Ελάχιστοι από την νέα γενιά των Θεσσαλονικέων το γνωρίζουν, όμως στην κορυφή ενός από τα πιο ιστορικά κτίρια της πόλης, έγραψε για πάνω από δύο δεκαετίες την σελίδα του ένας απαράμιλλος χώρος πολιτισμού, που σήμερα μνημονεύεται μονάχα από όσους είχαν την τύχη να βρεθούν κάποτε εντός του. Ένας χώρος που συνδύασε μια εντυπωσιακή ιδιομορφία με ένα υψηλού κύρους καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Που δημιουργήθηκε για να τιμήσει το όνειρο ενός μεγάλου άντρα του καλλιτεχνικού κόσμου, το οποίο κατάφερε να κάνει πραγματικότητα μια μοναδική γυναίκα.
Ο λόγος για το Θέατρο Γεωργίου Χατζώκου. Ένα όνομα που θα δει κανείς σήμερα δυστυχώς μονάχα σε σκόρπιες και επιγραμματικές αναφορές, από τις οποίες όμως δεν λείπουν τα εγκώμια για την ποιότητα της θεατρικής σκηνής του, όπως την θυμούνται όσοι έκατσαν στις θέσεις του. Ένα θέατρο μοναδικό στο είδος του, καθώς αποτέλεσε στην εποχή του το μοναδικό θέατρο της χώρας που στήθηκε σε ταράτσα, αυτήν του ιστορικού Ολύμπιον, η οποία με την συρόμενη οροφή της άνοιγε τα καλοκαίρια, αφήνοντας τους θεατές να απολαύσουν την σκηνή κάτω από τον έναστρο ουρανό, ταυτόχρονα με την περιμετρική θέα στον Θερμαϊκό.
Το Θέατρο Χατζώκου όμως πάνω από όλα ήταν μια ιστορία αγάπης. Αγάπης για το θέατρο, την τέχνη, την μνήμη, τη Θεσσαλονίκη. Όλα ξεκίνησαν από τον άντρα στην τιμή του οποίου ονομάστηκε το θέατρο, τον Γεώργιο Χατζώκο, έναν άνθρωπο που αγαπούσε την τέχνη γενικότερα και το θέατρο ειδικότερα, και θέλησε να αφιερωθεί σε αυτό, με βάση του την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη. Έχοντας προηγουμένως εργαστεί στον χώρο του θεάτρου, διείσδυσε ολοκληρωτικά στον θεατρικό επιχειρηματικό κόσμο το 1951, χτίζοντας ένα δικό του θέατρο, το Μετροπόλ, εκεί που ξεκινάει η Παραλία, και οργανώνοντας και φέρνοντας εκεί θιάσους με αξιόλογες παραστάσεις, αλλά και συγκροτήματα. Όπως είχε αναφέρει σε γράμμα που διασώζεται, η σύζυγός του, Κωνσταντίνα Χατζώκου, “Το Μετροπόλ το έκτισε ο Γιώργος Χατζώκος, ο άντρας μου, με πολλή όρεξη και μεράκι. Ήταν από τα ωραιότερα θερινά θέατρα της Ελλάδος. Πέρασαν τα μεγαλύτερα θεατρικά συγκροτήματα της Αθήνας, οι ωραιότερες επιθεωρήσεις, με κάθε βδομάδα αλλαγή έργου, που αυτό σημαίνει τεράστια έξοδα. Έδωσε όλο του τον εαυτό σ’αυτό το θέατρο.”
Το 1959, το θέατρο κατεδαφίστηκε για να περάσει ο δρόμος προς την Παραλία, η Λεωφόρος Μ. Αλεξάνδρου, με ελάχιστη αποζημίωση για αυτό το τεράστιο έργο. Αυτό όμως δεν τον σταμάτησε, καθώς συνέχισε την πορεία του παίρνοντας και ανακαινίζοντας το Στρατιωτικό Θέατρο, που βρισκόταν σε χώρο του Γ’ Σώματος Στρατού, ανάμεσα στο Αρχαιολογικό Μουσείο και το νέο Δημαρχείο. “Το Στρατιωτικό Θέατρο ήταν ένα θεατράκι που κατά περιόδους φιλοξένησε περαστικούς θιάσους με φροντίδα του Γ’ ΣΣ. Ύστερα από προσπάθειες μεγάλες, το πήρε ο άντρας μου, έκανε ανακαίνιση, έτσι έγινε μια ωραία ζεστή θεατρική αίθουσα. Κουράστηκε πολύ να το κάνει “πόρτα”, όπως λέμε στη θεατρική γλώσσα, να κάνει “πόρτα”, να ανοίξει δηλαδή. Και αυτό το πέτυχε φέρνοντας μεγάλα συγκροτήματα”, αναφέρει το γράμμα της συζύγου του. Μέχρι το 1964, που ο Γεώργιος Χατζώκος έφυγε ξαφνικά από την ζωή από καρδιακό επεισόδιο, βυθίζοντας τον καλλιτεχνικό κόσμο σε θλίψη.
