Τα παλιότερα χρόνια ξέρανε να γλεντάνε πραγματικά!
ΤΡΙΑΝΑ ΤΟΥ ΧΕΙΛΑ
Λεωφόρος Συγγρού 170. Από το 1948 έως το 1967 μεσουράνησε η περίφημη Τριάνα στον Άγιο Σώστη Καλλιθέας, ιδιοκτησίας του Βασίλη Χειλά (που λέγεται πως υπήρξε συνεργάτης του Αλ Καπόνε στην Αμερική). Από εδώ πέρασε κυριολεκτικά η dream team του λαϊκού τραγουδιού (από τον Καζαντζίδη και τον Γιάννη Παπαϊωάννου μέχρι και τον Μπιθικώτση)
ΤΖΙΜΗ ΤΟΥ ΧΟΝΔΡΟΥ
Δέκα βαρέλια με κρασί κοσμούσαν λειτουργικά το θρυλικό κέντρο του Δημήτρη Μάρκου στην οδό Αχαρνών, στο νούμερο 77. Από εδώ πέρασαν επίσης μεγάλα ονόματα του πάλκου των μεταπολεμικών χρόνων,ανάμεσά τους η μοιραία Σεβάς Χανούμ, ενώ το 1949 άφησε εποχή η θρυλική συνύπαρξη των Μαρίκας Νίνου – Βασίλη Τσιτσάνη. Το live της Μαρίκας Νίνου που δισκογραφήθηκε μετά τον θάνατό της αποτυπώνει το κλίμα της νύχτας εντός του φημισμένου κέντρου με τις απίστευτες για την εποχή εισπράξεις.
Στου "Τζιμη του χοντρου" *Δεκ '50
Σταματιου, Τατασοπουλος, Ρένα Νταλια, Τζουανανος, Σαλασιδης ★★★★★
(μπροστά και μια παρέα από Αμερικανούς ναύτες)Στου "Τζιμη του χοντρου" *Δεκ '50 Σταματιου, Τατασοπουλος, Ρένα Νταλια, Τζουανανος, Σαλασιδης ★★★★★ (μπροστά και μια παρέα από Αμερικανούς ναύτες)
ΧΑΡΑΜΑ
Το εγκαινίασε μεταπολεμικά ο Πάνος Γαβαλάς, είχε άλλο όνομα και δέσποζε στην Καισαριανή, στην περιοχή Σκοπευτήριον. Μετά το ’60 και αφού άλλαξε χέρια (από το 1964 ανήκε πια στον Κίμωνα Φαραντζή), μετονομάζεται σε Χάραμα (από το τραγούδι του Παπαϊωάννου «Πριν το χάραμα μονάχος») κι επαναλαμβάνεται κι εδώ η επιτυχημένη σύμπραξη Τσιτσάνη-Παπαϊωάννου που είχε προηγηθεί στο Φαληρικόν. Στο Χάραμα γυρνάει τις στροφές του ο Τσαρούχης, εδώ μεσουρανεί η Μπέλλου για χρόνια, εδώ συχνάζει ο Φλωράκης, εδώ για την UNESCO ο Τσιτσάνης ηχογραφεί ένα live που γίνεται διπλός δίσκος από τη θρυλική ετικέτα δίσκων της Oμόνοιας «Τζίνα Venus».
ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΥ
Διασταύρωση Τζιτζιφιών. Ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου εγκαινιάζουν το περίφημο κέντρο και σημειώστε πως οι Τζιτζιφιές για μία εικοσαετία και παραπάνω υπήρξαν κάτι σαν τη λεωφόρο Mαλεκόν της Αβάνας, με πολλά και ξακουστά νυχτερινά κέντρα με θρυλικά brands. Στις 31 Αυγούστου του 1951 δολοφονήθηκε ο ιδιοκτήτης του κέντρου Βασίλης Καλαματιανός από τον αστυφύλακα Θεόδωρο Ρίγκα, σοκάροντας την κοινή γνώμη. Μετά το αιματηρό περιστατικό το κέντρο έκλεισε και ξανάνοιξε από τον Βασίλη Χειλά, κατόπιν προτροπής της Μπέλλου, που ήθελε να εκδικηθεί τον Τσιτσάνη που μεσουρανούσε στο διπλανό Φαληρικόν με τη Μαρίκα Νίνου.
Ο Μιχάλης Γενίτσαρης με τον Θανάση Ευγενικο και τον Ροβερτάκη (όρθιος) στου "Καλαματιανού" στις Τζιτζιφιές, 1951.Ο Μιχάλης Γενίτσαρης με τον Θανάση Ευγενικο και τον Ροβερτάκη (όρθιος) στου "Καλαματιανού" στις Τζιτζιφιές, 1951.
ΦΑΝΤΑΣΙΑ
Συνδέθηκε και ταυτίστηκε με τον Μιχάλη Μενιδιάτη (Καλογράνη) που με τα αδέλφια του άνοιξαν το πολυτελές κοσμικό κέντρο στον Άγιο Κοσμά της Παραλιακής, ενώ από εδώ πέρασε ο στρατάρχης Τίτο, ο Καραμανλής Α΄, ο Ωνάσης και ο Τέλης Σαβάλας. Το γενικό πρόσταγμα είχαν ο Κοσμάς και ο Γιώργος Καλογράνης, το ντύσιμο των αδελφών Καλογράνη εκ του Μενιδίου θύμιζε Σινάτρα, οι πληρωμές των μουσικών πάντα στην ώρα τους και ο παροξυσμός των πελατών στο απόγειο (εδώ πρωτοσπάστηκαν πιάτα εξάλλου) όταν ο Μενιδιάτης ερμήνευε τις «Αγωνίες» του Μανώλη Χιώτη, και όχι μόνο.
ΚΕΝΤΡΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΕΝΤΡΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑ
ΠΙΝΔΟΣ
https://mpouzouksides.blogspot.gr/2015/01/h.html Στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο για το κέντρο του Βαγγέλη Αλεξανδριανού, αφού από εδώ πέρασαν οι κορυφαίοι σολίστες του μπουζουκιού Χιώτης, Μπέμπης, Σπόρος και Γιάννης Τατασόπουλος. Οι μουσικοί πληρώνονταν με λίρες, ο ιδιοκτήτης κυκλοφορούσε πάντα με δύο περίστροφα, ενώ εδώ έκανε μυθικούς λογαριασμούς ο περίφημος κροίσος θαμώνας Καλμόλ. Στα τέλη του Εμφυλίου έμεινε μυθική η βραδιά που δεκαπέντε λοκατζήδες άνοιξαν πυρά μέσα στο μαγαζί – στο τσακίρ κέφι, με αποτέλεσμα ένας μπουζουξής να πάθει νευρικό κλονισμό από τον φόβο!
