε με τον Γιάννη Παπαϊωάννου και το 1932 έγραψε το πρώτο του τραγούδι, την «Κοκκινιώτισσα».
Όμως στα πάλκα και τους δίσκους, ο Χατζηχρήστος δεν ήταν μόνο το γλυκόλαλο μπουζούκι, αλλά και η φωνή. Από τις πιο ωραίες του ρεμπέτικου. Το λαϊκό τραγούδι δεν ήταν η μοναδική του αγάπη. Τού άρεσαν και τα δημοτικά και η Ύμα Σουμάκ και ο Πολυμέρης και ο Γούναρης.
Ο Γιώργος Μητσάκης ποτέ δεν ξέχασε πόσο τον είχε βοηθήσει στο ξεκίνημά του ο Χατζηχρήστος. Μαζί με την Γαρυφαλιά, τον φιλοξένησε στο σπίτι τους για κάμποσο καιρό. Ο μπαμπάς όσο μπορούσε βοηθούσε, μού είχαν πει οι κόρες του. Γι’ αυτό και δεν έκανε λεφτά και πέθανε στην ψάθα. Το 1959 πέθανε. Ετοιμαζόταν να φύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά τελικά δεν πρόλαβε. Ούτε το όνομά του έγινε γνωστό όσο θα τού άξιζε. Όσο του Βαμβακάρη, του Τσιτσάνη, του Μητσάκη ή του Χιώτη.
Όμως τα τραγούδια του, αληθινά διαμάντια, φτάσανε ως τις μέρες μας. Και το «Παραπονιάρικο» είναι από τα ωραιότερα. το τραγουδά εξαιρετικά ο Μανώλης Λιδάκης. Απόσπασμα από το διπλό αφιέρωμα στον Απόστολο Χατζηχρήστο και τον Έλληνα βασιλιά του ταγκό Θόδωρο Παπαδόπουλο, που το 1992-93 είχαμε ετοιμάσει με τον Κώστα Αυγέρη για την ΕΡΤ και την εκπομπή «Οι παλιοί μας φίλοι». Διεύθυνση φωτογραφίας Συράκος Δανάλης, μουσική επιμέλεια Γιάννης Κ. Ιωάννου. Η ΕΡΤ, απονέμοντας για πρώτη φορά βραβεία, μάς είχε δώσει το βραβείο καλύτερης τηλεοπτικής μουσικής εκπομπής για το 1993.
