Το κίνημα των hippies που είχε γίνει ιδιαίτερα ισχυρό μετά το γαλλικό Μάη του ’68, αλλά και τα "απόνερα" του Woodstock, επηρέασαν όχι μόνο τη μόδα και το σινεμά, αλλά και τη Γαλλική μουσική σκηνή, στην οποία η αγγλοσαξονική κουλτούρα ασκούσε όλο και μεγαλύτερη επιρροή. Παρότι επικρατεί ακόμα η διάχυτη αντίληψη περί “σνομπισμού” των Γάλλων και της κουλτούρας τους γενικά, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αλλά πρόκειται για ένα ακόμα πολιτισμικό στερεότυπο.

Η γλώσσα και τα τραγούδια των Γάλλων, παλαιότερα και πιο σύγχρονα, είναι απίστευτα ρομαντικά, ευαίσθητα, εμπνευσμένα, και μιλούν για τη βροχή, των έρωτα, τη ζωή.

Στη δεκαετία του '70 πολλά από τα ανερχόμενα αστέρια των ’60s καθιερώνονται ως “vedettes”, αλλά παράλληλα κάνουν την έλευση τους νέα ταλέντα με διαφορετικά μουσικά στυλ. Μερικοί καλλιτέχνες εμπνευσμένοι από την αγγλική μουσική, άλλοι με πιο φολκ ύφος, αλλά και πολλοί νέοι που αναλαμβάνουν να εκσυγχρονίσουν το παραδοσιακό Γαλλικό τραγούδι. Παρότι η δεκαετία του΄70 θεωρείται από πολλούς η αρχή της παρακμής της Γαλλίας ως πολιτιστικός trend-setter, πολλά όμορφα τραγούδια προέρχονται από αυτήν την περίοδο. Όπως το κλασσικό, υπέροχο "Une belle histoire" (1972) του Michel Fugain, που ξεχειλίζει από ρομαντική διάθεση και το άκουσμα του φέρνει στο μυαλό μια "essence" νοσταλγίας, όπως ένα βροχερό απόγευμα στο αγαπημένο διαχρονικό Παρίσι των '70s.