Από την Μαρία Σιώρη
Ανοίγω τα χέρια μου, που όλο τον κόσμο χώρεσαν, και τώρα πια χωράνε μόνο εσένα.
Εγώ ήμουν φοιτήτρια, κι ούτε θυμάμαι πως ξεκίνησα να ακούω τα τραγούδια του. Με θυμάμαι όμως σε μία συναυλία του, να περιμένω να πει το Φωτιά μου, να ανυπομονώ, και κάθε φορά που ακούω την εισαγωγή, θυμάμαι να τραγουδάμε όλοι μαζί τους στίχους, αλλά και ο καθένας χωριστά. Τι άλλο θυμάμαι; Όλοι βγάζαμε από τα χείλη μας τους ίδιους ήχους, καθένας όμως ζούσε ετούτη τη στιγμή κάτι άλλο, και ο Μίλτος Πασχαλίδης μας συντόνιζε σε ένα παιχνίδι αισθημάτων, με μαεστρία, για να μην τολμήσεις να ξεφύγεις. Μπορεί να έχω ακούσει -κυριολεκτικά- αμέτρητες φορές το Φωτιά μου και πάντα ακούω το αγαπημένο μου Καπηλειό, από δική του εκτέλεση.
Ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι ένας τραγουδιστής, δε θα πω έντεχνος, γιατί δεν είναι δόκιμος όρος. Είναι δημιουργός, στιχουργός και συνθέτης όμορφων ασμάτων, ίσως αν θες και λίγο ποιητικών, είναι συγγραφέας και αρθρογράφος. Είναι ακροβάτης στο σχοινί, το φτιαγμένο από λόγια, από νότες, αλλά και από την εκπνοή τους, γράφει, συνθέτει και φυσικά ερμηνεύει.
________________________________________
Ηράκλειο – Καλαμάτα και βύσσινο γλυκό
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1969 και το 1987 πηγαίνει να σπουδάσει μαθηματικός στο Ηράκλειο Κρήτης. Παίρνει το πτυχίο από τύχη και πείσμα, το 1992. Το 1993 αποφασίζει να παρακολουθήσει μεταπτυχιακό κύκλο μαθημάτων φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου. Ο κύκλος κλείνει το 1995.
Πρώτη του δισκογραφική παρουσία αποτέλεσαν οι «Χαΐνηδες». Δισκογραφούν μαζί τον πρώτο ομώνυμο δίσκο (1991). To 1993 συμμετέχει στη δημιουργία του μουσικού εργαστηρίου Νεάρχου Παράπλους, καθώς και στον ομώνυμο δίσκο.
Το 1995 ηχογραφεί τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, το «Παραμύθι με λυπημένο τέλος», σε παραγωγή Μάνου Ξυδούς. Στίχοι και μουσική υπογράφονται από τον ίδιο και τρία τραγούδια από τον Θοδωρή Παυλάκο. Συμμετέχουν σε δύο τραγούδια οι Πυξ – Λαξ. Έπειτα, ακολουθεί ένα διάστημα συνεργασιών. Συμμετέχει σε συναυλίες του Γιάννη Μαρκόπουλου, τραγουδάει στο «Χάραμα» με την Δήμητρα Γαλάνη, συνεργάζεται δισκογραφικά με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Βαγγέλη Γερμανό, την Καλλιόπη Βέττα, τον Θανάση Γκαϊφύλλια, την Ελένη Τσαλιγοπούλου κ.α.
Παράλληλα, συνεχίζει να φτιάχνει καινούργια τραγούδια και το 1998 ηχογραφεί το δεύτερο προσωπικό του δίσκο, «Κακές συνήθειες». Ένα τραγούδι ερμηνεύει και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Τον Απρίλιο του 2001 κυκλοφορεί ο τρίτος προσωπικός του δίσκος, με τίτλο Βυθισμένες άγκυρες, σε ενορχήστρωση Νίκου Γράψα. Ο επόμενος χειμώνας, τον βρίσκει στη Σφεντόνα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και έπειτα ταξιδεύουν μαζί σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Τον Οκτώβριο του 2003, με τίτλο «Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος», κυκλοφορεί και ο τέταρτος δίσκος του, με τη συμμετοχή του Σωκράτη Μάλαμα.
