Θυμάμαι πως δεν έχανα επεισόδιο των παιχνιδιών χωρίς σύνορα ή Jeux Sans Frontières (στα γαλλικά).. Πόσο με εντυπωσίαζαν τα μεγάλα φουσκωτά πολύχρωμα παιχνίδια..οι περίεργες στολές των συμμετεχόντων..οι μεγάλες πισίνες..πολλές αναμνήσεις. Χαρακτηριστική η φωνή και παρουσίαση της κας Δάφνης Μπόκοτα (και των άλλων παρουσιαστών βέβαια)..αλλά η πρώτη επικράτησε στη μνήμη μου.. Η χαρά όταν κερδίζαμε και η απογοήτευση όταν χάναμε (δυστυχώς πιο συνηθισμένο το δεύτερο)..
Η παρουσίαση που γινόταν για κάθε χώρα και ο συσχετισμός των παιχνιδιών με τις παραδόσεις, το φαγητό και την ιστορία της κάθε μιας ξεχωριστά..
Ο διαιτητής των παιχνιδιών Denis Pettiaux όπου με το σφύριγμά του ξεκινούσαν και σταματούσαν όλα.. Ο πλούσιος αφρός ορισμένων παιχνιδιών όπου ο παίχτης βούλιαζε στην κυριολεξία μέσα του.. Τα πιτσιλίσματα και οι τεράστιες τσουλήθρες..
Οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες..χαρακτηριστικά θυμάμαι πως συμπαθούσα και αντιπαθούσα ομάδες βάσει του χρώματος της στολής..(παιδικό μυαλό τότε)..το μπλε, βέβαια, είτε με πουά είτε με ρίγες πάντα μου άρεσε..
Στα τέλη του 90 τα παιχνίδια σταμάτησαν..όμως υπάρχει μια μη κερδοσκοπική σελίδα στην οποία συγκεντρώνουν υπογραφές για την επιστροφή τους δείτε εδώ. Παρακάτω ακολουθεί και το πρώτο επεισόδιο στο οποίο έλαβε μέρος η Ελλάδα, το 1993, με τη συμμετοχή της Αργυρούπολης..
Πηγή: agapimenesdekaeties.blogspot.gr
