Νερό και Αίμα: Η κρυφή συγγένεια

Σε μια από τις βόλτες του ένας φίλος μοιράστηκε μαζί μου μια σκέψη, απλή και μαζί βαθιά.
"Το νερό στη Γη," μου είπε, "είναι ό,τι είναι το αίμα στον άνθρωπο. Κυλάνε και τα δύο, δίνοντας ζωή." Και οι δύο, Γη και άνθρωπος, ζουν γιατί κάτι κυλά μέσα τους αδιάκοπα. Γιατί κάτι κινείται, φέρνει ζωή, μεταφέρει θρεπτικά συστατικά, καθαρίζει, ανανεώνει. Όταν το αίμα σταματά, ο άνθρωπος σβήνει. Όταν το νερό στερεύει, η Γη πεθαίνει. Και πρόσθεσε: "Η Γη έχει 70,9% νερό. Ο άνθρωπος, περίπου 60%. Δεν είναι σχεδόν το ίδιο; Σαν να φτιάχτηκαν από το ίδιο καλούπι."

Σκεφτόμουν τα λόγια του.
Όντως το σώμα του ανθρώπου περιέχει 60% νερό σε κάθε κύτταρο, σε κάθε όργανο. Χωρίς το νερό, το αίμα χάνει τη ροή του, το σώμα σβήνει.
Η Γη από την άλλη: 70,9% από θάλασσες, ποτάμια, βροχές και κρυμμένες πηγές στα βάθη της. Χωρίς το νερό, η Γη μαραίνεται, στεγνώνει, σωπαίνει.

Δυο οντότητες —ο άνθρωπος και ο κόσμος— που στηρίζουν την ύπαρξή τους πάνω στην ίδια ουσία. Δυο ποσοστά, τόσο κοντινά, που δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Σαν να ψιθυρίζουν μια μυστική συγγένεια, μια κοινή μοίρα.
Το αίμα κινεί τον άνθρωπο. Το νερό κινεί τη Γη.

Όταν προστατεύουμε τα νερά, σώζουμε κάτι περισσότερο από λίμνες και ποτάμια, σώζουμε μια αντανάκλαση της ίδιας μας της ζωής. Ένας φυσικός πόρος. Κι όταν πληγώνουμε τα νερά, ανοίγουμε τραύματα που ματώνουν κι εμάς, έστω κι αν δεν το βλέπουμε αμέσως.

Στον απλό του περίπατο, ο φίλος μου φαίνεται άκουσε τη Γη να του μιλάει. Στην ίδια γη που εμείς περνάμε και προσπερνάμε και δεν παρατηρούμε το θαύμα γύρω μας.
Και με λίγες λέξεις, μου έμαθε πως, πέρα από ό,τι χτίζουμε ή καταστρέφουμε, είμαστε δεμένοι με τον κόσμο γύρω μας όχι μόνο από ανάγκη, αλλά από κοινή καταγωγή. Από το ίδιο ρεύμα που μας διατρέχει, αθέατο αλλά αληθινό.

Νερό και αίμα: δυο πρόσωπα της ίδιας ζωής.

Δημήτρης Φυλακτόπουλος σε μια ιδέα του Κώστα Ζουγρή...

Χρησιμοποιήθηκαν εργαλεία ΑΙ.

Ένα ωραίο άρθρο: https://solon.org.gr/2016/03/16/nero-to-aima-tis-gis/?print=print