Σαββόπουλος:Αυτό που κατόρθωσε ο Τσιτσάνης δεν το κατόρθωσε ο πολιτικός βίος
Φλογερός και πάντα αιώνια έφηβος ο Διονύσης Σαββόπουλος, προκάλεσε αίσθηση προλογίζοντας την εκδήλωση του «Όλοι μαζί μπορούμε» στον Καλιμάρμαρο για τον Βασίλη Τσιτσάνη.
Μάλιστα καταχειροκροτήθηκε όταν κάποια στιγμή, είπε: «Αυτό που κατόρθωσε ο Βασίλης Τσιτσάνης δεν το κατόρθωσε ακόμα ο πολιτικός μας βίος.Είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι η εποχή μας χρειάζεται μάλλον συνθέτες με την ευρύτερη έννοια, παρά καθοδηγητές.»
Αναλυτικά η ομιλία του:
«Είναι χαρά και αληθινή τιμή για μένα που το «Όλοι μαζί μπορούμε μου ανέθεσε να ανοίξω αυτή την βραδιά που αφιερώνεται σε έναν μεγάλο Έλληνα, τον δάσκαλο μας Βασίλη Τσιτσάνη.
Αυτός ο άνθρωπος πήρε μια μουσική από τον υπόκοσμο και την «μπόλιασε» με την αθηναϊκή καντάδα, τα σμυρναίικα, τα νησιωτικά, με το δημοτικό τραγούδι, ακόμη και την κλασική μουσική.
Έτσι βγήκε μες απ την ψυχή του το τραγούδι που μπήκε στις ψυχές όλων μας
Μες τον εμφύλιο είδε να ανεβαίνουν στην πίστα του τότε μικρού του μαγαζιού και να χορεύουν, σαν μαγεμένοι, αδερφωμένοι…Αριστεροί, δεξιοί , πλούσιοι, φτωχοί , εργάτες , φοιτητές…Καλοί και κακοί.
Μέσα στην χειρότερη στιγμή του εμφυλίου, είδε να ανεβαίνει στην πίστα του κυριολεκτικά όλη η Ελλάδα και να ενώνει επιτέλους τα βήματα της, σε ένα κοινό ρυθμό και σε ένα κοινό σκοπό που ξεπερνούσε κάθε εμφύλιο.
Ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι η μόνη ελληνική επανάσταση που πέτυχε και μάλιστα χωρίς να το ξέρει. Και μάλιστα χωρίς να γίνει ποτέ καθεστώς.
Ένωσε ανατολή και Δύση, παράδοση και νεοτερικότητα .
Με την μουσική του συνένωσε πράγματα ανόμοια και αντίθετα μεταξύ τους.
Αυτό θα πει συνθέτης.
Ένας ευλογημένος άνθρωπος και συμφιλιωτής.
Αυτό που κατόρθωσε ο Βασίλης Τσιτσάνης δεν το κατόρθωσε ακόμα ο πολιτικός μας βίος.
Είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι η εποχή μας χρειάζεται μάλλον συνθέτες με την ευρύτερη έννοια, παρά καθοδηγητές.
Ο Τσιτσάνης ευλογήθηκε να δει τα τραγούδια μιας παρέας, της παρέας του, να γίνονται εθνικοί ύμνοι.
Ήταν ένας άνθρωπος αφιερωμένος.
Ανέβηκε νέος στο πάλκο για να πει τα τραγούδια του, και δεν κατέβηκε παρά για να πεθάνει στα γεράματά του.
Με το θάνατό του χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο.
Κερδίσαμε όμως κι έναν δικό μας άνθρωπο, κυρίως εμείς οι άνθρωποι του ελληνικού τραγουδιού, μεσολαβητή ανάμεσα σε εμάς και τους βασιλιάδες του ουρανού.»
