Είχατε παίξει Ξυλίκι, ήταν το αγαπημένο παιχνίδι των αγοριών τα παλιά χρόνια...

Με ένα μπαστούνι μακρύ ως ένα μέτρο. Το μπαστούνι αυτό, καμωμένο από οποιοδήποτε ξύλο στερεό, ονομαζόταν «τσιλίκα». Η συντροφιά χρειαζόταν κι ένα άλλο ξύλο όχι πολύ παχύ και μακρύ, ίσα με είκοσι - τριάντα πόντους, ξυσμένο και από τις δύο του άκρες, όπως ένα μολύβι. Το δεύτερο αυτό ξύλο το ονόμαζαν «τσιλίκι» ή τσιλικόξυλο»...... Εγώ θυμάμαι ότι αυτό που κτυπούσαν ήταν ένα μικρό κόκαλο από ειδικό σημείο κάποιου ζώου, μάλλον αρνιού, ίσως να κάνω και λάθος, ήμουν πολύ μικρός τότε.

Χρησιμοποιούσαν δυο άνισα σε μήκος ξύλα.  Το μεγάλο (μήκους 40-45 εκ.) ήταν το «καμουντόξυλο». Η μια άκρη του ήταν πλατιά και η άλλη κατάλληλα πελεκημένη για να μπορεί να πιάνεται από την παλάμη του παίχτη. Το μικρότερο  (μήκους 10-12εκ.) ήταν το «καμουντί», με μυτερές (κωνικές) τις άκρες του.   Έφτιαχναν ένα λακκάκι στο χώμα όπου τοποθετούσαν το «καμουντί». Για   να επιλεγεί όμως η ομάδα που θα έπαιζε πρώτη, ένα παιδί τίναζε με το χέρι το «καμουντί» σε απόσταση 10-15 μ. μακριά. Μετά άρχιζε να μετράει πόσες φορές χωράει το «καμουντόξυλο» από το λακκάκι έως το σημείο που έπεσε το «καμουντί», λέγοντας κάθε φορά: “Μάνα-καμουντί-τόπι”, (αν έπαιζαν τρεις ομάδες) ή “Μάνα-καμουντί”, (αν έπαιζαν δύο). Νωρίτερα, κάθε ομάδα είχε διαλέξει τι ήθελε: “Μάνα”, “καμουντί” ή “τόπι”. Η προτίμηση όποιας ομάδας “έπεφτε” στο τελευταίο μέτρημα, αυτή η ομάδα άρχιζε να παίζει.

Έβαζαν το «καμουντί» στο λακκάκι κι ο αρχηγός της πρώτης ομάδας, το χτυπούσε με το «καμουντόξυλο», πρώτα ελαφρά στη άκρη που προεξείχε, έτσι ώστε να πεταχτεί λίγο ψηλά. Αμέσως το ξαναχτυπούσε, με δύναμη όμως, για να  πάει όσο το δυνατό μακρύτερα. Από το σημείο που σταματούσε, αυτό γινόταν τρεις συνεχόμενες φορές. Αν οι αντίπαλοι το έπιαναν στον αέρα, τότε το παιχνίδι τελείωνε εκεί και οι νικημένοι έπαιρναν «μπέτσα» τους νικητές. Αν όχι, τότε οι παίχτες της άλλης ομάδας,  έπρεπε με τρία μεγάλα, διαδοχικά βήματα, να διανύσουν την απόσταση που σταμάτησε το «καμουντί» ως το σημείο εκκίνησης (το λακκάκι). Αν το έφταναν, νικούσαν. Διαφορετικά, νικούσε η ομάδα που έπαιζε με το «καμουντί». Οι χαμένοι έκαναν «μπέτσα» τους νικητές, (τους κουβαλούσαν στην πλάτη τους), από το σημείο όπου σταμάτησε το «καμουντί» ως το λακκάκι.

Είχε βγει και τραγούδι στην δεκαετία του '60 με τον πιτσιρικά τότε Νίκο Νομικό, με το όνομα Νικολάκης που ήταν μεγάλη επιτυχία.

Την σελίδα μας την στηρίζουν ελάχιστοι από εσάς, αν έχετε την δυνατότητα και πιστεύετε σ' αυτό που κάνουμε ελάτε στην παρέα μας και θα παίρνετε τακτικά αποκλειστικές λίστες και πληροφορίες. Δυνατότητα επιλογής από 9 μουσικά ψηφιακά μας βιβλία. apotis4stis5@yahoo.com  (Pay Pal)

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ GR1401106690000066974208036

EUROBANK GR1002603940000130200197486

ALPHA BANK GR7601401010101002310247659

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ GR9401720410005041089155483