Του Γιώργου Ζουγρή
Υπάρχουν πόρτες που, όταν ανοίγουν, δεν οδηγούν απλώς σε ένα άλλο δωμάτιο. Οδηγούν σε ένα σύμπαν. Η είσοδος στον χώρο που στεγάζει μια ιδιωτική δισκοθήκη είναι μια τέτοια εμπειρία. Το πρώτο αίσθημα δεν είναι απλή περιέργεια, αλλά ένα δέος που σε καθηλώνει. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι σου επιτρέπεται η είσοδος σε έναν βαθιά προσωπικό, σχεδόν μυστικό κόσμο, τον οποίο ένας άνθρωπος έχτιζε κομμάτι-κομμάτι για δεκαετίες.
Το βλέμμα προσπαθεί να χαρτογραφήσει τον χώρο, αλλά γρήγορα παραδίνεται στην κλίμακα του θεάματος. Ράφια που αγγίζουν το ταβάνι, λυγίζοντας κάτω από το βάρος χιλιάδων δίσκων. Δεν είναι η εικόνα ενός τακτοποιημένου, αποστειρωμένου καταστήματος. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ένας λαβύρινθος από ράχες CD και βινυλίων, όπου το φαινομενικό χάος υπακούει σε μια ενδόμυχη τάξη που μόνο ο δημιουργός του γνωρίζει. Κάθε δίσκος δεν είναι απλώς ένα αντικείμενο· είναι μια χρονοκάψουλα, ένας σταθμός στις μουσικές περιπλανήσεις και στις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.
Η ατμόσφαιρα είναι πυκνή, σχεδόν απτή. Στον αέρα πλανάται η χαρακτηριστική, γλυκιά μυρωδιά του παλιού χαρτιού και του βινυλίου, ένα άρωμα που για τους λάτρεις της μουσικής είναι πιο πολύτιμο από οποιοδήποτε ακριβό άρωμα. Είναι η μυρωδιά της ιστορίας, της αφοσίωσης και των αμέτρητων ωρών ακρόασης.
Στέκεσαι σιωπηλός για λίγο και νιώθεις την ενέργεια του χώρου. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή μιας σιωπηλής ορχήστρας χιλιάδων καλλιτεχνών που περιμένουν τη σειρά τους. Φαντάζεσαι τον κάτοχο της, να κινείται εδώ μέσα, όχι απλώς ως ιδιοκτήτης, αλλά ως φύλακας και ιερουργός. Να διαλέγει τον επόμενο δίσκο, να φυσά απαλά τη σκόνη από το εξώφυλλο, να τοποθετεί τη βελόνα στο πικάπ και να γεμίζει τον χώρο με τις πρώτες νότες. Κάθε επιλογή, μια ιστορία. Κάθε ακρόαση, μια τελετουργία.
Αυτή η δισκοθήκη δεν είναι απλώς μια συλλογή. Είναι το απτό ημερολόγιο του ιδιοκτήτη της. Κάθε ράφι είναι ένα κεφάλαιο της ζωής του. Οι πρώτες του μουσικές αγάπες, οι πειραματισμοί της εφηβείας, οι ώριμες ανακαλύψεις, οι δίσκοι που τον συντρόφευσαν σε χαρές και λύπες. Το να βρίσκεσαι εδώ μέσα είναι σαν να σου επιτρέπουν να ξεφυλλίσεις τις πιο προσωπικές σελίδες αυτής της ψυχής.
Φεύγοντας από αυτόν τον χώρο, δεν παίρνεις μαζί σου απλώς μια εικόνα. Παίρνεις το αίσθημα του τι σημαίνει πραγματικό πάθος. Σε μια εποχή άυλη, ψηφιακή και εφήμερη, όπου η μουσική είναι ένα αρχείο σε ένα cloud, ένας τέτοιος χώρος είναι μια πράξη αντίστασης. Είναι μια δήλωση αγάπης προς την τέχνη, μια κιβωτός πολιτισμού και, πάνω απ' όλα, η απόδειξη ότι η μουσική δεν είναι απλώς ήχος. Είναι η ίδια η ζωή. Και το να εισέρχεσαι σε αυτό το δωμάτιο είναι ένα σπάνιο προνόμιο
