Η Άννα Καλουτά πάντα μού μιλούσε με σεβασμό για τον «Κύριο Μακρή», το σοβαρό και αυστηρό συνάδελφό της, που είχε ξεκινήσει την καριέρα του σαν τενόρος στην οπερέτα, αλλά στην επιθεώρηση και τον κινηματογράφο έγραψε την μεγάλη του ιστορία.
Επειδή άρχισα να πηγαίνω από πολύ νωρίς στο θέατρο, τον Ορέστη Μακρή (1898-1975) τον είδα άπειρες φορές να λάμπει επάνω στο σανίδι και να γεμίζει τη σκηνή, ό,τι ρόλο και να 'παιζε. Σήμα κατατεθέν του, ο μεθυσμένος. Αλλά και σαν μπαλαρίνα των ρώσικων μπαλέτων ήτανε σκέτη απόλαυση.
Ο ρόλος τού μπεκρή ακολουθούσε τον Ορέστη Μακρή από τα νιάτα του, όταν στα χρόνια του ‘30 έλεγε στο θέατρο τα δημοφιλή κρασάδικα τραγούδια, που είχαν γίνει μόδα. Και ύστερα, 1949 με ‘50, ήρθε ο «Μεθύστακας».
Η ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα, που έσπασε όλα τα ρεκόρ. Μόνο στην Αθήνα, παιζόταν σε πρώτη προβολή, 27 ολόκληρες ‘βδομάδες και έκοψε κάπου 305.000 εισιτήρια, νούμερο αστρονομικό για τότε. Το θέατρο μόνο στην μνήμη αφήνει ίχνη. Το σινεμά δίνει την ευκαιρία και στις επόμενες γενιές να δούνε και να κρίνουν. Ευτυχώς, ο Ορέστης Μακρής πρόλαβε να γυρίσει πάρα πολλές ταινίες.
Με τον εξαιρετικό Γιώργο Τζαβέλλα συνεργάστηκε ακόμη δυο φορές, στον «Γρουσούζη» και στη σπονδυλωτή «Κάλπικη λίρα». Αλλά και στην ταινία τού Σωκράτη Καψάσκη «Μια λατέρνα, μια ζωή», που γυρίστηκε το 1958, πάλι ο Γιώργος Τζαβέλλας είχε γράψει το σενάριο. Και δίπλα στον πάντα λιτό και ανθρώπινο Μακρή, που ήξερε να σκορπίζει και γέλιο και συγκίνηση, έπαιζαν η Τζένη Καρέζη, ο Πέτρος Φυσούν, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Νίτσα Τσαγανέα, ο Λαυρέντης Διανέλλος.
Η μουσική ήταν τού Μάνου Χατζιδάκι. Και το τραγούδι που έλεγε ο Ορέστης Μακρής, με το πιάνο τού Μάνου να μιμείται τον ήχο τής λατέρνας, ήταν για ακόμη μια φορά, ένα τραγούδι τού κρασιού. «Κοπάνα το, κοπάνα το και μη φοβάσαι θάνατο. Άσε την κάθε σου την σκέψη, μέσ’ στο κρασί σου να μουσκέψει. Είναι όλα μάταια τα ανθρώπινα, τί θα γινόμουν αν δεν τό’ πινα».
