Η αλήθεια είναι ότι το σημερινό φαινόμενο με τα νέα παιδιά να παρακολουθούν βίντεοπαιχνίδια έχει τις ρίζες του πίσω στην δεκαετία του '80 και απλά παίρνει μεγαύτερες διαστάσεις σε βάρος της μουσικής η οποία χάνει έδαφος.
🔹 1. Ένστικτα και βιολογικές τάσεις
Τα αγόρια, λόγω τεστοστερόνης και γενετικών παραγόντων, τείνουν να προτιμούν δραστήριες, δυναμικές και ανταγωνιστικές δραστηριότητες από μικρή ηλικία.
Πολλά παιχνίδια (κυρίως videogames, αθλητικά ή κατασκευαστικά) ταιριάζουν με αυτές τις ανάγκες: προσφέρουν πρόκληση, δράση, επίτευξη στόχων.
🔹 2. Κοινωνικά πρότυπα
Από μικρή ηλικία, η κοινωνία (γονείς, σχολείο, media) στέλνει σήματα:
➤ "Τα αγόρια παίζουν μπάλα ή videogames, όχι πιάνο."
➤ "Τα κορίτσια κάνουν μπαλέτο ή τραγουδάνε."
Αυτά τα στερεότυπα επηρεάζουν την αυτοαντίληψη των παιδιών και τις επιλογές τους.
🔹 3. Εύκολη πρόσβαση και άμεση επιβράβευση
Τα παιχνίδια (ειδικά τα ψηφιακά) είναι εύκολα προσβάσιμα και προσφέρουν άμεση απόλαυση και επιβράβευση, σε αντίθεση με τη μουσική, που απαιτεί υπομονή, επανάληψη και πειθαρχία.
🔹 4. Έλλειψη επαφής με τη μουσική με τον "σωστό" τρόπο
Αν η μουσική τους συστηθεί μέσα από βαρετά μαθήματα, χωρίς σύνδεση με αυτό που τους αρέσει (π.χ. hip hop, video game soundtracks), τότε δεν δημιουργείται ενδιαφέρον.
Επίσης, αν λείπει ένας καλός δάσκαλος-πρότυπο, δύσκολα θα "κολλήσει" ένα παιδί με τη μουσική.
➕ Αντίστροφα, τι μπορεί να τραβήξει τα αγόρια στη μουσική;
Να δουν έναν καλλιτέχνη που θαυμάζουν (π.χ. beatmaker, ράπερ, ντράμερ).
Να εμπλακούν σε συλλογικές μουσικές δραστηριότητες (band, σχολικά projects).
Να παίξουν με τεχνολογία μουσικής (π.χ. μουσική παραγωγή σε υπολογιστή).