Στο κεντρο "Πινδος" γυρω στο '49-'50.
Μπεμπης στην κιθαρα!, Γ. Τατασοπουλος στο μπουζουκι και διπλα ο Βαγιας βιολι
- Πίσω Μιχαλης Ματθαιου και Βαγγελης Μαντρουλιας 'η Αλεξανδρινος! Σε αυτο το μαγαζί ο Τατασοπουλος παίζει για μεγάλο χρονικό διάστημα.. Παρέα μαζί με τους Μπέμπη, Χιώτη, Λαύκα, Λεμονόπουλο, Τζουανάκο, Πετσά, Τσιμπίδη, Δασκαλάκη, Σπαγγαδώρο κ.αΣτο κεντρο "Πινδος" γυρω στο '49-'50. Μπεμπης στην κιθαρα!, Γ. Τατασοπουλος στο μπουζουκι και διπλα ο Βαγιας βιολι - Πίσω Μιχαλης Ματθαιου και Βαγγελης Μαντρουλιας 'η Αλεξανδρινος! Σε αυτο το μαγαζί ο Τατασοπουλος παίζει για μεγάλο χρονικό διάστημα.. Παρέα μαζί με τους Μπέμπη, Χιώτη, Λαύκα, Λεμονόπουλο, Τζουανάκο, Πετσά, Τσιμπίδη, Δασκαλάκη, Σπαγγαδώρο κ.α
ΤΟ ΔΑΣΟΣ
(Αθήνα) οδό Αγησιλάου στο Βοτανικό, στίς γραμμές του σιδηροδρόμου.
του "άγριου" Αντώνη Βλάχου(Φυλακές κ.τ.λ), απο τα γνωστά κέντρα διασκέδασης της εποχής εκείνης!!.. πολες ιστοριες!,ήρεμα και άγρια βράδια!.. " Το σχολειο της λαικης μουσικης " Εκει παιξαν ο μεγάλος δάσκαλος Mάρκος Bαμβακάρης και οι Στράτος Παγιουμτζής, Aνέστος Δειλιάς, K. Kαρίπης, Σ. Kυρομύτης Γενίτσαρης κ.ά...(το 1936) https://mpouzouksides.blogspot.gr/2013/11/blog-post_26.html
Το "ΔΑΣΟΣ" του Αντώνη Βλάχου στο Βοτανικό .. μάντραΤο "ΔΑΣΟΣ" του Αντώνη Βλάχου στο Βοτανικό .. μάντρα
< Ο μεγας Μάρκος Βαμβακάρης θυμάται:
"Μετά τις περιοδείες με περίμεναν να πάω στην Αθήνα στο Βοτανικό. Εκεί στο δάσος ο Αντώνης ο Βλάχος είχε ένα μαγαζί μπαρ σε μια μάντρα, στίς γραμμές του σιδηροδρόμου. Καί άρχισα να κάνω την ορχήστρα μου. Επήρα τότε μαζί μου για πρώτη φορά τόν Ιωάννη Παπαΐωάννου καθώς και τον Καρίπη τον Κώστα, και τον Στέλιο τον Κερομύτη, ένα καλό παίδι καί καλό μπουζουκάκι, καί κάποιον Στέλιο με το σαντούρι του, και είχαμε την ορχήστρα τη λαϊκή, την καθεαυτό ορχήστρα δηλαδή τη μάγκικη. Αργότερα είχα και την Χασκιλ την Εβραία. Δεν μπορώ να σας παραστήσω τι έγινε εκεί. Κάθε βράδυ εμαζευόντανε άπειρος κόσμος και καθόντανε και γλένταγε από το βράδυ μέχρι τις πέντε έξι ή ώρα! Καί κάθε βράδυ μας άκουαν όλους καί χειροκροτούσαν. Κάθε βράδυ εγινόντανε πανηγύρι και έγραψα ένα τραγούδι εκεί .........Κάθε βράδυ θα σε περιμένω κι όπου θέλω γώ θα σε πηγαίνω.........
Αυτό το τραγουδούσα καί το εχόρευαν χασάπικο. Κάθε βράδυ πανζουρλισμός.»>
< O ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ θυμάται(Από την Αυτοβιογραφία του):
«Μετά το 1936, έπιασα δουλειά στο «Δάσος» στο Βοτανικό, του Αντώνη του Βλάχου. Εγώ, ο Μάρκος, ο Στράτος, ο Κερομύτης, ο Χατζηχρήστος, ο Μπάτης, το Ανεστάκι, ο Μπαγιαντέρας, κιθάρα ο Καρίπης, βιολί ο μπάρμπα Μήτσος ο Λορέντζος. ………..Κι όλοι μας εκεί μουσικοί, λαϊκοί συνθέτες, όχι αστεία. Και άνθρωποι όλοι τους, παιδιά που σήμερα δεν τα βρίσκεις σ’ αυτό το επάγγελμα. Χωρίς ρουφιανιές και κάτι τέτοια. Μαζί τα παίρναμε, μαζί τα τρώγαμε και πάλι ξανά από την αρχή. Ωραία χρόνια, αξέχαστα.Ο Χατζηχρήστος καρδιά μποστάνι. Καλός στο όργανο και συνθέτης από τους λίγους, έχει τόσες επιτυχίες. Οι κωλοεταιρίες τον θάψανε. Μαζί ξεκινήσαμε τότες, μαζί παίζαμε, μαζί τραγουδούσαμε στους δίσκους τα τραγούδια μας, μαζί γλεντάγαμε, μαζί τόσες ιστορίες. Και με τον Στεφανάκη (Σπιτάμπελο) τα ίδια. Ο Χατζηχρήστος πέθανε πριν από λίγα χρόνια. Πήγε τζάμπα. Άστα. Ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό μου, κάθε βράδυ, λέω τα τραγούδια του στο μαγαζί».……..Μόνο για τον Αντώνη το Βλάχο μη μου λες. Αυτός ήταν πολύ κακό αφεντικό. Εκμεταλλευτής και σκληρός……Του σχοινιού και του παλουκιού, λέμε. Μετά που βγήκε από τη φυλακή άνοιξε αυτό το μαγαζί στο Βοτανικό, το «Δάσος». …..Μόλις το πήρε ο Βλάχος το ‘κανε μπουζούκια. Πήρε όλους εμάς που είμαστε γνωστοί στο κόσμο από τους δίσκους. …….Ο Βλάχος ήταν πολύ σκυλόμαγκας χωρίς μέτρο και ζυγαριά. Πολύ άγριος νταής. Δεν σεβόταν τους καλλιτέχνες που δούλευαν στο μαγαζί του. Όποιον έπαιρνε σβάρνα έπρεπε να τον σακατέψει. Δεν σεβόταν ούτε τη μάνα του. Σακάτεψαν από το πολύ ξύλο, αυτός και οι μπράβοι του, το Μάθεση τον Τρελλάκια. Μια άλλη φορά χαστούκισαν το γέρο Μπάτη, ενώ ο ίδιος ο Βλάχος κούφανε από το πολύ ξύλο το Χατζηχρήστο, που ήταν ένα παιδί άγιο»!