Στις αρχές Νοέμβρη 2005 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Έχουν περάσει χρόνοι δέκα», μια ζωντανή ηχογράφηση στο θέατρο Βράχων, με τη συμμετοχή φίλων συναδέλφων: Βαγγέλης Γερμανός, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Μητροπάνος, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Χρήστος Θηβαίος. Το 2006 το υλικό της συναυλίας εκδίδεται σε ειδική έκδοση με DVD.
Το Δεκέμβρη του 2007 κυκλοφόρησε ο έκτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Ψωμί και εφημερίδα», όπου εκτός από δικά του τραγούδια, ερμηνεύει για πρώτη φορά και τραγούδια – δώρα των φίλων του, Γιώργου Ανδρέου, Κώστα Λειβαδά και Στέργιου Γαργάλα. Σε δυο τραγούδια μάλιστα, τους στίχους τους έχει γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου, ενώ ένα από αυτά ερμηνεύει η Γιώτα Νέγκα.
Το Γενάρη του 2010 κυκλοφόρησε ο έβδομος προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Ξένιος, η Κρήτη εντός μου», μια προσωπική αναδρομή στα 16 χρόνια παρουσία ς του στην Κρήτη. Συμμετέχουν ο Χρήστος Θηβαίος, ο Θάνος Μικρούτσικος, η ορχήστρα νυκτών εγχόρδων της Πάτρας, ο Βασίλης Σκουλάς κι ο Ψαραντώνης.
Ερχόμαστε στο 2012. Η δουλειά αυτής της περιόδου τιτλοφορείται «Ξένοι σε ένα τόπο που αλλάζει» και προέρχεται από τη ζύμωση της σχέσης του με τον Οδυσσέα Ιωάννου. Αδερφικοί φίλοι, με πολλές συζητήσεις και συνεργασίες, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να κάνουν έναν ολόκληρο δίσκο μαζί.
Το καλοκαίρι του 2015, με δύο εκπληκτικές συναυλίες στο κατάμεστο Θέατρο Βράχων, γιορτάζει τα 20 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας του. Η συναυλία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε στο τέλος Νοεμβρίου 2015, σε ένα διπλό cd με τον τίτλο «ό, τι αγαπάς δεν τελειώνει». Συμμετέχουν όλοι οι φίλοι του, που μοιράστηκαν μαζί του τη σκηνή του Θεάτρου Βράχων, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Φίλιππος Πλιάτσικας ο Μπάμπης Στόκας, η Γιώτα Νέγκα, ο Νότης Μαυρουδής, η Μιρέλα Πάχου, ο Γιάννης Χαρούλης, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Σταύρος Σιόλας και ο Σπύρος Γραμμένος.
________________________________________
Τα πεφταστέρια
Οι «Περσείδες» είναι μία σπουδή στην απώλεια. Πάντα τον συγκινούσε το μάταιο των ευχών. Ειδικά εκείνων των ευχών, που πασχίζουν να ξορκίσουν την απώλεια. Και η απώλεια είναι το μόνο που αξίζει να ειπωθεί.
Το δημιουργικό κομμάτι αυτής της εργασίας -11 τραγούδια και 2 ορχηστρικά θέματα- στήθηκε το διάστημα 14 έως 23 Αυγούστου 2016.
«Όταν διαλύεται ένα σύμπαν, ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να φτιάξεις ένα άλλο, για να έχεις κάπου να κατοικήσεις. Αυτές είναι οι Περσείδες, οι κόρες του Περσέα. Τα δικά μου πεφταστέρια».
Μίλτος Πασχαλίδης και Χρήστος Θηβαίος.
