Οι Dead Can Dance είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά συγκροτήματα που έχουν υπάρξει, με ήχο που δύσκολα κατατάσσεται σε ένα μόνο είδος. Η μουσική τους μπορεί να χαρακτηριστεί εξωτική όχι μόνο για τις ηχητικές επιρροές από διάφορους πολιτισμούς του κόσμου, αλλά και για τη μυστηριακή, σχεδόν υπερβατική ατμόσφαιρα που δημιουργούν.
Τι κάνει τη μουσική τους «εξωτική»;
1. Πολυπολιτισμικές επιρροές
Οι Dead Can Dance αντλούν έμπνευση από:
Μεσαιωνική και Αναγεννησιακή μουσική
Βυζαντινή και Αραβική παράδοση
Αφρικανικούς ρυθμούς
Ινδικές και Ανατολίτικες μελωδίες
Γρηγοριανά μέλη
Αυτά τα στοιχεία ενσωματώνονται σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, με ambient, neoclassical και ethereal wave στοιχεία.
2. Η φωνή της Lisa Gerrard
Η Lisa Gerrard δεν τραγουδάει μόνο – επικαλείται. Συχνά χρησιμοποιεί μια φανταστική, αυτοσχέδια γλώσσα (glossolalia), που προσθέτει στην αίσθηση της απομάκρυνσης από τη «δυτική» μουσική παράδοση. Η φωνή της είναι καθηλωτική, μυστηριακή και διαχρονική.
3. Η σύνθεση του Brendan Perry
Ο Brendan Perry συμπληρώνει το δίδυμο με βαθιά, στοχαστικά φωνητικά και συνθέσεις με έντονη ατμοσφαιρικότητα. Συχνά, τα κομμάτια του έχουν ρυθμούς που θυμίζουν τελετουργικά, με έμφαση στη μινιμαλιστική, υποβλητική ενορχήστρωση.
Σημαντικά άλμπουμ που δείχνουν τον «εξωτικό» χαρακτήρα:
"Within the Realm of a Dying Sun" (1987): Έντονα συμφωνικό και σκοτεινό, με χορωδιακά μέρη που θυμίζουν εκκλησιαστική μουσική.
"The Serpent's Egg" (1988): Εξερευνά πιο ατμοσφαιρικά και εσωτερικά τοπία.
"Into the Labyrinth" (1993): Ίσως το πιο πολυσυλλεκτικό άλμπουμ τους, με έντονες επιρροές από Ανατολή και Δύση.
"Spiritchaser" (1996): Αφρικανικά και tribal στοιχεία συνδυάζονται με ambient ηλεκτρονικά ηχοτοπία.
Συμπέρασμα
Η μουσική των Dead Can Dance είναι εξωτική, όχι με την τουριστική έννοια του όρου, αλλά γιατί σε μεταφέρει έξω από το σύνηθες – σε άλλους χρόνους, πολιτισμούς και πνευματικές διαστάσεις. Είναι μια εμπειρία ακρόασης που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πλαίσια της ποπ και ροκ μουσικής.
1. Ατμόσφαιρα και μυσταγωγία
Αυτά τα κομμάτια δημιουργούν ένα υπερβατικό, σχεδόν ιερό κλίμα:
"The Host of Seraphim" (από το The Serpent’s Egg)
Σπαρακτική, σχεδόν αποκαλυπτική φωνητική ερμηνεία της Lisa Gerrard. Νιώθεις σα να ακούς προσευχή από άλλον κόσμο.
"Yulunga (Spirit Dance)" (από το Into the Labyrinth)
Τελετουργικός ρυθμός, μυστηριακή μελωδία. Αναφορές σε αυτόχθονες τελετές.
"Rakim" (από το Toward the Within, live)
Ανατολίτικες κλίμακες, σχεδόν σαν προσευχή σε αρχαία γλώσσα.
2. Πολιτισμικά μονοπάτια
Εδώ φαίνεται η εθνομουσικολογική έρευνα που κάνουν στη μουσική τους:
"Cantara" (από το Within the Realm of a Dying Sun)
Αραβοπερσικά θέματα, ένταση, δυναμική εξέλιξη.
"Saltarello" (από το Aion)
Αναγεννησιακός ιταλικός χορός του 14ου αιώνα. Παίγνιο, αλλά με βαθιές ρίζες.
"The Ubiquitous Mr. Lovegrove" (από το Into the Labyrinth)
Μια πιο «σύγχρονη» σύνθεση, με έμφαση στη φωνή του Brendan Perry. Συναισθηματικά φορτισμένο, με λεπτό ειρωνικό υπόστρωμα.
3. Πνευματικότητα και εσωτερική αναζήτηση
Για βαθύτερη ενδοσκόπηση:
"Severance" (από το The Serpent’s Egg)
Θυμίζει πένθιμο εμβατήριο. Αντιμετωπίζει τη ζωή και τον θάνατο με αξιοπρέπεια και σιωπηλή δύναμη.
"How Fortunate the Man with None" (από το Into the Labyrinth)
Στίχοι βασισμένοι σε ποίημα του Μπρεχτ. Στοχαστικό, μινιμαλιστικό και βαθιά ανθρώπινο.
"Sanvean" (από το Toward the Within)
Η Lisa τραγουδά σε φανταστική γλώσσα, αλλά ο πόνος και η αγάπη είναι οικουμενικά κατανοητά.
Απομόνωση & ηρεμία
Η μουσική των DCD δεν είναι φτιαγμένη για background listening. Αφιέρωσε χρόνο, ιδανικά με ακουστικά και χωρίς περισπασμούς.
Μη σε απασχολούν οι στίχοι πάντα
Πολλά κομμάτια είναι άφωνες επικλήσεις ή σε φανταστικές/αρχαίες γλώσσες. Άκου σαν να πρόκειται για πνευματική λειτουργία.
Ανάλυση του ήχου
Παρατήρησε πώς εξελίσσεται ένα κομμάτι, πώς μπαίνουν τα κρουστά, οι χορδές, τα πνευστά. Συχνά το κάνουν σαν τελετουργικό.
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Η Lisa Gerrard έχει κάνει και σόλο δουλειά (π.χ. Duality, The Mirror Pool) και συμμετείχε στο soundtrack του Gladiator.
Ο Brendan Perry έχει πιο ρομαντική, λυρική προσέγγιση στη σύνθεση, και οι σόλο δουλειές του έχουν πιο αφηγηματικό χαρακτήρα (Ark, Eye of the Hunter).
