Δεν θυμάμαι αν σάς την έχω ξαναπεί την ιστορία, ούτε μπορώ να βεβαιώσω ότι είναι αληθινή. Πάντως ο Κώστας Γιαννίδης μού την είχε διηγηθεί, πάντα πρόθυμος να μού λύνει κάθε μου απορία. Στα χρόνια του '30 λοιπόν, είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία μια ουγγαρέζικη μελωδία, που τραγουδισμένη στα γαλλικά από την περίφημη Νταμιά είχε τίτλο Sombre Dimanche.
O Βασίλης Τσιτσάνης όταν τό'μαθε, είπε στον Νίκο Ρούτσο, το δημιουργό της κοσμαγάπητης σειράς Ταρζάν-Γκαούρ, «Ωραίο θέμα. Να το κάνουμε τραγούδι». «Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου, που έχει πάντα συννεφιά» ξεκίνησε χωρίς καθυστέρηση ο Ρούτσος και εκεί κόλλησε. «Χριστέ και Παναγιά μου» συμπλήρωσε τότε ο Τσιτσάνης. «Αυτό είναι! Θα σκίσει». Και έτσι γεννήθηκε κατά τον Κώστα Γιαννίδη αυτό το αριστούργημα.
Για χρόνια Ρούτσος και Τσιτσάνης ήταν στα δικαστήρια για την πατρότητα των στίχων της Συννεφιασμένης Κυριακής. Κέρδισε απ'ό,τι ξέρω ο Τσιτσάνης. Αλλά στην ουσία, κέρδισε το ίδιο το τραγούδι που νίκησε τον χρόνο.
Μ' αυτό ξεκινούσε ο Μάνος Χατζιδάκις το 1950 τις Έξη λαϊκές ζωγραφιές. Ο Νίκος Κούνδουρος το θεωρούσε Εθνικό Ύμνο των Ελλήνων. Ο Γιάννης Τσαρούχης είχε νομίζω πει ότι αυτό το τραγούδι είναι η απόδειξη πως έχουμε πολιτισμό. Και ο Σπύρος Βασιλείου είχε δηλώσει πως θα ήθελε να είχε ζωγραφίσει μια Συννεφιασμένη Κυριακή. Θαυμαστής και του τραγουδιού και του Τσιτσάνη είναι και ο Μίμης Πλέσσας. Στη συναυλία που είχαν οργανώσει στις 23 Σεπτεμβρίου του 1988 στο Ολυμπιακό Στάδιο ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος, η Ένωση Δημιουργών Ελληνικού Τραγουδιού, γνωστή και ως ΕΔΕΤ, η Ένωση Έλλήνων Τραγουδιστών ΕΤΕ και η ΕΜΣΕ, Ένωση Μουσικοσυνθετών και στιχουργών Ελλάδας, υπήρχε το αίτημα για περισσότερο ελληνικό τραγούδι.
Ο Μίμης Πλέσσας, που ήταν εκεί μαζί με πολλά άλλα πολύ γνωστά ονόματα, κάθισε κάποια στιγμή στο πιάνο και έπαιξε την Συννεφιασμένη Κυριακή, έτσι όπως την αποτύπωσε το βίντεο της ζωντανής μετάδοσης που είχαμε κάνει το βράδυ εκείνο για την ΕΡΤ.
Τη Υπερμάχω (αυτό και όλα τα βίντεο,πλην του Πλέσσα, τα προσθέσαμε εμείς στο κείμενο του Γιώργου. Κ. Ζουγρής)