Στη Φωκίωνος Νέγρη ήταν αλλιώς. Καθαρόαιμα δισκάδικα. Θυμάμαι ένα υπόγειο, εκεί μου αγόρασαν την πρώτη μου συλλογή, δίσκοι 45 στροφών με παραμύθια. Ήταν ένα άλμπουμ με θήκες, μπορούσες να το ξεφυλλίσεις και να διαλέξεις παραμύθι για να το ακούσεις στο πικ απ (το δικό μου ήταν Dual βαλιτσάκι). Υπήρχαν κι αυτά τα παιδικά, πλάι στην απεραντοσύνη των δίσκων για νέους, ράφια γεμάτα. Πιο πάνω, ο κινηματογράφος Negro, τον θυμάμαι από την εποχή που έπαιξε τον Bambie του Disney – μετά το γύρισε στα αισθησιακά. Ήταν πλάι στο Πι, στο σιντριβάνι με τις πάπιες. Στην πολύ συμβολική -για μένα- συμβολή της Φωκίωνος Νέγρη με την Αγίας Ζώνης.
Ζήλευα που ο δρόμος μου δεν είχε όνομα νησιού αλλά εκκλησίας. Το μεγάλο νησί μας, η Κυψέλη, ήταν μια Πολυνησία. Ίμβρου, Τενέδου, Σπετσών, Σκοπέλου, Κυκλάδων, Κερκύρας, Ζακύνθου, Σικίνου, Τήνου, Μηθύμνης, Ιθάκης, Αμοργού, Κεφαλληνίας, Επτανήσου, Κέας.
Μαρίνα Παπαγεωργίου
Κυψέλη και Παξών
Φωκίωνος Νέγρη
Πλατεία Κυψέλης
Φωκίωνος Νέγρη και Τενέδου
Δωδεκανήσου
