Δεν είναι μόνο τα τραγούδια, στην κυριολεξία ένα κι ένα, είναι και οι προφητικοί τίτλοι αυτών των δύο σπουδαίων δίσκων, που με δυο λόγια σκιαγραφούσαν την νέα Ελλάδα που ερχόταν. «Η εκδίκηση της γυφτιάς» από τη μια, «Τα δήθεν» απ'την άλλη. Τότε, 1978-79, συνεργαζόμουν ακόμη με την ΛΥΡΑ, παρουσιάζοντας στο ραδιόφωνο τις διαφημιστικές της εκπομπές και είχα το προνόμιο να συνδέσω τη φωνή μου, φυσικά και τα κείμενα που έγραφα, με δύο κύκλους τραγουδιών που θα πρότειναν κάτι πραγματικά καινούριο, κι ας είχαν σαν βάση γνώριμους δρόμους λαϊκούς. Καινούρια ήταν η ματιά. Από τον πρωτοεμφανιζόμενο Νίκο Ξυδάκη στη μουσική και τον Μανώλη Ρασούλη στους πρωτότυπους, πολύ ωραίους στίχους.
Όλη εκείνη η παρέα ήταν ωραία. Στην παραγωγή συντονιστής με το δικό του αλάνθαστο κριτήριο ο Διονύσης Σαββόπουλος. Και συνδετικοί κρίκοι σε μία πολύτιμη αλυσίδα, οι φίλοι. Ο Τάσος Φαληρέας, ο Γιώργος Κοντογιάννης, ο αδελφός του ο Δημήτρης, η Σοφία Διαμαντή, ο Νίκος Παπάζογλου βεβαίως. Τότε ξεκινούσε στη Θεσσαλονίκη και το στούντιο Αγροτικόν, μαζί κι αυτό που σε λίγο, μιλώντας για τραγούδι, θα ονομάζαμε Σχολή της Θεσσαλονίκης. Ο Νίκος Παπάζογλου, που τον είχαμε ήδη ξεχωρίσει στους κατά Σαββόπουλον Αχαρνής, ήταν εκείνος που τραγούδησε πρώτος στην «Εκδίκηση της γυφτιάς» το θρυλικό μπαγλαμαδάκι.
Δική του η μουσική, του Τάκη Σιμώτα οι στίχοι: «Κανείς εδώ δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει, ακούνε μόνο την πενιά κι ο νους τους ταξιδεύει». Από όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι το μόνο που δεν έχει στίχους του Μανώλη Ρασούλη. Τώρα, εκείνη την ίδια εποχή, 1978, κάτω από τη μαγική μπαγκέτα του Αλέκου Πατσιφά, συναντούσα ραδιοφωνικά στα προσφερόμενα προγράμματα της εταιρίας ΛΥΡΑ, και ένα νέο κορίτσι που με τον πρώτο κιόλας δίσκο της μάς είχε πείσει πως το μέλλον της διαγραφότανε λαμπρό. Τραγουδούσε Απόστολο Καλδάρα και στο μικρόφωνο την εκφωνούσαμε ως Γλυκερία Κωστούλα.
Σύντομα το Κωστούλα καταργήθηκε και έμεινε σκέτη Γλυκερία. Έτσι την αγαπήσαμε. Και καθώς προχωρούσαμε πια προς τα μέσα της δεκαετίας του '80, εκεί 1983-84, με την Γλυκερία μοιραζόμασταν πολλές όμορφες βραδιές στην «Όμορφη νύχτα» στο Γαλάτσι. Τότε νομίζω την πρωτάκουσα να τραγουδά Νίκο Παπάζογλου και το μπαγλαμαδάκι. Αργότερα, Σεπτέμβρη πια του '85, η Γλυκερία και ο Νίκος συναντήθηκαν στο θέατρο του Λυκαβηττού, που γνώριζε ακόμα δόξες. Από 'κεί είναι και το βίντεο που θα δείτε. Ο Νίκος Παπάζογλου, έχοντας γύρω απ’ το λαιμό την αχώριστη μπαντάνα του, συνοδεύει την Γλυκερία στο τραγούδι και για μια ακόμη φορά ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι, πολλά κομμάτια έγινε, σπασμένο ποτηράκι.
