Αν ρωτήσεις έναν Θεσσαλονικιό ποιο ήταν το πιο διάσημο εστιατόριο της πόλης θα σου πει με άνεση ο Κρικέλας!

Αν ρωτήσεις έναν Θεσσαλονικιό ποιο ήταν το πιο διάσημο εστιατόριο στην ιστορία της πόλης θα σου πει με άνεση ο Κρικέλας. Άνοιξε πρώτη φορά πριν τον πόλεμο, το 1939 τον Απρίλιο, στα όρια του Βότση με το Βυζάντιο, που τότε ήταν μια γειτονιά εξοχή της πόλης.

Στην αρχή, σύμφωνα με τον Τομανά, λειτουργεί ως σπιτικό μεζεδοπωλείο στην αυλή της πολίτισσας κυρά-Ντόμνας, με επτά συνολικά τραπέζια. Άνοιξε από την ίδια και τον ιταλόφωνο Κερκυραίο πατέρα του Γιώργου Κρητικού, που είχε χρήματα από την Αμερική και ένα καφέ Σαντάν στη Ρώμη.

Μετά την κατοχή το μεζεδοπωλείο περνά στα χέρια του γιου, για να το γυρίσει σε εστιατόριο Κρικέλα, ο εμπνευστής του ο 22χρονος Γιώργος Κρητικός. Η ιδέα μιας ταβέρνας που λειτουργούσε στην αρχή με τη γειτονιά, μετά με όλη την πόλη και μετά με κόσμο από την Αθήνα και φυσικά ξένους. Το παρατσούκλι Κρικέλας που έδωσε το όνομα στην ταβέρνα το κέρδισε από ένα παιχνίδι που έπαιζαν στη γειτονιά όπου που πετούσαν κρίκους σε σίδερα που ήταν τοποθετημένα στο χώμα.

Λειτούργησε για 70 χρόνια με θαμώνες μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής και διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής. Γιώργο Σεφέρη, την Μελίνα Μερκούρη και τον Ζιλ Ντασσέν, τη Ρίτα Χέιγουρθ, την Κατίνα Παξινού με τον Αλέξη Μινωτή, τον Ντέμη Ρούσσο, τη Ρίτα Χεϊγουορθ, τη Τζένη Καρέζη, τη Φει Ντάναγουεη, τον αστροναύτη Γιουρι Γκαγκάριν, τον Σαντιάγο Καλατράβα, το Μίκη Θεοδωράκη την Αλικη Βουγιουκλάκη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ αλλά και σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας και του εξωτερικού, από τον Γεώργιο Παπανδρέου στη δεκαετία του ΄60 και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στα χρόνια του ΄70 όταν επισκέπτονταν την πόλη έως ξένους πρωθουπουργούς που δειπνούσαν εδώ φρουρούμενοι. Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ο Κρικέλας ανέπτυξε μια τεράστια φιλία που γέννησε μάλιστα και μια κουμπαριά. Εκεί η Αλίκη συνήθιζε να κάνει θρυλικά τραπέζια και γλέντια και να καλεί όταν βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα ο Τομανάς εξιστορεί στο βιβλίο του για τις Ταβέρνες της παλιάς Θεσσαλονίκης, πως όταν τύχαινε και βρίσκονταν στην πόλη και η Αλίκη και ο Παπαμιχαήλ χωρισμένοι πια, δειπνούσαν σε ξεχωριστά σαλόνια του εστιατορίου.

Ανάμεσα σε όσους απόλαυσαν τα πιάτα του ο αστροναύτης Γιούρι Γκαγκάριν που παρήγγειλε τα περίφημα σουτζουκάκια του.

Η ζωή της οικογένειας ήταν το μαγαζί του Βότση. Όλα ξεκινούσαν και περιφέρονταν γύρω από τα όσα διαδραματίζονταν στην κουζίνα και τη σάλα του. Εξάλλου οι φωτογραφίες που κοσμούσαν τους τοίχους του ήταν απόδειξη της ένδοξης ιστορίας του. Η ιδέα ήταν από την αρχή ξεκάθαρη: ένας τόπος με καλό φαγητό και ιδανικές συνθήκες για τη παρέα. Αν στα χαρακτηριστικά αυτά βάλεις τη φήμη που άρχισε να αποκτά ο ιδιοκτήτης λόγω του εξαιρετικού χαρακτήρα και της διορατικής ματιάς του τότε έχεις τα μυστικά της επιτυχίας. Έγινε προσωπικός φίλος μερικών από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της χώρας στον εικοστό αιώνα που λάτρευαν την περιποίηση και την κουζίνα του.

Συνδύασε από την αρχή την κλασική ελληνική κουζίνα, αφού μπορούσες εντός του να απολαύσεις τυπικές ελληνικές γεύσεις, πιάτα που μαγείρευαν τα ελληνικά νοικοκυριά αλλά και ταυτόχρονα εδέσματα από όλο τον κόσμο με ονομασία προέλευσης όπως διάσημο Ρωσικό χαβιάρι. Οι οικογένειες τις Κυριακές έκαναν ουρές για ένα τραπέζι όπως βέβαια συνέβαινε και τις γιορτές και τις αργίες. Ήταν η ιδανική έξοδος για τις επετείους των ζευγαριών καθώς και για όλα τα επαγγελματικά δείπνα ή τα επίσημα γεύματα των φορέων. Αγαπημένα πιάτα τα άπαιχτα κυνήγια του, τα φρεσκότατα ψάρια, οι μοναδικές πολίτικες συνταγές, τα μαγειρευτά και κρέατα και τα διάσημα παραδοσιακά πολίτικα γλυκά.. Από τα πιο ξακουστά πιάτα το περίφημο μπιτόκ α λα ρους, το μπιφτέκι με το τηγανιτό αυγό μάτι στην κορφή!