1956 - στου "Βλαχου"
Ζαμπετας, Ανθη Παπα, Β. περπινιαδης, Λακης Ματθαιου.. μπροστά το αφεντικό Αντώνης Βλάχος!
- πισω μισοκρυμμενος με το μπουζούκι ο μέγας Μάρκος!1956 - στου "Βλαχου" Ζαμπετας, Ανθη Παπα, Β. περπινιαδης, Λακης Ματθαιου.. μπροστά το αφεντικό Αντώνης Βλάχος! - πισω μισοκρυμμενος με το μπουζούκι ο μέγας Μάρκος!
1948 - στου "Βλαχου" Γενίτσαρης τραγουδάει (ο Λαυκας μπουζούκι)1948 - στου "Βλαχου" Γενίτσαρης τραγουδάει (ο Λαυκας μπουζούκι)
ΦΑΛΗΡΙΚΟΝ
Είκοσι πέντε χρόνια κυριάρχησε στις Τζιτζιφιές και ανήκε στον Γιωργο Μαργωμένο, ο οποίος, όπως θυμούνται οι παλιοί καλλιτέχνες των ηρωικών εποχών, ήταν ο πιο μάγκας και συνεπής στους λογαριασμούς του. Τσιτσάνης-Παπαϊωάννου, βέβαια, αλλά και Πάνος Γαβαλάς και Μπιθικώτσης ήταν μερικά μόνο από τα ονόματα της μαρκίζας του.
Το ξακουστό «Φαληρικόν» του Μαργωμένου! (κατο δεξια, μπροστα απο τον Μπινη) Μαζι και με το Δ.Στεργιου "Μπεμπη"Το ξακουστό «Φαληρικόν» του Μαργωμένου! (κατο δεξια, μπροστα απο τον Μπινη) Μαζι και με το Δ.Στεργιου "Μπεμπη"
απο δεξια:
Ο Τάκης Λαμπρόπουλος (Columbia*),ο Γιαννης Παπαϊωάννου, η Μαίρη Λίντα, ο Μανώλης Χιώτης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και διπλα του ο Χρηστος Κολοκοτρώνης! στο κέντρο "ΦΑΛΗΡΙΚΟΝ" ΤΟ 1963 .απο δεξια: Ο Τάκης Λαμπρόπουλος (Columbia*),ο Γιαννης Παπαϊωάννου, η Μαίρη Λίντα, ο Μανώλης Χιώτης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και διπλα του ο Χρηστος Κολοκοτρώνης! στο κέντρο "ΦΑΛΗΡΙΚΟΝ" ΤΟ 1963 .
" ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΞΑΚΟΥΣΤΟ «ΦΑΛΗΡΙΚΟΝ» ΤΟΥ ΜΑΡΓΩΜΕΝΟΥ
Ο Στέλιος Μαργωμένος γυρνάει πίσω στον χρόνο και αφηγείται τη ζωή του αλλά και άγνωστες ιστορίες καλλιτεχνών από την περίοδο που ο πατέρας του, όντας ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα της νυχτερινής Αθήνας, είχε στην ιδιοκτησία του το ιστορικό «Φαληρικόν» ακόμη πολλά νυχτερινά μαγαζιά.
«Ο πατέρας μου είχε το “Φαληρικόν” και τον “Περικλή” που ήταν το στέκι του Μητσάκη. Εκεί βρέθηκαν ο Γιώργος Νταλάρας, ο Δημητράτος, η Ρένα Κουμιώτη, η Ρένα Βιολάντη. Ηταν επίσης ιδιοκτήτης της περίφημης μπουάτ στην Πλάκα “Σοφίτα”, όπου τραγουδούσαν μεταξύ άλλων η Μαρίνα, ο Ρωμανός και ο Δήμος Μούτσης, ενώ αργότερα πέρασε στα χέρια του Κώστα Τουρνά. Πίστευε ότι πάντα θα τα καταφέρνει, αλλά είχε μεγαλώσει, οι δυνάμεις του μειώθηκαν, η Πλάκα τελείωσε και έπεσε έξω… Εκτός των άλλων, είχε περίεργα χόμπι, όπως όλοι όσοι κάνουν αυτές τις δουλειές και οι συγκυρίες κάποια στιγμή του ήρθαν ανάποδα»."
Θανάσης Ευγενικός, Λουκάς Μευσούτης, Ηλίας Ποτοσίδης, Σωτηρία Μπέλου, Μήτσος Μαρσέλος (πιάνο), Βασίλης Βασιλείου (ακορντεόν).
