Το 1948 που τα Δωδεκάνησα θα ενωματώνονταν πια με την Ελλάδα, εγώ μόλις είχα κλείσει τα επτά και περνούσα το τρίτο παιδικό μου καλοκαίρι στο νησί τής μητέρας μου, τη Ρόδο. Το σμαραγδένιο νησί ήταν ακόμη όπως το είχαν αφήσει οι Ιταλοί και τα μάτια μου δεν χόρταιναν τόση ομορφιά. Τότε γυρίστηκε εκεί και η ταινία «Άννα Ροδίτη».
Οι νωπές μνήμες από τον πόλεμο και την Ιταλική Κατοχή είχαν δώσει στη συγγραφική τριάδα Ασημακόπουλος-Σπυρόπουλος-Παπαδούκας το θέμα για μια αντιστασιακή ιστορία με πρωταγωνιστή τον ηρωικό και γοητευτικό Άρη Γαλανό, που υποδυόταν ο 27χρονος Λάμπρος Κωνσταντάρας. Δίπλα του η νεαρή επίσης Καίτη Πάνου, από τις πρώτες-πρώτες σταρ τού ελληνικού κινηματογράφου. Όταν μεγάλος πια είδα επιτέλους την ταινία, βρήκα ξανά την Ρόδο που θυμόμουνα, ειδικά στη διαδρομή από την πόλη μέχρι το δικό μας σπίτι στα Τριάντα. Χωρίς δηλαδή τα μεγάλα ξενοδοχεία που χτίστηκαν αργότερα. Μόνο το Mira Mare υπήρχε όταν ήμουνα παιδί. Η ταινία ήταν παραγωγη τής ΑΝΖΕΡΒΟΣ με σκηνοθέτες το Γιάννη Φιλίππου και τον πρωτοπόρο κινηματογραφιστή και δάσκαλο Μιχάλη Γαζιάδη (1902-1988).
Τη μουσική είχε γράψει ο Νίκυ Γιάκοβλεφ. Και εδω πρωτακούστηκε μια από τις μεγαλύτερες μεταπολεμικές επιτυχίες, το περίφημο «Καπετάνιε χαμογέλα», από τα τραγούδια που καθιέρωσαν την αγαπημένη Μαίρη Λω. Στην αντίπαλο τής Columbia εταιρία Odeon ερμηνευτής ήταν ο Πάνος Σάμης. Όμως στο σάουντρακ τού φιλμ τραγουδά άλλη φωνή. Και νομίζω πως είναι ο ίδιος ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Στους δίσκους οι στίχοι τού Κώστα Νικολαΐδη λέγανε «Ένας λύκος καπετάνιος απ’ τη Σύρα στο καράβι τριγυρνά κάθε βραδιά και θυμάται μια μικρούλα ζωντοχήρα, που τού έφερε φουρτούνα στην καρδιά». Στο φιλμ οι στίχοι λένε «Ένας λύκος καπετάνιος που είν’ αρόδο στο καράβι τριγυρνά κάθε βραδιά και θυμάται μια μικρούλα απ’ τη Ρόδο που τού έφερε φουρτούνα στην καρδιά».
Γιώργος Παπαστεφάνου