Θρυλικά θεωρούνται τα γλέντια και οι μουσικές βραδιές, οι νύχτες καρναβαλιού με κοστούμια που ράβονταν για την περίσταση, τα σόου από το Βλάχικο Γάμο μέχρι τους Γκάγκστερ του Σικάγου. Άλλωστε, τα μέλη της καλλιτεχνικής κοινότητας της πόλης που σύχναζαν εδώ βοηθούσαν με όλη τους την ψυχή να στηθούν θρυλικά σόου και βραδιές κεφιού.

Στις 12 Μαϊου 1989 ο Γιώργος Κρητικός πέθανε σε ηλικία 67 ετών. Ο θρήνος ήταν μεγάλος και ο αποχαιρετισμός έγινε με φόρο τιμής από όσους αγάπησαν εκείνον και την κουζίνα του μέσα στο εστιατόριο όπου δόθηκε και ο τελευταίος ασπασμός. Η Αλίκη κλαίει γοερά στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου που έγινε η εξώδειος ακολουθία και στα μνήματα ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα.

Το 1927 το νέο μέγαρο της οδού Νίκης, διά χειρός Ζακ Μοσέ, είναι το νέο κόσμημα που θα προστεθεί στα αρχιτεκτονικά αξιοθέατα της πόλης. Η προσωπικότητα και ο υπέρκομψος διάκοσμός του το κάνουν αμέσως να ξεχωρίσει ανάμεσα στα επιβλητικά κτίρια της Θεσσαλονίκης και από την πρώτη στιγμή γίνεται ένα από τα αγαπημένα σημεία της πόλης. Η άμεση γειτνίασή του με το μυθικό πεντάστερο ξενοδοχείο της παραλιακής Mediterranee του Γεωργίου Τουρνιβούκα θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία του, μια και πολύ γρήγορα εδώ θα αρχίσει να χτυπά η καρδιά της κοσμικής ζωής της πόλης και όσων την επισκέπτονται.

Το μέγαρο της οδού Νίκης ανοίγει τις πόρτες του επίσημα το 1927 και στο ισόγειό του φιλοξενεί το δημιούργημα της σύμπραξης δύο εταιρειών που έμελλε να αλλάξει τον ρου της γαστρονομικής ιστορίας της Θεσσαλονίκης, της Ελλάδας και των Βαλκανίων, ενώ στην πορεία διακρίνεται ως ένα από τα καλύτερα εστιατόρια στην Ευρώπη.

Η ζυθοποιία Όλυμπος και η παγοποιία Νάουσα ενώνουν τις δυνάμεις τους και δημιουργούν για πρώτη φορά ένα μουσείο-δοκιμαστήριο μπίρας, με δύο αίθουσες, που έχουν τις ονομασίες Όλυμπος και Νάουσα. Η μπίρα σερβίρεται σε εντυπωσιακά ποτήρια με τη φίρμα της εταιρείας, ενώ συνοδεύεται από μια παλέτα παραδοσιακών γεύσεων που αφήνουν εποχή.

Το εστιατόριο λειτουργεί μόνο με κράτηση, ενώ σπεσιαλιτέ όπως αρνάκι φρικασέ, πουρές σπανάκι, μπουγιαμπέσα με ψάρια και όστρακα, μυδοπίλαφο και κοκκινιστό μοσχάρι με πουρέ μελιτζάνας γίνονται ισχυρός λόγος επίσκεψης. Με άψογα ενορχηστρωμένη εξυπηρέτηση, οι θαμώνες απολαμβάνουν την εξαίρετη ατμόσφαιρα του χώρου και το Όλυμπος Νάουσα μπαίνει γρήγορα στην τριάδα της θεσσαλονικιώτικης ελίτ, μαζί με το ξενοδοχείο Mediterranee και τον Φλόκα.

Με διακοσμητικά στοιχεία που παραπέμπουν στην belle epoque και στον νεοκλασικισμό, οι ψηλοτάβανες αίθουσες ντύνονται με εντυπωσιακές ταπετσαρίες και γύψινες αναπαραστάσεις, χειροποίητα έπιπλα ανυπέρβλητης σχεδίασης πρωταγωνιστούν στους χώρους, ενώ γήινοι χρωματικοί τόνοι και πολυτελή υφάσματα, όπως το βελούδο, κοσμούν τις λεπτομέρειες. Οι περίφημες βιεννέζικες καρέκλες γίνονται ένα από τα γνώριμα στοιχεία του εστιατορίου, που κρατά τη φήμη του στην κορυφή για επτά δεκαετίες.

Το 1994 κλείνει τις πόρτες του οριστικά, αφήνοντας πίσω του την αίγλη μιας εποχής-ορόσημο για την πόλη και την Ελλάδα.

Πηγή:parallaximag.gr