Στο "Φαληρικών" του Μαργωμένου, στις Τζιτζιφιές (Πρωτοχρονιά του 1954)Θανάσης Ευγενικός, Λουκάς Μευσούτης, Ηλίας Ποτοσίδης, Σωτηρία Μπέλου, Μήτσος Μαρσέλος (πιάνο), Βασίλης Βασιλείου (ακορντεόν). Στο "Φαληρικών" του Μαργωμένου, στις Τζιτζιφιές (Πρωτοχρονιά του 1954)
Το ιστορικό μαγαζί «Φαληρικόν» στις ΤζιτζιφιέςΤο ιστορικό μαγαζί «Φαληρικόν» στις Τζιτζιφιές
19691969
Ο Γιώργος Μαργωμένος με την ορχήστρα. Δεξιά, ο Γιώργος Ζαμπέτας!Ο Γιώργος Μαργωμένος με την ορχήστρα. Δεξιά, ο Γιώργος Ζαμπέτας!
Στο κέντρο «Φαληρικόν», του Γιώργου Μαργωμένου με Τσιτσανη-Νινου '53-'54 (Σαλασιδης,Μανισαλης,Τσαγγαρακης κ.α!)Στο κέντρο «Φαληρικόν», του Γιώργου Μαργωμένου με Τσιτσανη-Νινου '53-'54 (Σαλασιδης,Μανισαλης,Τσαγγαρακης κ.α!)
ΜΑΝΤΟΥΜΠΑΛΑ
Από εδώ ξεκίνησε η Γιώτα Λύδια, εδώ έκανε την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση ο Στέλιος Καζαντζίδης. Λειτουργούσε τη δεκαετία του ’60 στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, πήρε το όνομά του από το ευπώλητο, ομώνυμο σουξέ του Καζαντζίδη και εδώ κάποτε απείλησε ο τρομερός μπράβος Πανολιάσκος ότι θα απασφάλιζε μια χειροβομβίδα αν δεν του έδιναν ένα χρηματικό ποσό για την προστασία του κέντρου. Λίγο καιρό πριν (το 1958), εδώ τράβηξαν κουμπούρια δύο ακόμη θρυλικοί μπράβοι της εποχής, ο Κατελάνος και ο Μαργαρίτης.
Παλαιολογου Γ. στην "Μαντουμπαλα"Παλαιολογου Γ. στην "Μαντουμπαλα"
ΛΟΥΖΙΤΑΝΙΑ
Λεωφόρος Συγγρού 127, στη στάση Άγιος Σώστης. Στο κεντρο Λουζιτάνια το 1954 υπό την διεύθυνση του Τζίμη του Χοντρού, η Σεβάς Χανούμ τραγουδάει με το συγκρότημα Τζουανάκου-Τατασόπουλου) Το μαγαζι ηταν απέναντι απο την "Τριάνα του Χειλά".
★★★★★ Στο κεντρο "Λουζιτάνια" Γιάννης Τατασόπουλος & Μανώλης Χιώτης★★★★★ Στο κεντρο "Λουζιτάνια" Γιάννης Τατασόπουλος & Μανώλης Χιώτης
Στα χρόνια τών '70ς, στο '' Σού - Μού ''.. * Με μπουζουκτσήδες τον Γιάννη Μωραΐτη - (ο οποίος είχε δηλώσει ότι έπαιξε εκεί για 3 χρόνια και ότι συνεργάστηκε με τον Στράτο Διονυσίου για 12 περιόδους), τον Χρήστο Δημόπουλο και λαϊκούς τραγουδιστές όπως ο Φώτης Στασουλάκης, η Ανθούλα Αλιφραγκή, ο Μανώλης Τοπάλης και άλλοιΣτα χρόνια τών '70ς, στο '' Σού - Μού ''.. * Με μπουζουκτσήδες τον Γιάννη Μωραΐτη - (ο οποίος είχε δηλώσει ότι έπαιξε εκεί για 3 χρόνια και ότι συνεργάστηκε με τον Στράτο Διονυσίου για 12 περιόδους), τον Χρήστο Δημόπουλο και λαϊκούς τραγουδιστές όπως ο Φώτης Στασουλάκης, η Ανθούλα Αλιφραγκή, ο Μανώλης Τοπάλης και άλλοι
ΣΟΥ-ΜΟΥ
απο το 1966, Ιερά Οδός. Εδώ βασίλεψε το άστρο της «ιέρειας» Ανθούλας Αλιφραγκή, ενώ εδώ έκαναν μεγάλη επιτυχία και οι Στράτος Διονυσίου, Βαγγέλης Περπινιάδης, Αντώνης Ρεπάνης, Κώστας Μοναχός, Παλόμα και άλλοι. Το κέντρο ανήκε στη λεγόμενη «κάτω νύχτα», που ύμνησε ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης. Σε αυτήν προσθέστε τα Αραπάκια, το Stop και τη Λουζιτάνια.
CAN-CAN
Το 1965 ανοίγουν οι πύλες του ναού του Νίκου Γιγουρτάκη ή «Μουστάκια», γωνία Πέτρου Ράλλη και Κηφισού. Ευρωπαϊκών προδιαγραφών κέντρο και θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να απαριθμήσουμε τα ονόματα που πέρασαν από το πάλκο του μαγαζιού που λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα.
Σαιζόν 1948 1949 στην ταβέρνα Πίγκαλς στην Πατησίων 6 άσσοι και η βασίλισσα του τραγουδιού Στέλλα Χασκηλ !!Σαιζόν 1948 1949 στην ταβέρνα Πίγκαλς στην Πατησίων 6 άσσοι και η βασίλισσα του τραγουδιού Στέλλα Χασκηλ !!
