Ο Γιώργος Ζουγρής 'διαβάζει' τις σκέψεις του πατέρα του «Στην Ανεβασιά του Μπάλου»

Ο ήλιος της Κρήτης έκαιγε δυνατά, κάνοντας τις λευκές πέτρες του μονοπατιού να λαμπυρίζουν. Κάτω, στα πόδια μας, η λιμνοθάλασσα του Μπάλου απλωνόταν σαν ένας εξωτικός πίνακας ζωγραφικής, με τα τιρκουάζ νερά της να σμίγουν με τη ροζ άμμο. Η ομορφιά ήταν μαγευτική, αλλά ανάμεσα σε εμάς και το πάρκινγκ, υψωνόταν μια πρόκληση: η περίφημη ανηφόρα με τα σκαλοπάτια της.

Η κόρη μου με τον γαμπρό μου με κοίταξαν με μια δόση ανησυχίας. «Πατέρα, έχει πολλή ζέστη και είναι απότομα. Έχει τα γαϊδουράκια, έλα να πάμε όλοι μαζί», μου είπε η κόρη μου, δείχνοντας τους αγωγιάτες που περίμεναν υπομονετικά.

Χαμογέλασα. Στην ηλικία μου, είχα μάθει να ακούω το σώμα μου, αλλά κυρίως, είχα μάθει να ακούω την ψυχή μου. Και εκείνη τη στιγμή, η ψυχή μου ψιθύριζε μια πρόκληση. «Εσείς πηγαίνετε, παιδιά. Εγώ θα το πάρω με το πάσο μου, με τα πόδια. Θέλω να το δω βήμα-βήμα».

Με αποχαιρέτησαν, ανεβαίνοντας στα υπομονετικά ζώα, και σύντομα έγιναν μια μικρή κουκκίδα στον ανηφορικό δρόμο. Έμεινα μόνος. Πήρα μια βαθιά ανάσα, μύρισα το θυμάρι και τη ζεστή γη, και ξεκίνησα.

Το πρώτο βήμα ήταν μια απόφαση. Το δεύτερο, μια υπόσχεση. Κάθε σκαλοπάτι ήταν μια μικρή, προσωπική νίκη. Ο ιδρώτας έσταζε από το μέτωπό μου, η ανάσα μου είχε βρει τον δικό της, σταθερό ρυθμό και τα πόδια μου, αν και κουρασμένα, απαντούσαν στο κάλεσμα της θέλησής μου. Προσπερνούσα άλλους, νεότερους, που στέκονταν να ξαποστάσουν, και τους χαιρετούσα με ένα νεύμα. Δεν ήταν αγώνας ταχύτητας, ήταν αγώνας αντοχής. Ένας διάλογος ανάμεσα στον χρόνο και το πείσμα.

Όταν επιτέλους πάτησα στην τελευταία βαθμίδα και αντίκρισα την απεραντοσύνη του πλάτωματος, μια αίσθηση θριάμβου με πλημμύρισε. Δεν ήταν η κούραση που ένιωθα, αλλά μια γλυκιά εξάντληση γεμάτη περηφάνια. Λίγο πιο πέρα, η κόρη μου κι ο γαμπρός μου με περίμεναν και με κοιτούσαν με θαυμασμό.

Πλησίασαν, και η κόρη μου με αγκάλιασε. «Μπράβο, πατέρα! Το κατάφερες!»

Τους κοίταξα και μετά γύρισα το βλέμμα μου πίσω, στη θέα που είχα μόλις κατακτήσει. «Η θέα είναι ίδια για όλους», τους είπα λαχανιασμένος αλλά χαμογελαστός. «Μα η αλήθεια είναι... ότι από εδώ κάτω, μετά από όλα αυτά τα σκαλοπάτια, φαίνεται λίγο πιο όμορφη».