Εξαρτάται βέβαια από το πώς ορίζουμε την «καλύτερη τύχη».
Οι Porcupine Tree, με ηγέτη τον Steven Wilson, θεωρούνται από πολλούς ως μία από τις πιο σημαντικές progressive rock μπάντες των τελευταίων δεκαετιών. Είχαν (και έχουν) ένα πολύ πιστό fanbase, αλλά ποτέ δεν έφτασαν σε επίπεδα μαζικής εμπορικής επιτυχίας, όπως άλλες μπάντες του χώρου.
Ας δούμε μερικά σημεία που μπορούν να τεκμηριώσουν την άποψη ότι ίσως να άξιζαν καλύτερη τύχη:
Γιατί ίσως άξιζαν περισσότερα:
Καλλιτεχνική συνέπεια & ποιότητα: Από το The Sky Moves Sideways μέχρι το Fear of a Blank Planet και το In Absentia, παρέδωσαν albums με τεχνική αρτιότητα, πλούσια συνθετικά θέματα και στιχουργική ωριμότητα.
Καινοτομία: Πήραν στοιχεία από psychedelic, ambient, metal, και alternative rock και τα έδεσαν σε έναν δικό τους ήχο.
Καλλιτεχνική εντιμότητα: Δεν κυνηγούσαν το ρεύμα ή το ραδιόφωνο — δημιουργούσαν αυτό που πραγματικά ήθελαν.
Παγκόσμια αναγνώριση στον underground χώρο: Θεωρούνται επιρροή για πάρα πολλές μπάντες, ειδικά στο σύγχρονο prog/alternative/metal.
Γιατί ίσως είχαν ό,τι τους άξιζε:
Η μουσική τους δεν είναι για όλους: Το progressive rock, ειδικά όπως το προσέγγισαν, είναι συχνά σκοτεινό, περίπλοκο, και απαιτητικό. Δεν απευθύνεται στο μέσο ακροατή.
Ηθελημένα "αντισυμβατικοί": Ο Steven Wilson έχει δηλώσει πολλές φορές ότι δεν ενδιαφέρεται για το mainstream. Έχουν απορρίψει πιο «εύκολες» διαδρομές προς τη φήμη.
Έγιναν cult — και αυτό από μόνο του είναι επιτυχία: Δεν είναι λίγο να γεμίζεις χώρους παγκοσμίως, χωρίς καμία ουσιαστική ραδιοφωνική στήριξη ή εταιρική προώθηση.
Συμπέρασμα:
Ναι, με βάση το καλλιτεχνικό τους επίπεδο, θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο αναγνωρίσιμοι από το ευρύ κοινό — και ίσως τους «άξιζε» μεγαλύτερη προβολή.
Όμως, μέσα στο πλαίσιο του σύγχρονου μουσικού κόσμου, μάλλον πέτυχαν ό,τι μπορούσε να πετύχει μια τόσο ιδιαίτερη μπάντα χωρίς να προδώσει τις αρχές της.
