Η Αρλέτα πίστευε πως είχαμε γνωριστεί καλοκαίρι γιατί θυμόταν κάποιον απ'την παρέα της να ρίχνει τις βουτιές του. Μπα, επέμενα εγώ, μάλλον ο φίλος σου ήταν χειμερινός κολυμβητής! Φεβρουάριος ήταν τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε, σε μια Ύδρα άδεια και μουντή και ήταν Καθαρή Δευτέρα. Μάλιστα, μετά από έρευνες σε ξεχασμένα χαρτιά και ημερολόγια, κατέληξα και στην οριστική ημερομηνία. Όχι 23 αλλά 21 Φεβρουαρίου του 1966.
Μια μέρα δηλαδή σαν τη σημερινή. Η Ύδρα τον χειμώνα είναι διπλά γοητευτική, τουλάχιστον έτσι την θυμάμαι. Και ειδικά εκείνο το πρωί το κράτησα στη μνήμη μου σαν κάτι μαγικό. Βέβαια, ο ίδιος με το αιώνιο τρανζίστορ μου, και δη στη διαπασών, έκανα ό,τι μπορούσα για να χαλάω την ατμόσφαιρα, αλλά ο Μπάμπης Γονίδης, φίλος καλός και προσηνής, με επανέφερε στην τάξη. «Χαμήλωσε λίγο το ραδιόφωνο γιατί το κορίτσι στη διπλανή παρέα θέλει να τραγουδήσει» μού είχε πει, καθώς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε. Τότε πρόσεξα πως ανάμεσα στους σπουδαστές της Σχολής Καλών Τεχνών που κάθονταν λίγο πιο κει στα βράχια, βρισκόταν κι ένα κορίτσι με κιθάρα.
Ήδη ανηφορίζαμε προς τον Μύλο της Σοφίας Λόρεν, όπως ονομαζόταν εκείνο το σημείο από την εποχή που γυριζότανε στην Ύδρα «Το παιδί και το δελφίνι», όταν άκουσα τη φωνή του κοριτσιού να τραγουδά «Με το Λύχνο του Άστρου» από το «Άξιον εστί». Μα αυτή είναι έτοιμη τραγουδίστρια, είπα στον Μπάμπη έκπληκτος. Μετά, το κορίτσι τραγούδησε τον «Σωκράτη» από τους «Όρνιθες». Δεν ξέρει μόνο να τραγουδά, έχει και καλό γούστο. Θα την πάω στον Πατσιφά, είπα ξανά στον Μπάμπη, σίγουρος πια πως είχα ανακαλύψει την Ελληνίδα Τζόαν Μπαέζ.
Στο καράβι της επιστροφής τής μίλησα, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, αλλά δεν την είδα να ενθουσιάζεται με την ιδέα να γίνει τραγουδίστρια. Εγώ πηγαίνω για ζωγράφος, μού είπε. Ούτε ο Νότης Μαυρουδής με πολυπίστεψε όταν τού διηγήθηκα την ιστορία το επόμενο πρωί, στο Ραδιοφωνικό Σταθμό των Ενόπλων όπου ήμασταν φαντάροι. Αλλά και ο Αλέκος Πατσιφάς, όταν πήγαμε με την Αρλέτα στη «Λύρα» για να την ακούσει επιτέλους, τής είπε: «Καλή είσαι, αλλά σαν την Μοσχολιού μπορείς να τραγουδάς;». Αγρίεψα. «Κύριε Πατσιφά, σάς φέρνω κάτι εντελώς καινούριο και ζητάτε κάτι που ήδη υπάρχει;». Ο Αλέκος Πατσιφάς όταν τού'βαζες τις φωνές, συνήθως μαζευόταν.
Κανονίστηκε λοιπόν «οντισιόν» στο στούντιο της «Κολούμπια», παρόντες και ο Μαυρουδής με τον Σπανό, και φυσικά, όπως το περίμενα όλοι έδωσαν ρέστα! Τα υπόλοιπα τα ξέρετε! Πενήντα χρόνια Αρλέτα. Πενήντα χρόνια μιας σπουδαίας πορείας στο χώρο του τραγουδιού,αλλά και μιας μεγάλης φιλίας που ξεκίνησε απ'την Ύδρα, στις 21 Φεβρουαρίου του 1966. Για αυτή τη «σχέση ζωής», η Αρλέτα έγραψε και μού αφιέρωσε ένα μικρό τραγούδι.
Πέρασαν 5 χρόνια χωρίς αυτήν.