ΠΙΓΚΑΛΣ ''PIGALS''
Κοσμική ταβέρνα "Πίγκαλς" Στην οδό Πατησίων 12, λίγο πιο πέρα από την Ομόνοια και κάτω από το μετέπειτα θρυλικό σινέ ΡοζικλαίρΣτο "''PIGALS''" αρχες 1951 Με Μπινης, "Μπεμπης" Στεργιου, Χατζηχρήστος !!Στο "''PIGALS''" αρχες 1951 Με Μπινης, "Μπεμπης" Στεργιου, Χατζηχρήστος !!* ΞΥΠΟΛΗΤΑΚΟΥ ** ΞΥΠΟΛΗΤΑΚΟΥ ** Η ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΝΟΥ *
(Βόλος)* Η ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΝΟΥ * (Βόλος)* ΚΕΦΑΛΑΣ ** ΚΕΦΑΛΑΣ ** ΠΕΡΙΒΟΛΑΣ ** ΠΕΡΙΒΟΛΑΣ ** Ο ΜΑΡΙΟΣ *(Επιμέλεια Νίκος Οικονομίδης) Ξεχωριστό κομμάτι στην ιστορία του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού μετά τον πόλεμο, αποτελεί το θρυλικό μπαράκι του «Μάριου», το στέκι των καλλιτεχνών της εποχής.Ένα στενόμακρο μαγαζάκι με το πατάρι του, στην οδό Ίωνος στην Ομόνοια, ήταν ο τόπος συνάντησης, δημιουργίας και διασκέδασης μιας μερίδας κόσμου που ζούσε από το λαϊκό τραγούδι. Μουσικοί, συνθέτες, οργανοπαίκτες, οργανοποιοί, μάγκες, αριστοκράτες, νταήδες, κοκότες, μαζεύονταν σε αυτό το στέκι για να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να τσακωθούν και να φύγουν στο τέλος αγαπημένοι μέσα στη σούρα τους.«Όποιος δεν ήπιε ούζο στου «Μάριου» δεν λογίζεται για μπουζουξής...» έλεγε ο γενάρχης του μπουζουκιού, ο Μάρκος Βαμβακάρης. «Ήταν το στρατηγείο μας, δεν θα ξεχάσω τις βραδιές στο πατάρι που παίζαμε με τον Χατζηχρήστο, τον Κερομύτη, τον Τσαγκάρη, τον Λαύκα και τον Κρεούζη ώρες ατελείωτες...» θυμάται ο Τάκης Μπίνης σε συνέντευξη στον Πάνο Γεραμάνη.Ένας αλλιώτικος κόσμος με τις παραξενιές του, τις φιλίες αλλά και τις λυκοφιλίες του, άνθρωποι μερακλήδες, ειλικρινείς και ντόμπροι, βασανισμένοι οι περισσότεροι στη ζωή και ερωτοχτυπημένοι.Ο Μάριος Δαλέζιος ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού καταγόταν από τη Σύρα και ήτανε καθολικός. Είχε το γενικό πρόσταγμα από το 1946 που άνοιξε το μπαράκι μέχρι το 1962 που έκλεισε. Ψηλός, ευτραφής, καλοντυμένος και παντρεμένος από το 1944 με τη χορεύτρια και τραγουδίστρια Άννα Γκαλ μια όμορφη κοπέλα που την γνώρισε όταν χόρευε στο Περοκέ με τον Καστρινό. Το πραγματικό της επίθετο ήταν Μπινοπούλου και ήταν αδερφή της Ρίτας Μπινοπούλου γυναίκας του Σταύρου Τζουανάκου.Δίπλα στο μπαράκι του Μάριου υπήρχε από πιο παλιά το στέκι του Χαριτόπουλου, όπου σύχναζαν τα «δεύτερα» ονόματα του χώρου, αλλά και όσοι δεν χωρούσαν στου Μάριου. Στο θρυλικό στέκι άκουσαν για πρώτη φορά τα τραγούδια τους από το γραμμόφωνο ο Μάρκος, ο Στράτος, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, ο Καλδάρας, ο Μητσάκης και ένα σωρό ακόμη τραγουδιστές και συνθέτες. Εκεί γίνονταν και οι πρώτες κριτικές πριν τα τραγούδια περάσουν στο ραδιόφωνο και στον απλό κόσμο.Πριν ξεκινήσουν οι μουσικοί για το στούντιο της Κολούμπια, έκαναν τις τελευταίες πρόβες τους στο πατάρι του Μάριου. Στο μπαράκι κλείνονταν και οι συμφωνίες με συγκροτήματα για τα πανηγύρια και τους γάμους.Ο Κώστας Βίρβος από τους πρώτους και καλύτερους πελάτες του Μάριου, από τους μεγαλύτερους στιχουργούς όλων των εποχών, ζωντανεύει εικόνες όπως τις έζησε εκείνα τα χρόνια. «Ο Μάρκος λεβεντάνθρωπος, ψηλός αλλά και 150 κιλά, έπαιζε χαρτιά, κάπνιζε και έπινε. Ο Μπιθικώτσης και κάποιοι ταξιτζήδες ήτανε οι μόνιμοι πρεφαδόροι στα τραπεζάκια του μαγαζιού. Εγώ καθόμουνα στο πρώτο τραπεζάκι δεξιά δίπλα στην πόρτα. Έρχονταν και κάθονταν δίπλα μου η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου για να μπορεί να καλημερίζει τους «πελάτες» της [συνθέτες] και να πουλάει τα καινούργια της τραγούδια. Πολλές φορές ήτανε υπερβολική για το πόσα τραγούδια είχε γράψει και μάλιστα όταν έπεφτε σε αντιφάσεις, ως γάτα που ήτανε φρόντιζε με τρόπο να τα μπαλώνει πάντα...Περαστικός και βιαστικός ο άλλος μεγάλος στιχουργός ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης με την τσάντα με τα τραγούδια του –εξ ου και το ψευδώνυμο Τσάντας-σύχναζε περισσότερο στο διπλανό μπαράκι του Μπάρμπα Γιάννη. Το μεσημέρι έφταναν στο μαγαζί αφού κοιμόντουσαν τα πρωινά, λόγω του νυχτοκάματου, ο Τσιτσάνης, ο Κηρομύτης ντυμένος στην πένα, ο Χιώτης, ο Στράτος ο Τεμπέλης. Κάνανε πρόβες το μεσημέρι στο πατάρι όπου είχε πολλές φορές και λαϊκό πρόγραμμα. Το μαγαζί έκλεινε γύρω στις 11 με 12 το βράδυ. Ο Μάριος μετέτρεπε το μπαράκι σε καμπαρέ όταν έφτανε στον Πειραιά ο 6ος στόλος με τους Αμερικάνους. Με μια μικρή ορχήστρα και με κύριο όργανο το σαξόφωνο οι ναύτες το γλεντούσαν μέχρι το πρωί και συνήθως μετά από φασαρίες τους μάζευε στο τέλος η Ναυτική Αστυνομία. Μεγάλη έκπληξη ήταν η παρουσία του Χατζιδάκι στο στέκι γύρω στα 1952-53-, θυμάται ο Βίρβος-, έπιανε ένα τραπεζάκι, έπινε το καφεδάκι του και χαιρετούσε τους μουσικούς με ένα νεύμα του χωρίς να μιλά».