Εκείνο το απομεσήμερο, στο παλιό σπίτι της οδού Θεμιστοκλέους 43, παρέα με τον Αλέκο Γαλανό, περίμενα τον Σταύρο Ξαρχάκο να γυρίσει από το στούντιο τής Κολούμπια.
Όλο το πρωί, ο Βάκης όπως τον λέγανε τότε οι φίλοι του, θα ηχογραφούσε με την Πόλυ Πάνου τα τραγούδια από τα «Κόκκινα φανάρια», που είχε ανεβάσει στο θέατρο Πορεία ο Αλέξης Δαμιανός. Σ’ αυτή την εξαιρετική παράσταση χρωστούσα την γνωριμία μου με τον Σταύρο. Με είχε εντυπωσιάσει η μουσική του και καθώς έφευγα απ’ το θέατρο, τον πλησίασα και τού πρότεινα να τον παρουσιάσω στο ραδιόφωνο και σε ένα περιοδικό στο οποίο έγραφα τότε, σίγουρος πως αυτό το 23χρονο αγόρι με το κεφάλι Ερμή, ξεχείλιζε από ταλέντο.
Στο σπίτι τής Θεμιστοκλέους με τις παλιές ξύλινες σκάλες, ο Σταύρος γύρισε, θυμάμαι, εξαντλημένος. Είχε ζοριστεί πολύ η Πόλυ Πάνου να βγάλει τα τραγούδια, ακόμη και τα ρούχα την στενεύανε, αλλά το αποτέλεσμα ήταν θείο. Μόνο που σε ένα-δυο σημεία χρειάστηκε να αλλάξει λίγο ο στίχος.
Ο Αλέκος Γαλανός όταν το άκουσε, έδειξε ότι ενοχλήθηκε. Το ίδιο είχε ενοχληθεί κι όταν αργότερα ο Βασίλης Γεωργιάδης έβαλε δικό του φινάλε στην ταινία. Τα «Κόκκινα φανάρια» ήταν για τον Αλέκο το αγαπημένο του παιδί. Όχι όμως μοναχοπαίδι, γιατί τού άρεσε το γράψιμο, μάλιστα το καλοκαίρι τού 1950, ο Αδαμάντιος Λεμός είχε παρουσιάσει στο
θεατράκι του τής Καλλιθέας, ένα άλλο έργο τού Αλέκου, τους «Θεατρίνους», που είχε σκηνοθετήσει ο Κάρολος Κουν. Μαθητής του Κουν ήταν ο Αλέκος. Όμως τώρα δούλευε πια στο Υπουργείο Γεωργίας. Για το χατίρι τής μητέρας του, είχε σπουδάσει και γεωπόνος.
Είχε γεννηθεί στην Μυτιλήνη, στο Πλωμάρι, αλλά ήρθε παιδί στον Πειραιά. Την Τρούμπα την ήξερε καλά, ήταν η γειτονιά του. Και οι τραγικές ιστορίες αυτών των γυναικών τον είχανε αγγίξει, κυρίως όταν είδε στο δρόμο ένα νταβατζή να δέρνει αλύπητα το θύμα του. Έτσι έγραψε τα «Κόκκινα φανάρια». Αργότερα, άρρωστος πια και ταλαιπωρημένος, ο Αλέκος Γαλανός άφησε τα εγκόσμια και αποσύρθηκε στη Μονή Κουτλουμουσίου, στο Άγιον Όρος. Και το 2008, πριν από δέκα χρόνια, γράφτηκε ο επίλογος.
Στο Κερατσίνι, σε κάποιο μίζερο υπόγειο. Εκεί ζούσε πια ο Αλέκος, ξεχασμένος, με βυθισμένο το μυαλό του στο σκοτάδι. Στο βίντεο που θα δείτε τώρα εδώ, η Πόλυ Πάνου τραγουδά για ακόμη μια φορά «Τού λιμανιού το καλντερίμι όσοι δεν ζήσαν, να πουν δεν ξέρουν τί είναι πόνος και καημός, πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν, πόσο πικρός τού κόσμου ο κατατρεγμός».
Η δική μας μαγνητοσκόπηση έγινε για την εκπομπή «Λαϊκό πάλκο» λίγο πριν τελειώσει η δεκαετία τού ‘80. Σκηνοθεσία Μαίρη Κουτσούρη.
Γιώργος Παπαστεφάνου
