3 Αυγούστου 1988. Μού φαίνεται σαν χθες, αλλά έχουν περάσει ακριβώς τριάντα χρόνια. Μέχρι πριν από λίγο τα τζιτζίκια τραγουδούσαν. Η μέρα ήταν ζεστή, μέρα Τετάρτη.
Κι εμείς με το συνεργείο μας της ΕΡΤ, ήμασταν έτοιμοι για τη ζωντανή μετάδοση μιας ακόμη συναυλίας από το θέατρο Νίκου Καζαντζάκη στο Ηράκλειο. Εκείνα τα χρόνια ανεβοκατέβαινα πολύ συχνά στην Κρήτη. Πάντα με αεροπλάνο. Και δεν ήταν μικρή η ταλαιπωρία, όταν τον χειμώνα φυσούσανε μπωφόρ, και αντί να προσγειωθούμε στο Ηράκλειο περνούσαμε πρώτα απ’ τα Χανιά.
Τώρα όμως ήταν πια κατακαλόκαιρο. Στην πλατεία με τα λιοντάρια μόλις είχα κατασπαράξει δύο μπουγάτσες και χορτάτος και ευτυχής, ακολουθούσα με τα πόδια την συνήθη διαδρομή που θα με έφερνε, μέσα από το πάρκο, στο αγαπημένο κηποθέατρο.
Εδώ θα έδινε απόψε συναυλία ο Ηλίας Ανδριόπουλος, με παλιά και ολοκαίνουργια τραγούδια και με τρεις εξαιρετικούς ερμηνευτές: Αντώνη Καλογιάννη, Μαρία Δημητριάδη, Νικόλα Μητσοβολέα.
Τα καινούρια τραγούδια από ένα κύκλο με τίτλο «Μουσικογραφία» τα είχε αναλάβει η Μαρία. Η οποία όμως θα έδινε την δική της ερμηνεία και σε τραγούδια τού Ηλία που είχαμε συνδέσει με άλλες γνωστές φωνές. Όπως για παράδειγμα «Τα δειλινά στη Σπάρτη» σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη, από τα «Γράμματα στον Μακρυγιάννη» του 1979.
Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, μαζί με τον Αντώνη Καλογιάννη, τραγουδούσε στον ωραίο εκείνο δίσκο. Εμείς θα δούμε τώρα και θ’ ακούσουμε την Μαρία Δημητριάδη, από τη συναυλία στο Ηράκλειο.