Εντυπωσιακές και οι μαρτυρίες του δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Γιάννη Σταματίου-Σπόρου, που έζησε το μπαράκι του Μάριου από τα παιδικά του χρόνια. Όταν με πήγε ο συνάδελφος μου ο Σπύρος ο Ευσταθίου, στον Μάριο φορούσα το καπέλο του γυμνασίου με την κουκουβάγια. Στο ένα χέρι τα βιβλία και στο άλλο το όργανο. Την είχα κάνει κοπάνα και θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μού έδωσε ένα χέρι ξύλο, για πρώτη και τελευταία φορά. Στο μπαράκι αυτό βαφτίστηκα μπουζουξής. Έγινα μάρτυρας μιας γερής κόντρας ανάμεσα στον Τσιτσάνη και τον Χιώτη .Λέει ο Βλάχος στον Χιώτη με την γνωστή προφορά του «Τι είναι αυτά που γράφεις τελευταία, όλο μάμπα, σουίνγκ και μοντέρνα..». Εκνευρίζεται ο Χιώτης και απαντά νευριασμένος στον Τσιτσάνη «ό,τι και να πεις, εγώ σε παίζω ολόκληρο πάνω στην κιθάρα μου...» για να απαντήσει ο Τσιτσάνης» κι εγώ πάνω στο μπουζούκι μου...». Ο Χιώτης πεισμωμένος μέσα σε μια βδομάδα είχε έτοιμα δύο βαριά λαϊκά άσματα το «σύρε και φέρε τον παπά» και το «τι θέλεις μάνα δυστυχισμένη» που τα τραγούδησε ο Τάκης Μπίνης. Ο Χιώτης πήγε στου Μάριου με τον δίσκο και τον έβαλε αμέσως στο πικ απ του μαγαζιού, για να αποδείξει ότι μπορεί να γράψει τα πάντα...». Αυτές ήτανε συνηθισμένες κόντρες μεταξύ των μουσικών της εποχής και έτσι υπήρχε άμυλα δημιουργική προς όφελος τελικά του λαϊκού τραγουδιού».Έξω από το μπαράκι έγινε και δολοφονική απόπειρα το 1953 όπως θυμάται ο Σταματίου γνωστοί νταήδες κάνανε σαματάδες στα νυχτερινά κέντρα, όπως ο Καλφακάκος, ο Κατσιμίχας, ο Πανολιάσκος, οι Καταλαναίοι κ.α. Ο Λαύκας μόνιμος πελάτης στον Μάριο, είχε μια κοκότα και μπαινόβγαινε μαζί της στο μπαράκι. Ένας από τους νταήδες ο Καλφακάκος ενοχλούσε το ζευγάρι και ο Λαύκας αγανακτισμένος ένα απόγευμα έρχεται στο μαγαζί οπλισμένος. Όταν τον πλησιάζει ο Καλφακάκος τότε βγάζει το όπλο και πυροβολεί. Ο νταής προλαβαίνει και κρύβεται κάτω από το τραπέζι. Ο Λαύκας έντρομος πηγαίνει στο τμήμα στην Ομόνοια και αναφέρει πως είναι ο συνθέτης και πριν από λίγο σκότωσε τον Καλφακάκο. Μετά από λίγο πηγαίνει στο τμήμα και το θύμα γελώντας... κάπως έτσι έληξε εκείνο το επεισόδιο δολοφονίας στου Μάριου.Στο πατάρι του Μάριου ο Χιώτης βάφτισε σπόρο τον Σταματίου.Στο θρυλικό μπαράκι του Δαλέζιου τα ονόματα που πέρασαν από εκεί δεν έχουνε τελειωμό. Από το 1946 μέχρι το 1962 στο στέκι του Μάριου, γράφτηκε ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού . Αποδεικνύεται έτσι για μια ακόμη φορά πως ανέκαθεν, οι παρέες έγραφαν ιστορία...* Ο ΜΑΡΙΟΣ *(Επιμέλεια Νίκος Οικονομίδης) Ξεχωριστό κομμάτι στην ιστορία του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού μετά τον πόλεμο, αποτελεί το θρυλικό μπαράκι του «Μάριου», το στέκι των καλλιτεχνών της εποχής.Ένα στενόμακρο μαγαζάκι με το πατάρι του, στην οδό Ίωνος στην Ομόνοια, ήταν ο τόπος συνάντησης, δημιουργίας και διασκέδασης μιας μερίδας κόσμου που ζούσε από το λαϊκό τραγούδι. Μουσικοί, συνθέτες, οργανοπαίκτες, οργανοποιοί, μάγκες, αριστοκράτες, νταήδες, κοκότες, μαζεύονταν σε αυτό το στέκι για να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να τσακωθούν και να φύγουν στο τέλος αγαπημένοι μέσα στη σούρα τους.«Όποιος δεν ήπιε ούζο στου «Μάριου» δεν λογίζεται για μπουζουξής...» έλεγε ο γενάρχης του μπουζουκιού, ο Μάρκος Βαμβακάρης. «Ήταν το στρατηγείο μας, δεν θα ξεχάσω τις βραδιές στο πατάρι που παίζαμε με τον Χατζηχρήστο, τον Κερομύτη, τον Τσαγκάρη, τον Λαύκα και τον Κρεούζη ώρες ατελείωτες...» θυμάται ο Τάκης Μπίνης σε συνέντευξη στον Πάνο Γεραμάνη.Ένας αλλιώτικος κόσμος με τις παραξενιές του, τις φιλίες αλλά και τις λυκοφιλίες του, άνθρωποι μερακλήδες, ειλικρινείς και ντόμπροι, βασανισμένοι οι περισσότεροι στη ζωή και ερωτοχτυπημένοι.