Από την Μαρίνα Παπαγεωργίου
Δεν ξέρεις πια πώς και γιατί, κάποια εποχή κάποιος θεατρώνης της Αθήνας ονόμαζε το θέατρό του π.χ. "Λουζιτάνια". Αντί για "Γωνιά", "Μικρό", "Σκηνικό" ή "Παρασκήνιο".
Ωραία είναι όλα, το "Λουζιτάνια" όμως είχε μυστήριο. Δεν είναι επειδή δεν είχε τίποτα ελληνικό. Δεν είναι πως θα προτιμούσα το "Παρασκήνιο" να λέγεται "Κουίντα" για να ακούγεται πιο φανταιζί.
"Φανταιζί"! Οι λέξεις δεν σου έρχονται τυχαία. Αυτό είναι, το Λουζιτάνια είχε φαντασία. Μπορεί ο θεατρώνης να το είχε βαφτίσει από την ιβηρική/ρωμαϊκή επαρχία στην Πορτογαλία ή από το βρετανικό υπερωκεάνιο που βυθίστηκε, μπορεί κανείς να μην ξέρει πια για ποιο λόγο έλεγαν έτσι ένα θέατρο στην Ευελπίδων, ίσως να μην είχε ιδέα ούτε ο ίδιος, ίσως είχε ακούσει για ένα τέτοιο θέατρο στη Λισαβόνα, ίσως να ήταν πρώην σινεμά -καθόλου δεν με νοιάζει- ίσως να είναι ανέκδοτο· κι ας μην το μάθω ποτέ.
Εμένα μου αρκεί. Αυτό το "Λουζιτάνια" ήταν μυστηριώδες, χτυπούσε στην καρδιά της φαντασίας. Κι ας μην είχε καμία σχέση με τη θεατρική ονοματολογία, ούτε με την αθηναϊκή γεωγραφία. Είχε φαντασία και χιούμορ. Πριν βυθιστείς στο έργο που έπαιζε, είχε ξεκινήσει ήδη η φαντασίωση. "Πάω στο Λουζιτάνια."
*Η φωτό είναι από τον κινηματογράφο Ίριδα στου Γκύζη
