Η πεμπτουσία του funk σε ένα και μόνο album
Πρόκειται για τον αφανή ήρωα όλου του funk κινήματος, καθώς κινούσε τα νήματα στο underground και σε έναν χώρο του οποίου αδιαμφισβήτητος ηγέτης ήταν ο James Brown. Ο George Clinton, μέσα από τα δύο σχήματα του, τους Parliament και τους Funkadelic, έχτισε ένα πραγματικά υπέρ-φανατικό κοινό το οποίο ακολουθούσε τον καλλιτέχνη σε κάθε του βήμα, σε μια δεκαετία της οποίας οι μουσικές ζυμώσεις ήταν και πολλές και ταχύτατες. Η δισκογραφία των Funkadelic είναι ένα σεμινάριο από μόνη της, με το συγκρότημα να περνάει τα καλύτερα στοιχεία του rock, του funk και της ψυχεδέλειας, μέσα από το προσωπικό του πρίσμα και αισθητική. Συνοδοιπόρος του Clinton στα καλύτερα χρόνια του γκρουπ, ο σπουδαίος κιθαρίστας Eddie Hazel που δίνει στο υπό παρουσίαση album το κάτι παραπάνω. Ένα album που παρά την εξαιρετική ποιότητα του συνόλου της δισκογραφίας των Funkadelic, στέκει μάλλον ένα σκαλί πιο πάνω από τα υπόλοιπα.
Το Maggot Brain δεν είναι το πλέον εμπορικό album της δεκαετίας του 70, αλλά αυτό δεν το εμπόδισε σε καμία περίπτωση να γίνει υπερ-κλασικό. Η μουσική των Funkadelic είναι τόσο συμπαγής και ουσιαστική, όπου κάθε νότα έχει τη σημασία και σημειολογία της, μέσα σε μια πανδαισία ήχων και σωστή χρήση όλων των μουσικών οργάνων. Το ουσιαστικό χορευτικό drumming, ο εξαιρετικός συνδυασμός ανδρικών και γυναικείων φωνητικών, το hammond και melotron με τον απολαυστικό τους ήχο, όλα τα στοιχεία που δημιούργησαν αυτό το σφιχτοδεμένο ανεπανάληπτο album. Τραγούδια που παρά το γεγονός ότι σίγουρα υπάρχουν και πιο εμπορικά από αυτά, έβρισκαν τη θέση των (εξίσου απολαυστικών) live shows των Funkadelic. Από το καταιγιστικό Wars of Armageddon μέχρι το εθιστικό και έρπον Can you get to that, αλλά και το Super Stupid με τον Hazel στα φωνητικά, το Maggot Brain περικλείει όλη την ουσία του funk rock εκείνης της εποχής, παίρνοντας τη μουσική του James Brown και εμπλουτίζοντας την με τα πλέον κατάλληλα στοιχεία, ώστε να προσαρμοστεί στο νεοσχηματισθέν μουσικό περιβάλλον. Για το τέλος φυσικά αξίζει η αναφορά στο ομώνυμο έπος που ανοίγει το δίσκο, με τον Eddie Hazel να μας χαρίζει ένα μεγάλης διάρκειας κιθαριστικό solo, το οποίο δε θα πρέπει να λείπει από καμία λίστα με τα καλύτερα όλων των εποχών.
Η επιτυχία του album έδωσε στους Funkadelic την ώθηση για μια σπουδαία καριέρα και δισκογραφία. Οι σποραδικές εμφανίσεις τους που υπάρχουν στο YouTube αποτελούν μαρτυρία τόσο της απόδοσης τους, όσο και του γενικότερου κλίματος ευφορίας και διασκέδασης που υπήρχε στα συναυλιακά δρώμενα εκείνη την εποχή. Οι μετέπειτα δίσκοι έχουν να δώσουν εξαιρετικές στιγμές, όπως τα Standin' on the verge... και One Nation under the Groove, ωστόσο η πραγματική αντεπίθεση ξεκίνησε από το αριστούργημα που παρουσιάζεται εδώ. Όσοι αρέσκεστε στους ήχους του James Brown, του Santana, καθώς και άλλων αντίστοιχων ηρώων της εποχής, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και απολαύστε έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας.