Ο Μάριος Δαλέζιος ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού καταγόταν από τη Σύρα και ήτανε καθολικός. Είχε το γενικό πρόσταγμα από το 1946 που άνοιξε το μπαράκι μέχρι το 1962 που έκλεισε. Ψηλός, ευτραφής, καλοντυμένος και παντρεμένος από το 1944 με τη χορεύτρια και τραγουδίστρια Άννα Γκαλ μια όμορφη κοπέλα που την γνώρισε όταν χόρευε στο Περοκέ με τον Καστρινό. Το πραγματικό της επίθετο ήταν Μπινοπούλου και ήταν αδερφή της Ρίτας Μπινοπούλου γυναίκας του Σταύρου Τζουανάκου.Δίπλα στο μπαράκι του Μάριου υπήρχε από πιο παλιά το στέκι του Χαριτόπουλου, όπου σύχναζαν τα «δεύτερα» ονόματα του χώρου, αλλά και όσοι δεν χωρούσαν στου Μάριου. Στο θρυλικό στέκι άκουσαν για πρώτη φορά τα τραγούδια τους από το γραμμόφωνο ο Μάρκος, ο Στράτος, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, ο Καλδάρας, ο Μητσάκης και ένα σωρό ακόμη τραγουδιστές και συνθέτες. Εκεί γίνονταν και οι πρώτες κριτικές πριν τα τραγούδια περάσουν στο ραδιόφωνο και στον απλό κόσμο.Πριν ξεκινήσουν οι μουσικοί για το στούντιο της Κολούμπια, έκαναν τις τελευταίες πρόβες τους στο πατάρι του Μάριου. Στο μπαράκι κλείνονταν και οι συμφωνίες με συγκροτήματα για τα πανηγύρια και τους γάμους.Ο Κώστας Βίρβος από τους πρώτους και καλύτερους πελάτες του Μάριου, από τους μεγαλύτερους στιχουργούς όλων των εποχών, ζωντανεύει εικόνες όπως τις έζησε εκείνα τα χρόνια. «Ο Μάρκος λεβεντάνθρωπος, ψηλός αλλά και 150 κιλά, έπαιζε χαρτιά, κάπνιζε και έπινε. Ο Μπιθικώτσης και κάποιοι ταξιτζήδες ήτανε οι μόνιμοι πρεφαδόροι στα τραπεζάκια του μαγαζιού. Εγώ καθόμουνα στο πρώτο τραπεζάκι δεξιά δίπλα στην πόρτα. Έρχονταν και κάθονταν δίπλα μου η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου για να μπορεί να καλημερίζει τους «πελάτες» της [συνθέτες] και να πουλάει τα καινούργια της τραγούδια. Πολλές φορές ήτανε υπερβολική για το πόσα τραγούδια είχε γράψει και μάλιστα όταν έπεφτε σε αντιφάσεις, ως γάτα που ήτανε φρόντιζε με τρόπο να τα μπαλώνει πάντα...Περαστικός και βιαστικός ο άλλος μεγάλος στιχουργός ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης με την τσάντα με τα τραγούδια του –εξ ου και το ψευδώνυμο Τσάντας-σύχναζε περισσότερο στο διπλανό μπαράκι του Μπάρμπα Γιάννη. Το μεσημέρι έφταναν στο μαγαζί αφού κοιμόντουσαν τα πρωινά, λόγω του νυχτοκάματου, ο Τσιτσάνης, ο Κηρομύτης ντυμένος στην πένα, ο Χιώτης, ο Στράτος ο Τεμπέλης. Κάνανε πρόβες το μεσημέρι στο πατάρι όπου είχε πολλές φορές και λαϊκό πρόγραμμα. Το μαγαζί έκλεινε γύρω στις 11 με 12 το βράδυ. Ο Μάριος μετέτρεπε το μπαράκι σε καμπαρέ όταν έφτανε στον Πειραιά ο 6ος στόλος με τους Αμερικάνους. Με μια μικρή ορχήστρα και με κύριο όργανο το σαξόφωνο οι ναύτες το γλεντούσαν μέχρι το πρωί και συνήθως μετά από φασαρίες τους μάζευε στο τέλος η Ναυτική Αστυνομία. Μεγάλη έκπληξη ήταν η παρουσία του Χατζιδάκι στο στέκι γύρω στα 1952-53-, θυμάται ο Βίρβος-, έπιανε ένα τραπεζάκι, έπινε το καφεδάκι του και χαιρετούσε τους μουσικούς με ένα νεύμα του χωρίς να μιλά».Εντυπωσιακές και οι μαρτυρίες του δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Γιάννη Σταματίου-Σπόρου, που έζησε το μπαράκι του Μάριου από τα παιδικά του χρόνια. Όταν με πήγε ο συνάδελφος μου ο Σπύρος ο Ευσταθίου, στον Μάριο φορούσα το καπέλο του γυμνασίου με την κουκουβάγια. Στο ένα χέρι τα βιβλία και στο άλλο το όργανο. Την είχα κάνει κοπάνα και θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μού έδωσε ένα χέρι ξύλο, για πρώτη και τελευταία φορά. Στο μπαράκι αυτό βαφτίστηκα μπουζουξής. Έγινα μάρτυρας μιας γερής κόντρας ανάμεσα στον Τσιτσάνη και τον Χιώτη .Λέει ο Βλάχος στον Χιώτη με την γνωστή προφορά του «Τι είναι αυτά που γράφεις τελευταία, όλο μάμπα, σουίνγκ και μοντέρνα..». Εκνευρίζεται ο Χιώτης και απαντά νευριασμένος στον Τσιτσάνη «ό,τι και να πεις, εγώ σε παίζω ολόκληρο πάνω στην κιθάρα μου...» για να απαντήσει ο Τσιτσάνης» κι εγώ πάνω στο μπουζούκι μου...». Ο Χιώτης πεισμωμένος μέσα σε μια βδομάδα είχε έτοιμα δύο βαριά λαϊκά άσματα το «σύρε και φέρε τον παπά» και το «τι θέλεις μάνα δυστυχισμένη» που τα τραγούδησε ο Τάκης Μπίνης. Ο Χιώτης πήγε στου Μάριου με τον δίσκο και τον έβαλε αμέσως στο πικ απ του μαγαζιού, για να αποδείξει ότι μπορεί να γράψει τα πάντα...». Αυτές ήτανε συνηθισμένες κόντρες μεταξύ των μουσικών της εποχής και έτσι υπήρχε άμυλα δημιουργική προς όφελος τελικά του λαϊκού τραγουδιού».