Εκείνη που το πρόσεξε ήταν η Ελένη Ανουσάκη. «Δεν είναι ζωντανός ο ήχος, παίζουν με πλέι-μπακ». «Πού το κατάλαβες;» τη ρώτησα. «Δεν βλέπεις;
Τα μικρόφωνα δεν έχουνε καλώδια». Ομολογώ πως δεν το είχα προσέξει. Με την Ελένη είχαμε πάει στο θέατρο Ακροπόλ, για να παρακολουθήσουμε ένα από εκείνα τα νεανικά μουσικά απογευματινά, που οργάνωνε με μεγάλη επιτυχία ο Νίκος Μαστοράκης. Ήδη, με την δική του επίβλεψη, οι Φόρμινξ, είχαν ανοίξει τον δρόμο σ' ένα σωρό ελληνικά ποπ συγκροτήματα, που όπως και τα ξένα, είχαν ξετρελάνει την νεολαία.
Εγώ, που δούλευα ήδη στο ραδιόφωνο, ήμουν πολύ απορροφημένος από την επανάσταση Χατζιδάκι-Θεοδωράκη και όλα τα υπόλοιπα, τα παρακολουθούσα από απόσταση, μόνο και μόνο για να είμαι και σ’ αυτά ενημερωμένος. Δεν τα ζούσα όμως με πάθος, όπως άλλοι νεαροί τής ηλικίας μου. Ωστόσο χόρεψα τη γιάνκα και με κάποια από τα βασικά μέλη των Φόρμινξ συνδέθηκα ιδιαίτερα. Με τον Βασίλη Μπακόπουλο κάναμε μαζί θητεία στον ραδιοφωνικό σταθμό Ενόπλων.
Με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου γράψαμε μαζί το Summer dream για την ταινία «Επιχείρηση Απόλλων». Και με τον Κώστα Σκόκκο δουλέψαμε πολύ στην διαφήμιση, εκφωνώντας παρέα πλήθος σποτ. Θα μπορούσε να είχε σταματήσει εκεί η σχέση μου με τα ποπ γκρουπάκια τού ‘60.
Αλλά δεν σταμάτησε. Γιατί μετά την επιτυχία που γνώρισε η «Ανάμνηση», που γράψαμε με τον Βαγγέλη Πιτσιλαδή το 1966 για τον Ιταλό Τόνυ Πινέλλι και που ηχογράφησαν μετά και οι Ολύμπιανς με τον Πασχάλη Αρβανιτίδη, η εταιρία Music Box μού ζήτησε να γράψω στίχους για τους Sounds και τους Idols, που επίσης τους αγαπούσε πολύ το νεανικό κοινό τής εποχής. Τότε έγραψα στίχους και για την Τζιλιόλα Τσινκουέτι, τον Τέρη Χρυσό και την Γιοβάννα.
Ήταν όλα ξένα τραγούδια, που θα φορούσαν ρούχα ελληνικά. Βλέπετε, η μόδα των μεταγλωττισμένων ξένων επιτυχιών ήταν και πάλι εδώ, όπως και πριν από τόσες δεκαετίες. Και θα φούντωνε ακόμη πιο πολύ στα χρόνια τού ‘70, όταν θα έμπαιναν στο παιχνίδι, Πουλόπουλος, Πάριος, Μαρινέλλα, ακόμη και η Βίκυ Μοσχολιού με τα λαϊκά τραγούδια απ’ όλο τον κόσμο, που ηχογράφησε. Εδώ τώρα εμείς, έχουμε τους Άϊντολς σε ένα ιταλικό φεστιβαλικό τραγούδι απ’το Σαν Ρέμο.
Ο κανονικός του τίτλος ήταν Zucchero. Ζάχαρη, δηλαδή. Με τους δικούς μου στίχους έγινε «Σούδωσα την αγάπη μου». Έτος 1969.