________________________________________
Γράφω και τραγουδώ
«Γράφω και τραγουδώ για να γλιτώσω το ψυχίατρο. Μέσα από αυτά που κάνω, έχω μόνο ιστορίες να πω, δεν έχω μηνύματα να περάσω» Έτρεχαν, καθώς είπε, οι λέξεις από τα μπατζάκια του.
Υπήρξε αρθρογράφος στον Ημεροδρόμο https://www.imerodromos.gr/author/miltos. Όπως επίσης, και συγγραφέας τριών βιβλίων.
Το Δύο Νύχτες στο Σαράντι (εκδ. Αλεξάνδρεια, 2010) είναι η αφήγηση ιστοριών ενός ανθρώπου μέσα από τα μάτια του συγγραφέα και ο Επόπτης (εκδ. Λιβάνη, 2012) είναι μία μάχη του Μπιλ με τον επόπτη, μία μάχη με το φόβο, μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό, που είναι ένας γέρος που του αρέσει να λέει ιστορίες.
Στο Αγύριστο Κεφάλι (εκδ. Λιβάνη, 2014) ο Μίλτος Πασχαλίδης μας συστήνει το φίλο και συνεργάτη του, Άλκη Άλκαίο, τον αφανή ήρωα τόσων μουσικών κομματιών, τα λόγια του οποίου σιγοτραγουδάμε, ενώ δε ξέρουμε ότι είναι δικά του, τον απόκρυφο, τον άγνωστο άνθρωπο και όσα αντιμετώπιζε. Μας συστήνει τον Άλκη Αλκαίο, έτσι ακριβώς όπως τον γνώρισε.
________________________________________
«το μαγικό στη σκηνή είναι ότι μπορείς ακαριαία να ονειρεύεσαι»
Το βιβλίο του, Αγύριστο κεφάλι.
Έχει την ιδεολογία αριστερού, με καμία όμως διάθεση διδακτισμού στα τραγούδια του. Ήθελε να μάθει φλογέρα μικρός, αλλά η μαμά του τον έστειλε για μαθήματα κιθάρας, οπότε έμαθε κιθάρα. Θα ήθελε να συνεργαστεί με τον Sting και τον Springsteen, αν και το βρίσκει μάλλον δύσκολο.
Είναι ΑΕΚ. Σπάνια γράφει εν θερμώ. Έμπνευσή του είναι οι φίλοι του και οι αγαπημένοι του, οι δικοί του άνθρωποι. Πιστεύει στη δυναμική των νέων καλλιτεχνών και έχει αναφέρει πως θα βρουν την άκρη, παρά τις δυσκολίες της εποχής. Ο έρωτας για αυτόν είναι μία τρέλα, μία ασθένεια (για ποιον δεν είναι;). Με τους τρελούς, λέει, δεν τα βάζεις.
«Ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει. Δεν έχει σημασία αν σε αγαπάει αυτό. Ό,τι αγαπάς εσύ, δεν τελειώνει μέσα σου. Άρα, μας είναι μάλλον αδιάφορο, το τι λένε οι άλλοι».
Ποιο είναι το αγαπημένο του τραγούδι; Ο ίδιος απαντά:
«Ίσως το Φωτιά μου, αν και πάντα στα lives έρχονται στο προσκήνιο τραγούδια ανάλογα με τη διάθεση που υπάρχει, και φυσικά υπάρχουν και αυτά που κατά καιρούς τα ξεχνώ, και που έρχονται να μου πουν -με ξέχασες- ».
Έχει μία κόρη, την Ευγενία, για την οποία παραλάσσσει τα πράσινα μάτια της Απουσίας σε γαλανά.
Να είμαι υγιής και να χαμογελάει η κόρη μου. Να είναι καλά το παιδί και να χαμογελάει, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.
________________________________________
Ακολουθεί το τραγούδι Φωτιά μου. Καλή απόλαυση!
Πηγές: https://www.maxmag.gr/miltos-paschalidis-aspida-toxo-ke-velos
