Κάποτε έτυχε να συνταξιδεύω στο αεροπλάνο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Και στο αεροδρόμιο του Ελληνικού πριν φύγουμε και στο αεροσκάφος μέσα, φαντάζεστε πόσες χαρές τής κάνανε.
Όταν όμως φτάσαμε στην Ιταλία, κανείς δεν τής έδινε σημασία. Για τους Ιταλούς ήταν μια απλή επιβάτις, σαν όλους τους υπόλοιπους. Εκείνη την ημέρα σκέφτηκα για ακόμη μια φορά, πόσα σκαλοπάτια έχει η διασημότητα. Άλλο να είσαι πρώτος στο χωριό κι άλλο στον κόσμο όλο. Η Νάνα Μούσχουρη και ο Ντέμης Ρούσσος ανήκουν στις διασημότητες, που η δόξα τους έφτασε μακριά, πολύ μακριά. Θυμάμαι στις Βρυξέλλες, με πόσο σεβασμό και θαυμασμό είχαν μιλήσει για τη Νάνα σε μια συγκέντρωση για τα πνευματικά δικαιώματα, αλλά και για τα γλυπτά του Παρθενώνα, που εκείνη την εποχή έμοιαζε θέμα φλέγον.
Ο Jean Michel Jarre, που πήρε το λόγο πρώτος, είχε πλέξει το εγκώμιο της Νάνας. Και ύστερα ένας υψηλόβαθμος εκπρόσωπος της Philips, έδειξε πολύ να καμαρώνει, όχι μόνο γιατί οι δίσκοι της είχαν πουλήσει εκατομμύρια, αλλά και γιατί η Μούσχουρη στη μακρόχρονη καριέρα της, ποτέ δεν άλλαξε εταιρία. Με την Νάνα συνδέθηκα πολύ. Τον Ντέμη Ρούσσο τον έζησα λιγότερο. Τι λέω! Σχεδόν καθόλου.
Την μέρα όμως που τυχαία τον συνάντησα σε κάποιο διάδρομο της ΕΡΤ, ένιωσα σαν να είχα περάσει μαζί του ολόκληρη ζωή. Ήταν έξω καρδιά. Πρώτα έφτασε το γέλιο του στ' αυτιά μου και ύστερα τον είδα και τον ίδιο, με το πλούσιο καφτάνι του, νά' ρχεται προς το μέρος μου με ολάνοιχτη αγκαλιά. Έτσι ζεστός και εγκάρδιος είναι και στο βίντεο που θα δείτε. Η Νάνα Μούσχουρη τον είχε καλέσει το 1974 στην εκπομπή The show of the week, ένα από τα πολλά τηλεοπτικά προγράμματα που έκανε εκείνα τα χρόνια για το BBC η Νάνα. Η βρετανική μουσική πιάτσα, ως γνωστόν, δεν φημίζεται ως ιδιαίτερα φιλόξενη.
Εκτός κι αν είσαι Αμερικάνος, Καναδός ή Αυστραλός. Η Νάνα και ο Ντέμης είναι από τις εξαιρέσεις που πέρασαν την πύλη την κλειστή. Το τραγούδι που θα τους ακούσουμε να λένε τώρα εδώ, είναι το περίφημο «Γελεκάκι που φορείς», μερακλίδικο, γλετζέδικο τραγούδι από τα χρόνια του '30. Στους δίσκους των 78 στροφών το είχαν τραγουδήσει τότε και ο Πέτρος Κυριακός με τη Νίτσα Μωρέττι και η Μαρίκα Νέζερ, όλοι τους από το χώρο του μουσικού θεάτρου.
Στα νεότερα χρόνια όμως το ηχογράφησαν και λαϊκές φωνές, η Άννα Χρυσάφη, η Σωτηρία Μπέλλου, η Βίκυ Μοσχολιού. Είναι απ' τραγούδια που μεγάλωσαν γενιές. Λένε πως η μελωδία του είναι ιταλική, όπως και του «Μπάρμπα Γιάννη κανατά». Στην ΑΕΠΙ πάντως έχουν δηλωθεί ως δημιουργοί, ο Σπύρος Ολλανδέζος για την μουσική, ο Γιάννης Θεοδωρίδης για τους στίχους.
