Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δεν ήταν λίγοι αυτοί που αμφισβητούσαν για το μέλλον του Διονύση σαν καλλιτέχνη αφού στην ουσία είχε μείνει επτά χρόνια χωρίς καινούργιο υλικό και από το 1976 προσπαθούσε να υλοποιήσει ένα καινούργιο άλμπουμ.
Τελικά ένας ποταμός από αξιόλογα νέα τραγούδια κυκλοφορεί στα τέλη του ’70 και εδραιώνει τον συνθέτη για τα επόμενα δέκα χρόνια. Στο άλμπουμ για πρώτη φορά χρησιμοποιεί επαγγελματίες μουσικούς μια και είχε διαλύσει τα συγκροτήματα που είχε κατά καιρούς και επιχειρεί ένα ξεκαθάρισμα με αυτούς που τον είχαν συνδέσει με κάποιο κόμμα με συνέπεια ακόμα και σήμερα να υπάρχει μια πικρία γι’ αυτόν από ένα κομμάτι της Ελληνικής αριστεράς που μάλλον πίστεψε ό,τι είχε συμβόλαιο μαζί της για πάντα.
Ο Διονύσης αντιμετώπισε με σατιρικό τρόπο έννοιες όπως ο σοσιαλισμός, το κόμμα, τους πολιτευτές και μετέφερε τις σκέψεις του για την εποχή μέσα στα τραγούδια που παρουσίαζε στον ‘’Σκορπιό’’ και αργότερα αποτέλεσαν το υλικό για την ‘’Ρεζέρβα’’. ‘’Για Τα Παιδιά Που ‘Ναι Στο Κόμμα’’, ‘’Πολιτευτής’’, ‘’Τι Επαιξα Στο Λαύριο’’, ‘’Μακρύ Ζεϊμπέκικο Για Τον Νίκο’’ γραμμένο για τον Νίκο Κοεμτζή που οι ποινικές πράξεις του απασχόλησαν αρκετά την Ελληνική κοινωνία εκείνη την εποχή. Συμμετέχουν γνωστές γυναικείες φωνές όπως οι Αλκηστις Πρωτοψάλτη, Ελένη Βιτάλη και Αφροδίτη Μάνου, ενώ φωνητικά κάνει και ο Νίκος Παπάζογλου.
Κώστας Ζουγρής
