Στη σειρά των δίσκων «Καλησπέρα κύριε Έντισον» θα τη βρείτε με το όνομα του συζύγου, ως Καίτη Βέλλα. Πολιτοπούλου ήταν το δικό της. Θεία της δημοσιογράφου Μαρλένας Πολιτοπούλου.
Όμως όλος ο κόσμος, ή τουλάχιστον οι κάπως πιο παλιοί, την ξέρουν ως Μπελίντα. Με το Καίτη μπροστά, ή και χωρίς. Στα χρόνια κυρίως του '50 ήταν βασίλισσα στις επιθεωρήσεις, στα κέντρα και στους δίσκους.
Ο Αχιλλέας Μαμάκης την είχε βαφτίσει «μεγάλη κυρία του τραγουδιού» και η ίδια πρόσεχε πολύ τις εμφανίσεις της. Τη θυμάμαι στη σκηνή του «Ακροπόλ» να προσγειώνεται μέσα σε ένα τεράστιο πανέρι και είναι σαν να την βλέπω πάλι τώρα, να τραγουδάει τον Εφιάλτη και να σπάει στο φινάλε ένα ποτήρι. Τής ταίριαζε ο τίτλος της βεντέτας. Στον χώρο της δουλειάς ήταν σκληρή, λένε εκείνοι που την έζησαν.
Στην προσωπική της ζωή ήταν αρνάκι, συμπληρώνει η Σπεράντζα Βρανά, που τής άρεσε να διηγείται ιστορίες του Μουσικού Θεάτρου. Μετά το 1960 και την επανάσταση Χατζιδάκι-Θεοδωράκη, το ελληνικό τραγούδι έχει αλλάξει και το είδος που εκπροσωπούσε η Μπελίντα περνάει στην άκρη λίγο-λίγο. Απ'τις τελευταίες του αναλαμπές το πρώτο βραβείο, που μοιράζεται η Μπελίντα με τον Κώστα Γιαννίδη στο πρώτο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1962, με το τραγούδι Αλυσίδες.
Το 1965 σαν επιχειρηματίας, η Μπελίντα δοκιμάζει να μετατρέψει σε εστιατόριο ένα παλιό καράβι. Ναυάγιο. Το 1967, ξανά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η Μπελίντα κερδίζει το δεύτερο βραβείο με το τραγούδι του Γιώργου Μουζάκη «Χτύπα καρδιά μου».
Όμως, καθώς τελειώνει η δεκαετία του '60, τελειώνει ουσιαστικά και η καριέρα της. Τη Μπελίντα στις επιθεωρήσεις και τα κοσμικά κέντρα της τότε νυχτερινής Αθήνας την είχα δει πολλές φορές. Όμως για πρώτη φορά μιλήσαμε τον Ιούνιο του 1976, όταν ο Λυκούργος Μαρκέας την έφερε στην Αγία Παρασκευή για να τραγουδήσει μαζί με τον Γιάννη Πάριο «Το πονηρό το μονοπάτι». Το θρυλικό αρχοντορεμπέτικο που εκείνη είχε πρωτοτραγουδήσει τον Γενάρη του 1952 στο Θέατρο Παπαϊωάννου της οδού Πατησίων, στην επιθεώρηση των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου «Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα».
Το τραγούδι παρουσιαζόταν σαν σκετσάκι. Δύο φιλενάδες, η Καίτη Μπελίντα και η Νάντα Τζάκα, ηθοποιός που είχε ξεκινήσει σαν τραγουδίστρια με το όνομα Νάντα Ταμόρ, βρίσκονται στη γειτονιά και κουβεντιάζουν. Η Μπελίντα είναι πολύ στενοχωρημένη γιατί εδώ και μέρες δεν έχει δει το αγόρι της. Μα τα έφτιαξε με άλλη, την πληροφορεί σαν καλή φίλη η φίλη της.
Και η προδομένη Μπελίντα, τού γράφει αυτό το γράμμα: «Μες στη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει...». Έτσι ξεκίνησε λοιπόν αυτό το υπέροχο τραγούδι, από τα πολλά που μάς χάρισε ο υπέροχος Γιώργος Μουζάκης. Εμείς το μαγνητοσκοπήσαμε με τον Λυκούργο Μαρκέα στο πιάνο, όχι για τη Μουσική βραδιά με τα αρχοντορεμπέτικα που τη γυρίσαμε αρκετούς μήνες αργότερα, αλλά για μια Μουσική βραδιά με τον Γιάννη Πάριο, το πρώτο τηλεοπτικό αφιέρωμα που τού κάναμε, Ιούνιο του 1976.
Η εκπομπή εκείνη σβήστηκε απ'το αρχείο, μόνο το Μονοπάτι γλύτωσε. Σκηνοθέτης ο Σταμάτης Χονδρογιάννης.
