Tim Buckley: Ένας καλλιτέχνης που δεν κυνήγησε τη φήμη, αλλά την αλήθεια της φωνής του.
Tim Buckley: Αθόρυβα έκτισε τον μύθο του που είχε γρήγορο τέλος
Ένας καλλιτέχνης που δεν κυνήγησε τη φήμη, αλλά την αλήθεια της φωνής του.
Υπήρχαν εποχές στη μουσική όπου η επιτυχία δεν μετριόταν με λίστες και πωλήσεις, αλλά με την ικανότητα ενός καλλιτέχνη να συγκλονίζει. Ο Tim Buckley υπήρξε ένας από αυτούς τους σπάνιους δημιουργούς. Ένας τραγουδιστής που δεν αναζητούσε κοινό, αλλά συνοδοιπόρους. Που δεν έπαιζε για να ακουστεί, αλλά για να υπάρξει.
Γεννημένος το 1947 στην Ουάσινγκτον, ο Buckley μεγάλωσε μέσα στη folk παράδοση, μα πολύ γρήγορα την ξεπέρασε. Από το πρώτο του άλμπουμ, Tim Buckley (1966), έδειξε ότι δεν θα χωρούσε ποτέ σε ένα μόνο είδος. Με δίσκους όπως Goodbye and Hello, Lorca και Starsailor, εξερεύνησε νέους μουσικούς κόσμους: από τη λυρική folk ως την avant-garde ψυχεδέλεια, παντρεύοντας ποίηση, jazz αυτοσχεδιασμό και αισθησιακή ελευθερία.
Η φωνή του — εύθραυστη και εκρηκτική, γήινη και ουράνια ταυτόχρονα — ήταν το κέντρο της τέχνης του. Μπορούσε να απλωθεί σε πέντε οκτάβες, να μεταμορφωθεί από ψίθυρο σε κραυγή, από προσευχή σε παραλήρημα. Ήταν φωνή-όργανο, αλλά και φωνή-ψυχή.
Παρά τη δημιουργική του τόλμη, η επιτυχία δεν ήρθε ποτέ στο μέτρο που του άξιζε. Ίσως γιατί δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Ο Buckley ακολούθησε τη δική του διαδρομή, αδιάφορος για μόδες και αγορές. Και αυτή η ειλικρίνεια, αυτή η άρνηση του συμβιβασμού, είναι που τον κράτησε ζωντανό στη μνήμη.
Ο θάνατός του, το 1975, από υπερβολική δόση, στα μόλις είκοσι οκτώ του χρόνια, έβαλε απότομα τέλος σε μια πορεία που μόλις άρχιζε να αναγνωρίζεται. Όπως και ο γιος του, Jeff Buckley, που έμελλε αργότερα να συνεχίσει — με τον δικό του τραγικό τρόπο — τη φλόγα εκείνης της φωνής.
Αθόρυβα, λοιπόν, έκτισε τον μύθο του ο Tim Buckley.
Χωρίς μεγάλες σκηνές, χωρίς εύκολες επιτυχίες, μα με έναν αληθινό πυρήνα που λάμπει ακόμη. Γιατί υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν χωρούν στο χρόνο· απλώς ψιθυρίζουν μέσα του.
Κι εκεί, ανάμεσα στις σιωπές και τις νότες, ο Buckley συνεχίζει να τραγουδά — όχι για να ακουστεί, αλλά για να θυμίζει πως η μουσική είναι τρόπος ύπαρξης.
