Τόλης Βοσκόπουλος: Είμαι το μοναδικό αγόρι μιας οικογένειας, η οποία μέχρι να γεννηθώ είχε ήδη 11 κορίτσια.
Έφυγε από ανακοπή καρδιάς, λίγες ημέρες πριν από τα γενέθλιά του - Ήταν 81 ετών.
Σε παλαιότερο θέμα>>
Γεννήθηκα στον Πειραιά στις 26 Ιουλίου το 1940.
Η καταγωγή μου εκτός των Μικρασιατών γονιών μου που ήρθαν πρόσφυγες μετά το διωγμό είναι η γειτονιά μου, εκεί όπου μεγάλωσα με αρχές.
Είδα την Αθήνα στα 13 μου.
Μέχρι τότε ήμουν στη λαχαναγορά, στα λεμονάδικα εκεί όπου ο πατέρας μου κατάφερε να γίνει αφεντικό με ταμπέλα στο μαγαζί του. Έβλεπε το όνομά του τα βράδια όταν έσβηναν τα φώτα και καμάρωνε. Ήθελε να βάλει εκεί και το γιο του.
Άρχισε να κάνει παιδιά.
Είμαι το μοναδικό αγόρι μιας πολυμελούς οικογένειας, η οποία μέχρι να γεννηθώ είχε ήδη έντεκα κορίτσια.
Είμαι ταμένος στον Αγ. Απόστολο το νέο στο Βόλο. Εκεί με έταξε και ο Άγιος έκανε το θαύμα του. Όλοι με ήξεραν Τόλιο τότε.
Όταν βγήκα όμως στο θέατρο το άλλαξα μόνος μου. Από Αποστόλης, έγινα Τόλης.
Όταν γεννήθηκα ο πατέρας μου την ίδια μέρα έφτιαξε κάρτες για το μαγαζί του Χαρ. Ι. Βοσκόπουλος και Υιός.
Αυτός ήμουν εγώ, δέκα ημερών παιδί.
Έφτιαξε και νέα ταμπέλα για το μαγαζί. Μεγαλώνοντας με έπαιρνε μαζί του στη λαχαναγορά αλλά και στην επαρχία για να μάθω τη δουλειά.
Φρόντισε να με στείλει στο καλύτερο σχολείο στο Saint Paul στον Πειραιά. Στα 15 μου κατάλαβα ότι δεν ήθελα αυτή τη δουλειά. Είχα δει μια παράσταση μαζί με τους γονείς μου, τα γνωστά μπουλούκια της εποχής και τρελάθηκα.
“Θεέ μου αυτή τη δουλειά θέλω να κάνω”, είπα. Φαντάζεστε τι σημαίνει για έναν λαχαναγορίτη να του πει ο γιος του ότι θέλει να γίνει θεατρίνος; Πίστευα ότι θα με σφάξει. Αντίθετα εκείνος μου ζήτησε να βάλω τα καλά μου ρούχα και με πήγε – χωρίς να το ξέρω – να γραφτώ στη δραματική σχολή. Στο Ωδείο Μανώλη Καλομοίρη. Εκεί πήγε και η Κάλλας.
Επιστρέφοντας μου είπε:
“Για να μην πεις κάποια μέρα ότι δε σε άφησα να κάνεις αυτό που ήθελες.”
Τα πρώτα χρόνια της καριέρας μου ήταν πολύ δύσκολα.Κάθε μέρα που περνούσε απογοητευόμουν όλο και περισσότερο.Βιαζόμουν να φτάσω αλλά η μέρα της αναγνωρίσεως δεν ερχόταν!
Το καλοκαίρι λοιπόν του 1962 έκανα δική μου επιχείριση στο «Περοκέ» μ’ ένα μιούζικαλ.Εκεινή την εποχή όμως μεσουρανούσε ο Χατζιδάκις και στην σκηνή! Είχα διαλέξει άσχημη στιγμή. Ήταν μια παταγώδης αποτυχία.Έχασα 880.000 δραχμές που δεν ήταν δικές μου, ήμουν κατεστραμμένος.
Σκέφτηκα να αυτοκτονήσω...
Εκείνη η περίοδος ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Είχα φύγει για τουρνέ και μάλιστα με πολύ καλό μεροκάματο 130 δραχμες την βραδιά.Ένας από τους θιασάρχες μου ενθουσιασμένος από την δουλειά μου, μου υποσχέθηκε ότι θα με κρατήσει στον θιασό του και στην Αθήνα με τον ίδιο μισθό!
’Οταν όμως γυρίσαμε στην Αθήνα όχι μόνο δεν με πήρε αλλά μου φερθηκε και με τον πιο απαίσιο τρόπο.
Η αποτυχία μου στο «Περοκέ» μου δημιουργούσε ακόμη προβλήματα.
Τον παρακάλεσα να με πάρει για όσα λεφτά ήθελε!
Μου απάντησε:
«Όταν βρε Τόλη έρχεται εδώ ο Κακκαβάς, με σπορ αυτοκίνητο, χρυσό μπρελόκ για κλειδιά και χρυσή ταμπακιέρα και μου ζητάει δουλειά τι να σε κάνω εσένα;»
Ένα βράδυ που γύριζα με τα πόδια σπίτι μου στο Περιστέρι γιατί δεν είχα ούτε για εισιτήριο, αισθάνθηκα την ανάγκη ενός τσιγάρου!Τόσο έντονη ήταν η επιθυμία, ώστε πλησίασα έναν κύριο , που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση και τον παρακάλεσα να μου δώσει ένα.Αυτός με κοίταξε περίεργα και με έβρισε, με είπε «αλήτη»!
Στη δεκαετία του ’70 συνεργάστηκα με τον Διονυσίου.
Τραγουδούσαμε στη Θεσσαλονίκη.
Ένα απόγευμα πήγαμε με τον Στράτο να παίξουμε μπιλιάρδο.
Η αγάπη του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που μέσα σε λίγη ώρα έξω από τη καφετέρια είχαν μαζευτεί 17.000 θαυμαστές
Σας ορκίζομαι ότι ακόμη και τώρα που είμαι πια 80 χρόνων κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή λέω στον πατέρα μου:
“Κοίτα τώρα! Είμαι ευτυχής γιατί κατάφερα με την απλότητα και τη λαϊκότητά μου να φτάσω ως εδώ.”
Πηγή :-Περιοδικό ΦΑΝΤΑΖΙΟ 09/12/1969 τεύχος 41
Από την σελίδα του
Panagiotis Papadopoulos
Koitamagazine.gr