Η σύζυγός του, Κωνσταντίνα Χατζώκου, έχοντας αγαπήσει μέσα από εκείνον το θέατρο και θέλοντας να υλοποιήσει το όραμά του, αποφάσισε να συνεχίσει το έργο του εις μνήμην του, αναλαμβάνοντας ένα τεράστιο εγχείρημα. Συνέχισε αρχικά τις “Θεατρικαί Επιχειρήσεις Γεωργίου Χατζώκου” στο Στρατιωτικό Θέατρο, όταν όμως αυτό στα επόμενα δύο χρόνια βγήκε σε δημοπρασία και κατέληξε σε άλλα χέρια, γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας μιας νέας σκηνής στην ταράτσα του Ολύμπιον.
Στην οροφή του ιστορικού αυτού κτιρίου, στήθηκε το Θέατρο Χατζώκου. Οι εργασίες κράτησαν περίπου ένα εξάμηνο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη συρόμενη οροφή, η οποία έδινε την δυνατότητα στην αίθουσα να λειτουργεί και σαν χειμερινή και σαν θερινή. Άλλωστε η επιθυμία της κ. Χατζώκου ήταν μια σκηνή που να λειτουργεί όλο τον χρόνο, και χειμώνα και καλοκαίρι. Η αίθουσα διέθετε 700 θέσεις, ενώ τα καθίσματα άλλαζαν με την σεζόν, με την θερινή περίοδο να μπαίνουν τα πιο ελαφριά καλοκαιρινά και την χειμερινή τα πιο επίσημα χειμερινά. Στις περιπτώσεις παραστάσεων με ορχήστρα, αφαιρούνταν οι δύο πρώτες σειρές των καθισμάτων για να την φιλοξενήσουν. Ενώ η συρόμενη οροφή που κατασκευάστηκε ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη που μάζευαν προς τα μέσα με μηχανισμό, και το καλοκαίρι άνοιγαν επίσης τα παράθυρα περιμετρικά της αίθουσας που έβλεπαν στην πλατεία Αριστοτέλους, παρέχοντας δροσιά. Η ιδιόμορφη αυτή αίθουσα με ανοιχτή οροφή έδινε λοιπόν στο κοινό μια πανέμορφη θέα στα αστέρια από πάνω και στον Θερμαϊκό γύρω της.
Όπως αναφέρει στο γράμμα της η κ. Χατζώκου, “Το θέατρο που φέρει την επωνυμία του αλησμόνητου άντρα μου, Γιώργου Χατζώκου, δημιουργήθηκε στην ταράτσα του Μεγάρου Μακρή, τέλος του 1967. Αντιμετώπισα φοβερές δυσκολίες, μα βάλθηκα με όλες μου τις δυνάμεις να ολοκληρώσω όσα εκείνος άφησε. Έτσι πραγματοποιήθηκε το πιο μεγάλο όνειρό του, να χαρίσει μια άρτια θεατρική στέγη στη Θεσσαλονίκη. Το κοινό της Θεσσαλονίκης δέχτηκε με ενθουσιασμό την καινούρια θεατρική στέγη και ο Τύπος ασχολήθηκε πολύ και φοβερά τότε, το ονόμασαν ένα στολίδι της Θεσσαλονίκης. Η τότε θεατρική κίνηση δεν ήτανε κακή, αντίθετα μάλιστα μου έδωσε την ευκαιρία να φιλοξενήσω σημαντικότατα συγκροτήματα που έκαναν σοβαρή δουλειά, και το θεατρόφιλο κοινό όχι μόνο δεν έκλαψε τα χρήματά του, αλλά αντίθετα έφυγε με κέρδη πολιτιστικά”.
Το Θέατρο Χατζώκου σήκωσε για πρώτη φορά την αυλαία του τον Δεκέμβριο του 1967 με την παράσταση “Ένας Ιππότης για τη Βασούλα” ενώ μέσα στα επόμενα 22 χρόνια λειτουργίας του πέρασαν από μέσα τα πιο κορυφαία ονόματα της ελληνικής θεατρικής -κι όχι μόνο- σκηνής, αφήνοντας πλούσιες αναμνήσεις. Και ποιοι δεν πέρασαν από τα καμαρίνια του; Καρέζη, Βουγιουκλάκη, Κούρκουλος, Αλεξανδράκης, Φωτίου, Γαληνέα, Βουτσάς, Λάσκαρη, Καζάκος, Λαδικού, και τόσοι άλλοι.
Διαβάστε περισσότερα
