Το τελευταίο της αθηναϊκό σπίτι ήταν ένα απλό, σχεδόν υπόγειο, κάπου απέναντι από το Μέγαρο Μουσικής και την αμερικάνικη πρεσβεία.
Αλλά με την αρχοντιά της και τον τρόπο πού ήξερε να υποδέχεται τους φίλους της, εκείνη το έκανε να μοιάζει με παλάτι. Με την Μελίνα Μερκούρη, τον Κωνσταντίνο Αλαβάνο, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Νόνικα Γαληνέα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Αριστείδη Καμάρα και την Δέσπω Διαμαντίδου, πόσες αξέχαστες βραδιές δεν ζήσαμε εκεί. Το ίδιο και στη Ζάκυνθο, στο πατρικό της σπίτι. Ο τίτλος της κοντέσας δεν την εμπόδιζε να είναι απίστευτα απλή και προσιτή.
Ήταν και γενναιόδωρη. Δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου πιο ανοιχτοχέρη άνθρωπο. Παροιμιώδης είναι πια και η λεβεντιά της. Συχνά το σπίτι της, πλημμυρισμένο με bel canto, γινόταν σαν την τραγουδιστική ελαία της Ζακύνθου. Ο Νίκια Λούντζης κι όλη η ζακυνθινή παρέα δίνανε εκεί το ραντεβού τους. Στο σπίτι της Μαρλέν Καρέρ. Εκεί πρωτοσυνάντησα και τον Δημήτρη Λάγιο. Εκεί κάποιο άλλο βράδυ άκουσα τον Σταύρο Παράβα και τον Άγγελο Αντωνόπουλο να τραγουδούν για την συντροφιά παλιό ελαφρό τραγούδι.
Με την Μαρλέν να τους συνοδεύει με τη φωνή και την κιθάρα. Δεν έχασα την ευκαιρία. «Αν σάς πρότεινα να πείτε τέτοια τραγούδια στην τηλεόραση, σε μια εκπομπή που ετοιμάζω, θα δεχόσασταν;» τους ρώτησα. Ήτανε 1984 και με τον Κώστα Αυγέρη είχαμε προγραμματίσει για τη σειρά Οι παλιοί μας φίλοι, ένα αφιέρωμα στον στιχουργό Κώστα Κοφινιώτη, καθώς και στα μελό του σινεμά και τις σαπουνόπερες του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, που πάντα γνώριζαν τόση επιτυχία. Τα τραγούδια του Κοφινιώτη θα ήταν ο καμβάς και με πρωταγωνίστρια την συνεργάσιμη και ταλαντούχα Ελένη Δήμου θα φτιάχναμε ένα δικό μας μελό σινερομάντζο.
Παράβας και Αντωνόπουλος θα συμμετείχαν στις φαντασιώσεις της ονειροπαρμένης Ιρένε Μαραντέι, που υποδυόμενη την γραμματέα της παραγωγής, μαζί τους θα μοιραζότανε το «Ονειρο», που υποσχόταν κρεμασμένο στο περίπτερο το λαϊκό περιοδικό ποικίλης ύλης. Για τον Σταύρο Παράβα είχα διαλέξει το ταγκό «Ποιος σε πήρε και μού' φυγες», μεγάλο σουξέ του Νίκου Γούναρη. Το έχουμε ήδη ανεβάσει στο facebook και το you tube. Από τον Άγγελο Αντωνόπουλο ωστόσο ζήτησα να τραγουδήσει ένα σλόου του Ηρακλή Θεοφανίδη σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη, χαρακτηριστικό δείγμα μοντέρνου ελληνικού τραγουδιού των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.
1948, «Θά'θελα νά'μουνα εκείνη π' αγαπάς», ή εκείνος, ανάλογα με το ποιος το ερμηνεύει. Τότε, σε διαφορετικούς δίσκους των 78 στροφών, το είχαν ηχογραφήσει και η Μαίρη Λω και η Νίτσα Μόλλυ. Αργότερα, όπως και κάθε τραγούδι που νίκησε τον χρόνο, το είπαν και αρκετές νεότερες φωνές. Εδώ, έχουμε τον Άγγελο Αντωνόπουλο με ενορχηστρωτή τον Στέλιο Φωτιάδη και τον Συράκο Δανάλη οπερατέρ.
