Δεν είναι βέβαια η Eurovision το μόνο που μας συνδέει με το παρελθόν και δεν έχει πια καμία σχέση με αυτό, που έστω για μερικές μέρες ήταν το θέμα συζητήσεων και συχνά μας άφηνε και μερικά όμορφα τραγούδια.
Όλη η κοινωνία δονείται από μια συγκεκριμένη κουλτούρα η οποία έχει την εύνοια των ΜΜΕ και αυτού που αποκαλούμε σύστημα, ενώ στην πραγματικότητα έχει λίγους φανατικούς φίλους.
Πολλοί έχουν συνηθίσει να παρακολουθούν κάθε χρόνο την Eurovision ενώ φαντάζομαι θα έκαναν το ίδιο αν ερχόταν στη γειτονιά τους το τσίρκο που έκανε περιοδεία κάθε χρόνο.
Οι περισσότερες παρουσίες είναι θλιβερές και βασίζονται σε μειονότητες που κάνουν ό,τι μπορούν για να προκαλέσουν την προσοχή.
Τα τραγούδια δυστυχώς είναι καταδικασμένα να έχουν μερικές μέρες ή σε κάποιες περιπτώσεις εβδομάδες ζωής, ποιος μίλαγε εδώ και μήνες πχ για τον περυσινό νικητή, παρόλο που το τραγούδι δεν ήταν και άσχημο, όμως ο τραγουδιστής δεν ήθελε να κάνει επιτυχία το τραγούδι του, αλλά να περάσει την εικόνα που πέρασε και για μερικούς μήνες συζητήθηκε και δημιούργησε συζητήσεις για το κίνημα που εκπροσωπεί.
Η Ελλάδα φέτος δεν έχει τις προσδοκίες που είχαμε με την Σάττι και όπως γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις μπορεί ναμην προκριθεί, αλλά και να διακριθεί αν το δουν σαν μία διαφορετική παρουσία από τα υπόλοιπα στα οποία εξαιρούνται 4-5 καλές παρουσίες όπως της Σουηδίας, της Αυστρίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας.
Ο κόσμος ενδιαφέρεται όμως, έχει ανάγκη από χαβαλέ, ας το απολαύσει λοιπόν.