Έξω από το μπαράκι έγινε και δολοφονική απόπειρα το 1953 όπως θυμάται ο Σταματίου γνωστοί νταήδες κάνανε σαματάδες στα νυχτερινά κέντρα, όπως ο Καλφακάκος, ο Κατσιμίχας, ο Πανολιάσκος, οι Καταλαναίοι κ.α. Ο Λαύκας μόνιμος πελάτης στον Μάριο, είχε μια κοκότα και μπαινόβγαινε μαζί της στο μπαράκι. Ένας από τους νταήδες ο Καλφακάκος ενοχλούσε το ζευγάρι και ο Λαύκας αγανακτισμένος ένα απόγευμα έρχεται στο μαγαζί οπλισμένος. Όταν τον πλησιάζει ο Καλφακάκος τότε βγάζει το όπλο και πυροβολεί. Ο νταής προλαβαίνει και κρύβεται κάτω από το τραπέζι. Ο Λαύκας έντρομος πηγαίνει στο τμήμα στην Ομόνοια και αναφέρει πως είναι ο συνθέτης και πριν από λίγο σκότωσε τον Καλφακάκο. Μετά από λίγο πηγαίνει στο τμήμα και το θύμα γελώντας... κάπως έτσι έληξε εκείνο το επεισόδιο δολοφονίας στου Μάριου.Στο πατάρι του Μάριου ο Χιώτης βάφτισε σπόρο τον Σταματίου.Στο θρυλικό μπαράκι του Δαλέζιου τα ονόματα που πέρασαν από εκεί δεν έχουνε τελειωμό. Από το 1946 μέχρι το 1962 στο στέκι του Μάριου, γράφτηκε ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού . Αποδεικνύεται έτσι για μια ακόμη φορά πως ανέκαθεν, οι παρέες έγραφαν ιστορία...Ο ΜΑΡΙΟΣ
Το στρατηγείο του ρεμπέτικου-λαϊκού τραγουδιού!!Ο ΜΑΡΙΟΣ Το στρατηγείο του ρεμπέτικου-λαϊκού τραγουδιού!!Η ΑΡΧΗ ... ★★★★★
κέντρο "Ο ΜΑΡΚΟΣ"
Από την σελίδα Μπουζούκια και μπουζουξίδες
Τα Δειλινά
Ένα όνομα, μία ιστορία. Το συγκεκριμένο κοσμικό κέντρο ονοματοδοτήθηκε από το ομώνυμο τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού σε μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα, ένα κομμάτι σταθμός για το ελληνικό πεντάγραμμο και για την καριέρα της τραγουδίστριας.
Τα πρώτα «Δειλινά» βρίσκονταν στα Πατήσια, κοντά στην Πλατεία Κολιάτσου, επί των οδών Κέας & Ταϋγέτου. Το χειμώνα του 1966, η Μοσχολιού μετά από 2,5 χρόνια εμφανίσεων στο πλευρό του Ζαμπέτα αποφασίζει να ακολουθήσει τη δική της ξεχωριστή πορεία. Αποχωρεί από τα «Ξημερώματα» στα οποία εμφανίζονταν τότε μαζί (σ.σ. ακόμη ένα μαγαζί που πήρε το όνομά του από τραγούδι των εν λόγω δύο ατόμων) και στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου έτους ξεκινά στα «Δειλινά» έχοντας μαζί της το μεγάλο σταρ του ελληνικού κινηματογράφου Νίκο Ξανθόπουλο.
Στις αρχές του ΄70 τα Δειλινά είχαν μετακομίσει στη Γλυφάδα, όπου γνώρισαν νέες μεγάλες δόξες με το Στράτο Διονυσίου (ειδικά το ΄80) και σήμερα βρίσκονται στην Ιερά Οδό. Τα πρώτα χρόνια τα δύο κέντρα λειτουργούσαν παράλληλα με το πρώτο να μετονομάζεται σε «Παλιά Δειλινά» και το δεύτερο σε «Νέα». Πλέον λειτουργεί μόνο το μαγαζί της Ιεράς Οδού.
https://www.youtube.com/watch?v=aYRavq31S4I
Η Νεράϊδα
Η «Νεράιδα» βρισκόταν στην παραλιακή, στο ύψος του Αλίμου, απέναντι ακριβώς από το Συμμαχικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο.
Τις μεγαλύτερες δόξες της τις γνώρισε στα μέσα του ΄70 φιλοξενώντας στη σκηνή της τη Βίκυ Μοσχολιού με το Γιώργο Κατσαρό. Στις αρχές εκείνης της δεκαετίας πραγματοποίησε στον ίδιο χώρο τις πρώτες εμφανίσεις του και ο Γιάννης Πάριος.
Εκεί μάλιστα μπήκε και τέλος στο έθιμο πλέον, του σπασίματος των πιάτων. Η ιστορία έχει ως εξής: Επί της περιόδου της δικτατορίας του ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία συνεργατών του επισκέφθηκε ένα βράδυ τη Νεράιδα για να διασκεδάσει. Όλο το μαγαζί πάγωσε φυσικά με την παρουσία του και αφού αλλάχθηκε μέχρι και το ρεπερτόριο του προγράμματος όλα κύλησαν ομαλώς. Όλα; Μέχρι τη στιγμή που κάποιος… θερμόαιμος πελάτης έσπασε ένα πιάτο! Ο δικτάτορας εξοργίστηκε με την παντελή έλλειψη τάξεως και αποχώρησε αμέσως από το μαγαζί. Την επόμενη ημέρα με διάταγμά του το σπάσιμο των πιάτων μπαίνει σε απαγόρευση.
Ένα βραδύ μετά όμως επισκέπτεται τη Νεράιδα ο Αριστοτέλης Ωνάσης και αμφισβητώντας κάθε διαταγή κάνει τη δική του επανάσταση σπάζοντας αμέριμνος ό,τι πιάτο υπήρχε…
Τη δεκαετία του ΄90 διαχωρίστηκε στη «μικρή» και τη «μεγάλη» Νεράιδα, με την πρώτη να συνεχίζει τη λειτουργία της ως κέντρο διασκέδασης και η δεύτερη να διαμορφώνεται σε club.
Από το 2003 η λεγόμενη «μικρή Νεράιδα» έχει μετατραπεί σε γνωστό bar restaurant , ενώ ο χώρος της μεγάλης στεγάζει το νυχτερινό κέντρο «Θέα», με την επιγραφή «Νεράιδα» να συνεχίζει να διατηρείται έως σήμερα στο πλαϊνό μέρος του κέντρου (επί της Λ.Ποσειδώνος).
