Το να ζητάς στον Έλληνα να ακούσει μουσική, είναι σαν να του ζητάς να φάει ταχινόσουπα

Το πέρασμα του χρόνου και οι διαφορετικές εμπειρίες οδηγούν ενίοτε σε ξεχασμένα μονοπάτια που αποτελούν δύσβατα στους μη γνώστες, όχι λόγω άγνοιας, αλλά λόγω αλλαγής ρυθμού ζωής και συνηθειών σε όσα είχαν συνηθίσει οι παλαιότεροι. 

Η ταχίνι μία θρεπτική ουσία που ήταν σε συχνή χρήση πριν από πολλές δεκαετίες είναι πια σπάνια στην καθημερινότητα του σημερινού Έλληνα, όπως και η μουσική.

Το ταχίνι (επίσης tahina, αραβικά: طحينة) είναι λιπαρή πάστα από ψημένο, τριμμένο, ξεφλουδισμένο σουσάμι που χρησιμοποιείται στις κουζίνες της Βόρειας Αφρικής, της Ελλάδας, του Ιράν, της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής. Το ταχίνι κυκλοφορεί στην αγορά σε δύο τύπους: από σουσάμι αποφλοιωμένο ή αναποφλοίωτο.

Το ταχίνι επίσης, σερβίρεται ως βούτηγμα (ντιπ) από μόνο του ή ως ένα σημαντικό συστατικό του χούμους, του baba ghanoush και του χαλβά.

Εδώ και χρόνια οι ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών στην Ελλάδα, αλλά και σε χώρες του εξωτερικού προσπαθούν να αλλοιώσουν τις συνήθειες ενός κανονικού ανθρώπου και σε σημαντικό βαθμό το έχουν πετύχει.

Πού ακούει κάποιος σήμερα μουσική, στα ρηάλιτι με ελεγχόμενη ποιότητα με ωραία κορίτσια και αγόρια με νέους που έχουν σε αρκετές περιπτώσεις και καλές φωνές, κάτι που όμως δεν φτάνει  από μόνο του να τους καθιερώσει στα ραδιόφωνα με τα καθιερωμένα πια playlist με 100 τραγούδια ή άντε λίγο περισσότερα στην καλή περίπτωση, οι ειδικές μουσικές εκπομπές σε κρατική αλλά και ιδιωτική τηλεόραση, χωρίς κανένα δυστυχώς ενδιαφέρον αφού από κάπου ' θα χάνουν'.

Τι μένει, η προσωπική αναζήτηση του καθενός μας σε διάφορες πλατφόρμες, όπου ναι μεν υπάρχουν τα τραγούδια, αλλά τι να ξεχωρίσει κανείς και πώς από τα χιλιάδες που κυκλοφορούν.

Ταχίνι λοιπόν, δοκιμάστε να τα δώσετε στα παιδιά σας για δοκιμή, έτσι θα αντιδράσουν και στην μουσική.

Δεν είναι εύκολο να φέρεις πια τα παιδιά πίσω στην μουσική, αλλάζουν συνήθειες στα πάντα, η πολιτεία έχει ευθύνη γι' αυτό με την διαπαιδαγώγηση που δίνει στους νέους από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Συνδικαλισμός και κόμματα ελέγχουν την εκπαίδευση, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών 'απέχει' σε ενέργειες που θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο την επαγγελματική τους πορεία, σε περιπτώσεις καταγγελίας το κράτος συνήθως είναι με τον πολίτη.