Αν είχα κινητό τα παλιά τα χρόνια —από αυτά με την κάμερα— τώρα θα είχα φωτογραφίες από
-την τσακαλοπαρέα που παίζαμε μπάλα στο πάρκο δίπλα στις πολυκατοικίες των αξιωματικών
-τα λιλιπούτεια στρατιωτάκια που αγόραζα από το ψιλικατζίδικο της Βελισσαρίου
-τα βράδια με κασετόφωνο, στην παραλία της Περαίας
-την παρέα που έδινε ραντεβού στο Μουταφάκι
-την αφεντιά μου (σέλφι) να καμαρώνει το πρώτο μου κουστούμι, αγορασμένο από τον Κατρακαλίδη
-το ταβερνάκι με τις καραβίδες στη Χαριλάου, που μας πήγαινε ο μπαμπάς
-το βραδινό ψάρεμα στη μύτη στο Ποσείδι
-τις κερκίδες του γηπέδου την ώρα που η βροχή είχε φτάσει μέχρι το κόκαλο
-τα beach party στην πλαζ της Αγίας Τριάδας
-το κυριακάτικο ταψί με το κοτόπουλο και τις πατάτες
-τον χαρταετό που πήγε πολύ ψηλά, εκείνη την Καθαρή Δευτέρα στη Μηχανιώνα
-το τζουκμπόξ στο τουριστικό της Καλλικράτειας
-την ασπρόμαυρη URANIA στο σαλόνι
-τη γιαγιά να κάθεται στο μπαλκόνι και να κοιτάει ώρες πολλές την Παρασκευόπουλου
-το καραβάκι την ώρα που έφτανε στη σκάλα του Μπαξέ
-το βράδυ που πήρα κρυφά το αυτοκίνητο, φόρτωσα τους φίλους και κάναμε παράνομες μεταμεσονύχτιες βόλτες στην Αρετσού
-τη Θεσσαλονίκη όπως φαινόταν από το πιο ψηλό σημείο της ρόδας, στο λούνα παρκ της Σαλαμίνας
-τους ριψοκίνδυνους αναβάτες στον Γύρο του Θανάτου της Έκθεσης
-τους μοβόρους —πλην όμως γραφικούς— παλαιστές, στους αγώνες κατς στο ανοιχτό της ΧΑΝΘ
-τις πρώτες συναυλίες μετά την χούντα, στο Παλέ ντε Σπορ
-τα φοβισμένα πρόσωπα το βράδυ του μεγάλου σεισμού.
Αν είχαμε κινητό εκείνα τα χρόνια —από αυτά με την κάμερα— δίπλα στις ιστορίες μας, δίπλα στις ιστορίες της πόλης, θα βάζαμε και φωτογραφίες.
(Στη φωτογραφία οι γονείς μου με το πρώτο τους αυτοκίνητο, στην παλιά γειτονιά —λίγο πριν γεννηθώ. Η μητέρα μου ελαφρώς έγκυος.)
Από την σελίδα του
